Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Στην κορφή από κάθε κλαδί μεγαλώνει μια καλοθρεμμένη τροφαντή αγκινάρα, στα παρακάτω παρακλάδια είναι τα «παιδάκια» της. Έτσι τα λέγαμε όταν ήμασταν κι εμείς παιδιά, όταν μας έστελναν στον λαχανόκηπο, όπως «παιδάκια» λέγαμε τις μικροσκοπικές φετούλες γύρω στον «αφαλό» του πορτοκαλιού. (Τις θεωρούσαμε πιο νόστιμες και μαλώναμε ποιος θα τις πάρει.) Μόνο που τα παιδάκια της αγκινάρας δεν θα μεγαλώσουν ποτέ, νόστιμα και τρυφερά αλλά μικροκαμωμένα. Το κλαδί έβαλε όλη του την δύναμη να μεγαλώσει το καμάρι του και για τα παρακλάδια δεν περίσσεψε.

Είναι πρόβλημα για τη μαγείρισσα τα μικρούλια αυτά γιατί έχουν τον ίδιο μπελά του καθαρίσματος με μόνο μια μπουκιά αποτέλεσμα. Οι αγκιναρούλες της Ιταλίας είναι άλλη ράτσα, νάνοι. Εκείνες όταν τις καθαρίζεις βγάζεις μόνο το μαλλιαρό κέντρο και αφήνεις τα εσωτερικά τρυφερά φυλλαράκια, κόβοντας μόνο τις άκρες τους όταν χρειάζεται. Η όλη διαδικασία είναι πολύ πιο απλή και γρήγορη. Τα δικά μας παιδάκια πρέπει να καθαριστούν όπως και οι μεγάλες, γιατί τα φυλλαράκια τους δεν είναι τρυφερά. Από την άλλη μεριά, έτσι και κάνεις τον κόπο να τα καθαρίσεις είναι νόστιμα.

Συνήθως τα κάνω ωμή σαλάτα, κόβοντάς τα φετούλες λεπτές σαν χαρτί και αφήνοντάς τα στο ψυγείο για λίγες ώρες, καλά ανακατωμένα με λεμόνι. Για να τα σερβίρω προσθέτω λάδι, αλάτι και πολύ ψιλοκομμένο μυρώνι ή δυόσμο (ελάχιστο – μια ιδέα). Η γεύση της ωμής αγκινάρας είναι τόσο λεπτή που πολλοί δεν την αντιλαμβάνονται καν, λοιπόν μην κάνετε τον κόπο, παρά μόνο για κάποιους με ευαίσθητη γεύση.

Από εδώ και πολλά χρόνια είχα την πρόθεση να δοκιμάσω να τηγανίσω τα αγκιναράκια αυτά. Τρελαίνομαι για τις τηγανητές αγκινάρες της Ρώμης όπως τις κάνουν στο γνωστό εβραϊκό εστιατόριο κοντά στο Πάνθεον. Μάλιστα την πρώτη φορά που τις έφαγα έγινα ρεζίλι, γιατί ζήτησα στο γκαρσόνι λεμόνι. Δεν τρώγονται ποτέ με λεμόνι, μου είπε αυστηρά, κουνώντας το δάχτυλο, και απομακρύνθηκε μουρμουρίζοντας για τους βάρβαρους Έλληνες που λούζουν τα πάντα με λεμόνι. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για οδηγίες όλο έβρισκα συνταγές για αγκινάρες παναρισμένες, με αυγό και τριμμένη φρυγανιά και μετά τηγανισμένες (ένα είδος σνίτσελ αγκινάρας) που δεν με ενέπνεαν καθόλου (αφήστε που τις σερβίριζαν με τριμμένο τυρί!).

Έτσι αποφάσισα να τις τηγανίσω σκέτες, αγνές και φρέσκες, χωρίς αλεύρι καν. Μην περιμένετε να σας πω τι νόστιμες που έγιναν. Δεν ήταν κακές αλλά αρνούμαι να σας παραπλανήσω με φρούδες ελπίδες. Ήταν κριτσανιστές και όσο ήταν ζεστές, με λίγο ελληνικό λεμονάκι, φαγώθηκαν ευχάριστα αλλά δεν πρόκειται να τις ξανακάνω. Δεν έχει νόημα τόσο κόπος για τόσο αμφίβολη ικανοποίηση. Μπορεί να δοκιμάσω και το σνίτσελ, μη με πείτε στενόμυαλη. Αυτό που σίγουρα θα κάνω είναι να παραγγείλω σπόρο ιταλικής αγκιναρούλας για του χρόνου για να μην παιδεύομαι άδικα.

Τι νομίζατε, ότι μόνο για τις επιτυχίες μου θα σας λέω;