Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Τις τελευταίες μέρες η κουζίνα στο σπίτι μου τιμά τα ψητά και εκείνα στον ατμό. Πώς τα τρως όμως όλα αυτά τα φιλέτα, τα ψάρια ακόμα και τα λαχανικά χωρίς το κατιτίς τους; Λίγο χρώμα, κάποιο παιχνίδι... Τη λύση βρήκα στα «άλλα» αλάτια. Ή, για να είμαι ειλικρινής, τη λύση μου ενέπνευσε το αγαπημένο μου ρακάδικο στον Πειραιά όταν, μαζί με το μισοψημένο μου black angus, προσγείωσε στο τραπέζι πιατελάκι λευκό με παιχνιδιάρικα αλάτια. Την επομένη επισκέφθηκα κατάστημα με μπαχαρικά. Φόρτωσα μια σακούλα αλμύρα και χρώμα. Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να αποφασίσω αν περισσότερο μ’ αρέσει να τα χαζεύω ή να τα δοκιμάζω. Τέλος πάντων... Αυτά είναι τα αγαπημένα μου.

Ανθός
Μοιάζει σαν να πέρασες κρύσταλλο από τον τρίφτη της παρμεζάνας. Θαλασσινό αλάτι που συλλέγεται με το χέρι από τις αλυκές. Ακατέργαστο και πλούσιο σε ιχνοστοιχεία όπως μαγνήσιο, φθόριο, κάλιο, ασβέστιο. Τελευταίο-τελευταίο πάνω στο ψητό μου ψάρι αμέσως μετά το λεμόνι.

Μαύρο καπνιστό αλάτι
Συχνά θα το συναντήσετε σκούρο γκρι ή και καφέ πέρα από μαύρο. Πρόκειται για αλάτι που μετά από επεξεργασία, για να του αφαιρεθεί η υγρασία της θάλασσας, περνά στη διαδικασία του καπνίσματος. Στην περίπτωση του πολύ μαύρου καπνιστού αλατιού, οι πυραμίδες αρωματίζονται με ενεργοποιημένο άνθρακα από ηφαιστειογενείς περιοχές. Είναι πολύ δυνατά αλάτια που ταιριάζουν καλά σε barbeque.

Το ροζάκι των Ιμαλαΐων
Είναι αυτό που χρησιμοποιώ καθημερινά στην κουζίνα μου ακόμα και όταν βράζω νερό για μακαρόνια. Σίγουρα αμφιλεγόμενο σε σχέση με τον ανθό, όμως πιο οικονομικό για τέτοια μαζική χρήση και πάντα προτιμότερο από το κοινό αλάτι. Πρόκειται για ορυκτό πλούσιο σε σίδηρο – που μονίμως μου λείπει. Πλούσια η γεύση του. Παιχνιδιάρικο το χρώμα του. Το σκορπάω στις σαλάτες, στα κρέατα και γενικώς.

Το κοκκινάκι της Χαβάης
Είναι το αγαπημένο μου για συνταγές εξωτικές και μαρινάρισμα. Χρωστά το χρώμα του στον ηφαιστειακό πυλό. Μου δίνει μια όρεξη να πλέξω κολιέ με ιβίσκους κλπ.