Αρμπαρόριζα: να την πιεις στο ποτήρι
Στον κήπο μου τα πιο ευπρόσδεκτα είναι τα εύκολα φυτά... και όταν λέω εύκολα εννοώ αυτά που ταιριάζουν στο κλίμα, στο χώμα και στο περιβάλλον και δεν χρειάζονται τεχνητά μέσα (όπως χημικά λιπάσματα ας πούμε) και σχολαστική ενασχόληση για να ευδοκιμήσουν και να ευτυχήσουν. Φροντίδα, βέβαια, χρειάζονται τα περισσότερα φυτά, άλλα λιγότερη άλλα περισσότερη, και αγάπη όλα ανεξαιρέτως.
Από τα πιο εύκολα και λιγότερο απαιτητικά για τις δικές μας συνθήκες είναι η αρμπαρόριζα που εδώ, στην Κέρκυρα, την λέμε «Μπαρμπαρόσα», πράγμα που με διασκεδάζει ιδίως όταν, ακούγοντάς το για πρώτη φορά, πολλοί παραβλέπουν την ηχητική ομοιότητα και προσπαθούν να συσχετίσουν το αθώο μυρωδάτο φυτό με τον αιμοβόρο πειρατή. Εκτός από εύκολη είναι και δεμένη με την παράδοσή μας, με παρουσία σε κάθε αυλή, είναι δε από τα φυτά που είναι όμορφα όλο τον χρόνο με φύλλα πιο ενδιαφέροντα από τα λουλούδια τους και με αιθέριο έλαιο που έχει και φαρμακευτική και γαστρονομική αξία.
Το επιστημονικό της όνομα είναι Pelargonium graveolens, ή Πελαργόνιο το βαρύοσμο, και η οσμή εντοπίζεται στα φύλλα και όχι στα άνθη. Υπάρχουν άπειρες ποικιλίες - υβρίδια που χωρίζονται σε κατηγορίες περισσότερο για το άρωμά τους παρά οτιδήποτε άλλο. Τα πιο κοινά εδώ, στην Ελλάδα, είναι αυτά με άρωμα που παραπέμπει στο τριαντάφυλλο αλλά υπάρχουν και ποικιλίες που θυμίζουν μέντα, λεμόνι, και ακόμα και ινδική καρύδα... Τα λουλούδια, με χρώματα που ποικίλουν μεταξύ του άσπρου και όλων των τόνων του ροζ και κόκκινου, είναι μικρά και κρατάνε μόνο δυο - τρεις εβδομάδες την άνοιξη σε αντίθεση με αυτά των άλλων πελαργονίων (κοινώς γερανιών) που κρατάνε όλο το καλοκαίρι.
Η μόνη ευαισθησία του φυτού είναι στην παγωνιά. Εγώ είχα πάνω από είκοσι διαφορετικές ποικιλίες (είναι πολύ εύκολη η αναπαραγωγή από ένα κλαδάκι... ιδιαίτερα αν είναι κλεμμένο κατά τη λαϊκή σοφία) αλλά μια παγωνιά όσο έλειπα απ' το νησί πριν δυο χρόνια με άφησε με μόνο τρεις. Σιγά - σιγά τις έχω φτάσει σε επτά. Μέχρι τελευταία πίστευα ότι η χρήση της περιοριζόταν στην αρωματοποιΐα και παραδοσιακά γνώριζα μόνο το φύλλο κολλημένο στην επιφάνεια του πελτέ κυδωνιού. Τελευταία όμως έχω μάθει και πολλά καινούργια, μερικά πολύ απλά, όπως η αποθήκευση, για μερικές εβδομάδες, φύλλων μέσα σε καλά κλειστό βάζο ζάχαρης που μετά δίνει μια λεπτή ευωδιά σε τσάγια ή άλλα ποτά. Ή μπορούμε να βράσουμε φύλλα στο γάλα του ριζόγαλου (μόνο που μετά παραλείπουμε την εύρωστη κανέλα).
Μια τελευταία ανακάλυψη είναι το κρασί ροζέ. Προσθέτω σ’ ένα μπουκάλι 6-7 φύλλα αρμπαρόριζας και μερικές κουταλιές ζάχαρης, το κλείνω καλά και το φυλάω στη σκιά για 2-3 εβδομάδαες, ταρακουνώντας μερικές φορές ώσπου να λιώσει η ζάχαρη. Το σερβίρω με πάγο και φρέσκα φύλλα ή και μια λεπτή φετούλα λεμονιού για να σπάσει τη γλύκα. Τελευταία πρόσθεσα στο τέλος μερικές φραουλίτσες που είναι της εποχής. Είναι πολύ εύκολο αλλά πρέπει να περιμένει κανείς για να το απολαύσει.
Τα ξερά φύλλα είναι ό,τι χρειάζεται για ποτ πουρί που αρωματίζει τον χώρο.