Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Πέντε, δέκα, δεκαπέντε; Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που ο ελληνικός αμπελώνας (συγχωρέστε μου τη γενίκευση, καθώς δεν είναι ένας αλλά πάρα πολλοί και με εντελώς ιδιαίτερο χαρακτήρα ο καθένας) άρχισε να δίνει εξαιρετικά κρασιά. Τι ξέραμε μέχρι πρότινος; Χονδρικά μόνο τη Νεμέα και το Αγιωργίτικό της, τη Νάουσα και το Ξινόμαυρο, κρασιά και ποικιλίες που κατάφερναν να σώσουν την τιμή μας στο εξωτερικό, μέχρι που ήρθε και το Ασύρτικο να δοξάσει διεθνώς την Ελλάδα ως οινοπαραγωγό χώρα. Όσο για την παρεξηγημένη ρετσίνα και την αναγέννησή της, δεν θα πω κουβέντα αυτή τη στιγμή, σκοπεύω να επανέλθω.

Ειδικά στα νησιά κάτι ξύδια πίναμε - μετά συγχωρήσεως - στο παρελθόν, πράγμα που όμως άλλαξε εντυπωσιακά τα τελευταία χρόνια. Είναι εμφανές το πάθος και το μεράκι αμπελουργών και οινοποιών που αφενός ξαναδίνουν ζωή σε παλιές ξεχασμένες γηγενείς ποικιλίες και αφετέρου χρησιμοποιούν εντελώς σύγχρονες τεχνολογίες οινοποίησης, αξιοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο το μοναδικό ποικιλιακό δυναμικό των νησιών τους. Τα περισσότερα από τα τοπικά κρασιά, με λίγες εξαιρέσεις, δύσκολα φτάνουν σε μας.

Ευτυχώς εκθέσεις όπως "Τα κρασιά του Αιγαίου" - διοργανώθηκε την Τετάρτη 17 Ιουνίου, στο ξενοδοχείο King George II από τη Vinetum με την συγχρηματοδότηση των Περιφερειών Νοτίου και Βορείου Αιγαίου και με την υποστήριξη της Ένωσης Οινοποιών και Αμπελουργών Νήσων Αιγαίου (ΕΝΟΑΝΑ) - μας δίνουν την ευκαιρία να τα γνωρίσουμε. Δεν είναι και λίγο να έχεις τη δυνατότητα να δοκιμάσεις δωρεάν όλες μαζί τις Σαντορίνες του 2014 στη σειρά και άλλα πολλά διαμαντάκια από μικρά νησιά του του Αιγαίου.

Δοκιμάσαμε, λοιπόν, κομψά κρασιά που ταιριάζουν τέλεια με την παραδοσιακή ελληνική κουζίνα, ειδικά με τα ψάρια και τα θαλασσινά του Αιγαίου. Στην εκδήλωση γευσιγνωσίας συμμετείχαν οι Αμπελώνες Αλεξανδρή, Αμπελώνες Αφιανέ, Αριούσιος Οινοποιητική, Αμπελώνες Τριανταφυλλόπουλου, Artemis Karamolegos Winery, Cair Rhodes, Canava Roussos, ΕΟΣ Σάμου, Τσέλεπος-Kάναβα Χρυσού, Κελάρια Ικαρίας, Κτήμα Καρίμαλη, Κτήμα Σιγάλα, Κτήμα Χατζηγεωργίου, Limnos Organic Wines, Μεθυμναίος Οίνος, Μπουτάρη Οινοποιητική, Νοπέρα Οινοποιητική Σάμου, Οινοποιείο Βακάκη, Οινοποιείο Κουνάκη, Οινοποιείο Μωραΐτη, Οινοποιείο Χατζηδάκη, Οινοποιία Γαβαλά, Οινοποιία Γκαραλή, Οινοφόρος Μεγαλοχωρίου, Santo Wines, Vassaltis Vineyards, οινοποιεία που δοξάζουν την Ικαρία, την Κω, τη Χίο, τη Ρόδο, την Πάρο, τη Λέσβο, τη Λήμνο, τη Σάμο και τη Σαντορίνη με την παραγωγή κρασιών από πολύτιμες, γηγενείς ποικιλίες.

Δεν θα σταθώ αυτή τη φορά σε μεγάλα ονόματα, που τα γνωρίζουμε, αλλά σε άγνωστα και μακρινά που με εντυπωσίασαν. Και ανυπομονώ να δοκιμάσω πάλι αυτά τα κρασιά στην πατρίδα τους μαζί με τοπικές λιχουδιές. Γιατί πιο καλό πάντρεμα δεν υπάρχει.

Στην Έμπωνα στις πλαγίες του Ατάβυρου (Ρόδος), η οικογένεια Αλεξανδρή παράγει 9 ετικέτες, μεγάλος αριθμός αν σκεφτείς ότι στο σύνολό τους δεν ξεπερνάνε τις 22.000 φιάλες ετησίως. Μια και περνάω φάση ροζέ, λοιπόν, αυτό το καλοκαίρι, δοκίμασα Apiron του 2014, ένα κρασί στις αποχρώσεις του ηλιοβασιλέματος, με νότες από ροδοπέταλα στη μύτη και νεανικό στο στόμα.

Στη Μινιέρα Ασφενδιού (Κως), οι Αμπελώνες Τριανταφυλλόπουλου δέχονται κάθε χρόνο (μέσα σε μόλις τέσσερις μήνες) 60.000 επισκέπτες που δοκιμάζουν επί τόπου και αγοράζουν τα κρασιά τους. Υπολογίσιμος αριθμός. Εδώ εντύπωση μου έκανε ένα λεπτεπίλεπτο πάντρεμα Μαλαγουζιάς με Σοβινιόν Μπλαν.

Στα Χύδηρα της Άντισσας (Μυτιλήνη), στο οινοποιείο Μεθυμναίος Οίνος, όλα τα κρασιά είναι βιολογικά και παράγονται αποκλειστικά και μόνο από τη σπάνια ερυθρή ποικιλία της Λέσβου Χυδηριώτικο. Μάλιστα, τα κλήματα είναι φυτεμένα πάνω στις λάβες που δημιούργησαν το Απολιθωμένο Δάσος της Λέσβου. Εντυπωσιάστηκα από ένα λευκό κρασί από κόκκινα σταφύλια (blanc de noirs) κυρίως όμως από το μοναδικό "πορτοκαλί" που παράγεται στην Ελλάδα. Η μέθοδος οινοποίησης συνηθιζόταν στην Ιταλία τη δεκαετία του 1950, από εκεί την έφερε ο Μεθυμναίος και την εφαρμόζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Στο Μεγαλοχώρι (Σαντορίνη) η Μπουτάρη Οινοποιητική παράγει τη Σελαδιά, ένα θαυμάσιο κρασί από τις ποικιλίες ασύρτικο και αϊδάνι, που βγαίνει μόλις σε 1000-3000 φιάλες και το βρίσκει κανείς μόνο στο οινοποιείο. Σε άλλες τόσες φιάλες κυκλοφορεί και το ροζέ Κουλούρα από την ποικιλία μανδηλαριά. Να σημειώσουμε ότι "κουλούρα" είναι η λέξη που χρησιμοποιούν στο νησί για το κλάδεμα των κλημάτων. Τα κάνουν σαν κουλούρες για να προστατεύονται από τους ανέμους και να κρατάνε στα φύλλα τους την πρωινή υγρασία.

Στη Μεγάλη Λάκκα Καρλοβασίου (Σάμος), το οινοποιείο Βακάκη μεταξύ άλλων παράγει ένα εξαιρετικό λευκό ξηρό σαμιώτικο κρασί, ένα λευκό ημίγλυκο και ένα κόκκινο ημίγλυκο από μαλαγουζιά και μαύρο μοσχάτο που καλλιεργούνται σε ορεινό αμπελώνα στα 1000 μέτρα υψόμετρο.

Στους Αγίους Αναργύρους (Πάρος), το οινοποιείο Μωραΐτη, μωραΐτικης οικογένειας που εγκαταστάθηκε στο νησί το 1821, παράγει κρασιά από οργανικά κλήματα που τιμούν τις Κυκλάδες. Πρώτη δοκίμασα τη φίνα μαλαγουζιά τους και κατόπιν το τριανταφυλλί ροζέ από μαύρο αηδάνι και μανδηλαριά. Είπαμε, σε φάση ροζέ.

Στην Προεσπέρα (Ικαρία), η οινοποιεία Τσαντίρη παράγει το φημισμένο ικαριώτικο κρασί από τις τοπικές ποικιλίες Μπεγλέρι, Φωκιανό και Μανδηλαριά. Ωραία κρασιά. Τα βρίσκεις και στην Αθήνα.

Αυτά για σήμερα και σας αφήνω με την προτροπή: «Δοκιμάστε τα κρασιά που θα βρείτε στα νησιά».