Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Όχι δεν θα φάω τα νύχια μου, κι ας περιμένω με αγωνία τι θα μου φέρει το αύριο. Είναι αντιπαραγωγικό, θα κάνω άλλα πράγματα. Γλυκά και ηδονικά. Με κεράσια.

Οι κερασιές στα μποστάνια μπορεί να μην είναι φορτωμένες με καρπούς αυτή την εποχή, οι πάγκοι στις λαϊκές και τα μανάβικα, όμως, σπάνε από το βάρος τους. Το μανάβικο στη γωνία Αριστοτέλους και Αγίου Μελετίου (αυτό είναι το δικό μου αλλά τέτοια υπάρχουν και αλλού) δεν κλείνει ποτέ, εκτός κι αν το κορίτσι θέλει θάλασσα!  To κορίτσι είναι η υπέροχη κυρία Κικίτσα και ο άντρας της ο κύριος Γιωργάκης ποτέ χατήρι δεν της χάλασε, οπότε πάνε πρωί πρωί, δροσίζονται και επιστρέφουν. Δεν υπάρχει, λοιπόν, δικαιολογία ότι σήμερα είναι Κυριακήδεν μπορώ να βρω κεράσια ή άλλο φρούτο εποχής.

Τη δουλειά, λοιπόν, την έκανα Σάββατο και μπορεί τα νύχια μου να βάφτηκαν μπλε, αλλά είμαι πολύ περήφανη που ξεκουκούτσιασα 2 κιλά κεράσια βαθυκόκκινα, νόστιμα και τραγανά. Τα ξαναζύγισα, κράτησα ένα κιλό και τα έβαλα να αναπαυθούν μέσα σε μισή ποσότητα ζάχαρης και το βραδάκι, όταν η ζάχαρη έλιωσε μέσα το κερασόζουμο, τα έκανα μαρμελάδα.

Δέκα λεπτά βράσιμο θέλει, μετά αφήνω την κατσαρόλα στην άκρη να κρυώσει. Εν ανάγκη όλη τη νύχτα. Στη συνέχεια την βράζω άλλη μια φορά για 10-15 λεπτά (από τη στιγμή του βρασμού), ρίχνω το χυμό ενός λεμονιού και η μαρμελάδα μου, σκοτεινή και νόστιμη, είναι έτοιμη πια να μπει σε αποστειρωμένα βαζάκια. Δεν μας πειράζει που βγαίνει ελαφρώς νερουλή.

Αυτό συμβαίνει γιατί βάζω τη λιγότερη δυνατή ζάχαρη, η οποία, εκτός από τη γλύκα, βοηθάει τόσο στη συντήρηση όσο και στο δέσιμο. Να σημειώσω επίσης ότι πρόσφατα στον ξενώνα Αμανίτα του Φιλάρετου Ψημμένου δοκίμασα μια υπέροχη μαρμελάδα κεράσι με δενδρολίβανο. Δεν είχα φρέσκο δενδρολίβανο αυτή τη φορά. Την επόμενη όμως θα φροντίσω να ρίξω και 1-2 κλαδάκια στο βράσιμο. Δεν θέλει πολύ.

Ταυτόχρονα, έβαλα και ένα κλαφουτί στον φούρνο. Άλλο ένα νοσταλγικό γλυκό γαλλικής καταγωγής. Πολλές Γαλλίδες δεν βγάζουν τα κουκούτσια, γιατί λένε πως του προσθέτουν άρωμα (πικραμύγδαλου). Η κολλητή μου, πάλι, λέει  ότι οι Γαλλίδες είναι τεμπέλες. Δεν ξέρω. Προσωπικά προτιμώ τα νύχια μπλε (1-2 μέρες κρατάει η βαφή, μην ανησυχείτε δεν είναι μόνιμη) παρά να έχουμε ατυχήματα με σπασμένα δόντια.

Κι επειδή έχασα τη δική μου παλιά γαλλική συνταγή (αν θυμάμαι καλά πάντως είναι η ίδια) δοκίμασα αυτή εδώ από την ιστοσελίδα του Williams-Sonoma. Και μη μου πείτε ότι είναι αμερικανιά. Ο Τσακ Ουίλιαμς, που ίδρυσε το 1956 την εταιρεία του με επαγγελματικά κουζινικά για οικιακή χρήση, ήταν ένας επαναστάτης στον χώρο της γαστρονομίας (στην οποία ανήκουν επίσης βιβλία μαγειρικής, κουζινικά και σκεύη εν γένει και δεν θέλω αντιρρήσεις), μεγάλωσε την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης, ταξίδεψε στη Γαλλία και λάτρεψε το γαλλικό γαστρονομικό know how.

Κλαφουτί (Clafoutis)

Υλικά

Προθερμαινουμε τον φούρνο στους 190 βαθμούς και βουτυρώνουμε ένα τετράγωνο πυρέξ. Χωρίζουμε τα αυγά και ρίχνουμε τους κρόκους μαζί με το 1/3 της ζάχαρης σε ένα μεγάλο μπολ. Χτυπάμε με το μίξερ χειρός σε μέτρια ταχύτητα για περίπου 8 λεπτά. Προσθέτουμε το αλεύρι, τη βανίλια και την κρέμα γάλακτος και συνεχίζουμε το χτύπημα σε χαμηλή ταχύτητα, μέχρι να ενσωματωθούν καλά τα υλικά, σταματώντας κάθε τόσο για να πάρουμε με τη σπάτουλα ότι έχει μείνει στα πλαϊνά του μπολ.

Σε ένα άλλο μπολ χτυπάμε τα ασπράδια μαζί με το αλάτι για 30 δευτερόλεπτα. Τα ρίχνουμε στο άλλο μείγμα και ανακατεύουμε μέχρι να ενσωματωθούν καλά για ακόμη 1-2 λεπτά. Εντωμεταξύ ζεσταίνουμε το βουτυρωμένο ταψάκι στον φούρνο για 4-5 λεπτά και το βγάζουμε από τον φούρνο. Ανακατεύουμε τα κεράσια με την υπόλοιπη ζάχαρη και το ξύσμα λεμονιού, τα ρίχνουμε στο ταψί και από πάνω αδειάζουμε την αραιή ζύμη (πρέπει να είναι σαν κουρκούτι).

Ψήνουμε το κλαφουτί για περίπου 30-35 λεπτά, μέχρι να πήξει και να ροδίσει ελαφρά η επιφάνειά του. Η συνταγή προτείνει να το σερβίρουμε ζεστό με παγωτό φυστίκι. Είμαι σίγουρη ότι θα του πηγαίνει πολύ. Δεν έχουμε. Εμείς θα το δοκιμάσουμε με παγωτό βανίλια, αυτό που τρώμε και για μεσημεριανό. Ναι, αυτό είναι αμερικανιά. Όπως η ζέστη μηλόπιτα με παγωτό. Αλλά έχουμε τις αδυναμίες μας. Να ξέρετε πάντως ότι το κλαφουτί τρώγεται ευχάριστα χλυαρό ή κρύο, χωρίς συμπληρώματα.

Tip

Παραδοσιακά το κλαφουτί (clafoutis) γίνεται με κεράσια αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να το φτιάξουμε και με άλλο φρούτο. Γίνεται εξίσου ωραίο με βερίκοκα, δαμάσκηνα -φρέσκα ακόμη και αποξηραμένα που τα αφήνουμε να μουλιάσουν για περίπου μισή ώρα σε χυμό πορτοκάλι ή κονιάκ- κόκκινα φρούτα του δάσους, βύσσινα και λοιπά και λοιπά.