Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Μπάμιες λέω και κλαίω. Να σας το κρύψω ότι τις αντιπαθώ; Όχι δεν μπορώ. Από παιδί τις σιχαινόμουν, γιαυτό και φρόντιζα να λείπω από το σπίτι την αποφράδα εκείνη μέρα που η μαμά μου μαγείρευε κοτόπουλο με μπάμιες. Τι έκανα; Απλά, επίσκεψη σε θεία ή στη γιαγιά μου. Το σόι μας είναι πολύ μεγάλο και πάντα υπήρχε μια θεία που μαγείρευε κάτι άλλο πιο προκλητικό, όπως ας πούμε, κεφτέδες με κουρκούτι (γιαγιά), παστίτσιο (θεία Κική) ή μουσακά (θεία Αθανασία) κι ας έκανε ζέστη τρελή. Όχι, πες μου τώρα, αν εσύ είχες να διαλέξεις ανάμεσα σε μπάμιες και  σ' αυτό το κάτι άλλο, τι θα προτιμούσες;

Τέλος πάντων πολλά χρόνια αργότερα στο Σίσι της Κρήτης σε ένα άθλιο καφενείο με καφάσια αντί για καρέκλες όπου μας πήγε ένα απομεσήμερο ο Ζουράρις ακριβώς γι'αυτό το λόγο, δοκιμάσαμε μπάμιες με κόκορα, μαγειρεμένες με αγουρίδα αντί για λεμόνι. Η μυρωδιές και η γεύση εκείνου του φαγητού ήταν κάτι το συγκλονιστικό, γράφτηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, συνειδητοποίησα διάφορα πράγματα. Μεταξύ άλλων, ότι αυτό που λέμε σπιτικό ή μαμαδίστικο φαγητό δεν είναι απαραίτητα το καλύτερο του κόσμου, άλλο αν το προτιμάμε για λόγους συναισθηματικούς. Συνειδητοποίησα επίσης ότι η ποιότητα της πρώτης ύλης κάνει τη διάφορα.

Εννοείται ότι δεν έφτιαξα ποτέ κοτόπουλο με μπάμιες. Ούτε και ποτέ αγόρασα μπάμιες. Φεύγοντας, όμως, από τη Μύκονο όπου βρεθήκαμε πέρσι τον Οκτώβρη για την τόσο σπουδαία Γιορτή Της Κοπανιστής (3-5 /10/2015), ο Βαγγέλης Πελέκης -συγγραφέας μαζί με τη γυναίκα του Λίλα Παλαιολόγου του βιβλίου "Η κουζίνα του Balthazar 1973-1983 / Συνταγές και ιστορίες από ένα εστιατόριο της Αθήνας" (  http://www.ermis-ekdotiki.gr/Details.asp?IdProduct=515  ) - μου έκανε δώρο ένα κουτί ολόφρεσκες λαχταριςτές μπάμιες, βιολογικές, από τον κήπο του Ξυδάκη. Με την προτροπή να τις κάνω γεμιστές με κοπανιστή. Τι λες τώρα... γεμιστές μπάμιες; Πού ακούστηκε; Ναι γεμιστές, ήρθε η απάντηση, κάντες και θα με θυμηθείς.

Κοπανιστή είχα, την καλύτερη, μπάμιες είχα, τις καλύτερες, συνταγή είχα, του Πελέκη που με εμψύχωνε συνεχώς από τη Μύκονο, με μηνυματάκια και οδηγίες μέσω Facebook. Τις έφτιαξα, λοιπόν, και σας τις προτείνω με ενθουσιασμό, σήμερα που περιμένω με ανυπομονησία το βιβλίο με τις συνταγές της κοπανιστής του Δημήτρη Ρουσουνέλου, το οποίο μόλις κυκλοφόρησε στη Μύκονο.

Υποκλίνομαι στη γεύση αυτού του μικρού μεζέ. Η αλήθεια είναι ότι λίγη υπομονή τη θέλει, κατά τα άλλα, όμως, είναι πολύ απλή η συνταγή. Με κοφτερό μαχαιράκι τις καθάρισα κυκλικά γύρω από το κοτςανάκι τους και τις άφησα λίγο στο ξύδι και στον ήλιο, να βγάλουν τα "σάλια" τους (εντωμεταξύ έφαγα ωμές τις πιο μικρές, είναι απίθανες σας λέω, και σκέφτομαι αν βρω ξανά θα τις βάλω σε σαλάτα). Ο Πελέκης μου είπε ότι με τη διαδικασία αυτή "καίγονται" εξωτερικά και μπορούν να κρατήσουν μέσα τους την κοπανιστή χωρίς να διαλυθούν.

Μετά τις χάραξα στο πλάι και με την μύτη του μαχαιριού τις γέμισα με λίγη κοπανιστή. Τις πασπάλισα με αλεύρι ανακατεμένο με λίγο κόκκινο καυτερό πιπέρι και τις τηγάνισα σε καυτό σουσαμέλαιο (deep fry). Τις φάγαμε αμέσως μαζί με ορεινά ντοματάκια (ταιριάζουν πολύ γιατί είναι δροσιστικά), ήταν ο καλύτερος μεζές του τσίπουρου, εκείνη τη βραδιά.