Απογευματινά αντίδωρα με πετιμέζι

του Κώστα Τσαούση 20 Αυγούστου 2015 • Μαγειρικές ιστορίες • ελιές, πετιμέζι, ζυμωτό ψωμί

"Ε, πατέρα πώς το τρώς αυτό το πράγμα - αλμυρό και γλυκό μαζί;", έλεγε η Φωτεινή με τη δυσφορία αποτυπωμένη στο πρόσωπο της απευθυνόμενη στον πεθερό της κάθε φορά που τον έβλεπε να βουτά ένα μικρό κομμάτι ζυμωτού ψωμιού στο πετιμέζι έχοντας σε πρώτη ζήτηση και ενα κουπάκι γεμάτο ελιές. Ο γέροντας, ο Νικόλαος Μούντριχας, με τρεις γιους - και με μια κόρη απο τον πρώτο του γάμο- και πάρα πολλά στρέμματα εύφορης γης στο Ληλάντιο, λίγα χιλιόμετρα απο το κέντρο της Χαλκίδας ως απάντηση χαμογελούσε και την καλούσε να δοκιμάσει. Μια μπουκιά ζυμωτού χωριάτικου ψωμιού βουτηγμένη στο σπιτικό πετιμέζι και από δίπλα για συνοδεία μια ψωμωμένη μαύρη ελιά.

Τη σκηνή ανάμεσα στη Φωτεινή και τον πεθερό της μου την αφηγήθηκε η μητέρα μου ένα απόβραδο καταμεσής του Δεκαπενταύγουστου στο σπίτι μας στα Αμπέλια. Κράτησα την εικόνα και την δούλεψα στο μυαλό μου - θέλησα με βάση αυτή την εικόνα να φτιάξω το δικό μου απογευματινό κέρασμα - συνοδευτικό ενός καλού καφέ στα παλιά φλιτζανάκια της γιαγιάς.

Η μητέρα μου με προμήθευσε με το δικό της χειροποίητο πετιμέζι και εγώ από την πλευρά μου διάλεξα το ψωμί και τις ελιές. Με βάση τα υλικά στήθηκε και το σκηνικό - τα γυάλινα μπολ με το ψωμί κομμένο σαν αντίδωρα, το πετιμέζι και τις ελιές. Μια δοκιμή θα σας πείσει - αρκεί να διαλέξετε ένα μέρος για να ακούτε και τα τζιτζίκια...

Υ.Γ: Τα τρία αγόρια του Νικόλαου Μουντριχα ήταν ο Αποστόλης ( ο εγγονός του Απόστολος Μουντριχας συνεχίζει την οικογενειακή αμπελουργική και οινοποιητική παράδοση με το Κτήμα Αβαντίς ), ο Τάσος (ο δικός μου παππούς από την πλευρά της μητέρας μου) και ο Κωστής.