Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Το ούζο οφείλει να έχει τελετουργία στο σερβίρισμα, είτε σε καφενείο είτε στου σπιτιού τη βεράντα: το μπουκάλι του φτάνει συνοδευόμενο από πιατάκι, ένα ή περισσότερα, με τον πολυπόθητο για τους πότες μεζέ. Από τον απλούστερο, όπως μια ντομάτα κομμένη με λίγο κεφαλοτύρι, σαρδέλες, καλαμαράκια, καμιά φορά κεφτέδες ή πιο φροντισμένα ακόρντα όπως εκείνα που ετοιμάζει σήμερα ο Κώστας Τσαούσης. Όχι για να χορτάσεις αλλά για τσιμπολόγημα κάπου ανάμεσα στις γουλιές και την κουβέντα.

Στα περισσότερα καλοκαιρινά ουζερί, δίπλα στα πιατάκια με τις νοστιμιές, βλέπεις γνώριμες ετικέτες ούζου χρόνια και χρόνια, άπαξ και κατασταλάξεις στη γεύση που προτιμάς δύσκολα θα σε μεταπείσουν για δοκιμές. Στα της παρέας μας, το ούζο ΜΙΝΙ Μυτιλήνης έχει περάσει τρανές δοκιμασίες πάνω σε τραπέζια καφενείων και, μετά από πολλά τσουγκρίσματα και ακόμα περισσότερους μεζέδες, καθιερώθηκε - εδώ και περίπου μια δεκαετία - ως πρώτη επιλογή. Παρατηρώντας πριν λίγο καιρό την εμβληματική, πια, κοπέλα που χορεύει στην ετικέτα του μπουκαλιού, παρατήρησα μια μικρή αλλαγή στον σχεδιασμό, είχε μετακινηθεί προς το κέντρο, ανάμεσα στη λιθογραφία της Μυτιλήνης. Θέλησα να ψάξω λίγα περισσότερα για τούτη την αλλαγή, μήπως σηματοδοτούσε κάποια διαφοροποίηση στην παραγωγή του ή αλλαγή στη γεύση που δεν είχα εντοπίσει. Προς μεγάλη μου ανακούφιση, τίποτα από τα δύο.

Συχνά αναρωτιόμουν γιατί η Μυτιλήνη είναι συνώνυμη με το καλό ούζο - με λίγο ψάξιμο και κάμποσες ερωτήσεις είδα πως η απάντηση βρίσκεται στους μικρασιάτες πρόσφυγες και τις συνήθειές τους. Ήταν επιδέξιοι με τις μεθόδους απόσταξης, γνώση που μετέφεραν σε όποια μέρη κατέφυγαν, Λέσβο, Χίο, Θεσσαλονίκη, Θράκη και Πειραιά. Η ουζοποσία μπήκε στην ημερήσια διάταξη και ιδίως στη Μυτιλήνη όπου, με τις ονομαστές σαρδέλες (Καλλονής), τα όστρακα των κόλπων της, τις αντζούγιες, τις αθερινόπιτες και το λαδοτύρι, το καλό ούζο βρήκε τα πιο γευστικά ταίρια του. Όσοι κατάγονται από το νησί ή το έχουν επισκεφθεί ξέρουν πως οι Μυτιληνιοί στους μεζέδες είναι άφταστοι, υπεράνω περιγραφών. Έπειτα είναι και το γλυκάνισο, το βασικό αρωματικό του ούζου. Στο Λισβόρι της Λέσβου φύεται ίσως το πιο φίνο είδος (pimpella anisum η ακριβής ονομασία), που αλωνίζεται κάθε Ιούλιο και κατόπιν τρίβεται πάνω σε μαρμάρινες πλάκες για να ξεχωρίσουν οι σπόροι. 

Για το ΜΙΝΙ Μυτιλήνης η ιστορία ξεκινά εκεί από το 1800, όταν οι ταβερνιάρηδες του νησιού έκαναν τις πρώτες απόπειρες απόσταξης γλυκάνισου σε χάλκινους, αυτοσχέδιους άμβυκες. Οι Μικρασιάτες με τα κόλπα που γνώριζαν έφεραν ειδικότερες γνώσεις για την παρασκευή του και, σταδιακά, η ποτοποιία εξελίχθηκε στο νησί δυναμικά. Από το 1967, που 17 ποτοποιοί συνέπραξαν και σχημάτισαν την ΕΠΟΜ (Ένωση Ποτοποιών Μυτιλήνης), πορεύτηκαν στήνοντας - επιτυχώς - την εξάπλωσή του παγκοσμίως.

Ως το 1996, μια χρονιά-σταθμός στην ιστορία του, καθώς το 95% των μετοχών της εταιρείας περνούν στον όμιλο Pernod Richard, τη δεύτερη μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής και εμπορίας αλκοολούχων παγκοσμίως, και τα πράγματα γίνονται πιο συστηματικά. Η μονάδα που στήνεται πρωτοπορεί πολλαπλώς: σύγχρονες εγκαταστάσεις, κορυφαίες πιστοποιήσεις, συστήματα για μείωση κατανάλωσης νερού και ενέργειας, ανακύκλωση πλήρης των απορριμάτων.

Όμως το ουσιώδες είναι πως η διαδικασία της προμήθειας έχει αλλάξει ως προς τα τεχνικά και μόνο, άριστη πρώτη ύλη και αξιόλογοι προμηθευτές ευθύνονται για την αναλλοίωτη γεύση του ούζου ΜΙΝΙ όλα τα τελευταία χρόνια. Σταθερά μαλακό και γλυκόπιοτο με την ίδια ευχάριστα ζαλιστική μυρωδιά μόλις το ποτήρι πλησιάσει στο στόμα. 

Περισσότερα περί της ιστορίας του και πιο αναλυτικά επί της παραγωγής, στην πληρέστατη ιστοσελίδα της εταιρείας ouzomini.gr.