Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Το λένε καθησυχαστικό φαγητό – έτσι μεταφράζεται  στα ελληνικά από τους ειδικούς περί τη γαστρονομία το comfort food. Η φίλη σούπερ κουζινολόγος Θάλεια Τσιχλάκη μου δωσε τη σωστή λέξη, όμως εγώ σκέφτομαι πώς αν η γενική “της παρηγοριάς” δεν συνδεόταν με το πένθος και τον καφέ του εκπεφρασμένου θρήνου τότε η διατύπωση “φαγάκι της παρηγοριάς” θα ταν η τέλεια ερμηνεία.  Τι ζητάμε από αυτό; αντίδοτο στην πίεση και το στρες, πλούσιες μαλακές γεύσεις σα ζεστό χέρι πάνω στο δικό μας.  Να μας ζεστάνει και να μας αγκαλιάσει. Δευτέρα σήμερα κι αφού παίρνω τη βαθιά αναπνοή του δύτη για να ξεκινήσω τη μέρα σκέφτομαι την εβδόμη-ογδόη βραδινή που η μέρα θα χει κλείσει και θα ανοίγω την πόρτα της φωλιάς μου. Το ενδιάμεσο το παραλείπω, έτσι κι αλλιώς θα το αντιμετωπίσω όσο μπορώ.  Για το καθησυχαστικό αποψινό βράδυ...

Ο φούρνος ανάβει και θερμαίνεται για να υποδεχτεί τα κοχύλια. Βράζουμε τα ζυμαρικά λοιπόν 1λεπτό μόνο λιγότερο από τις οδηγίες στο κουτί, τα στραγγίζουμε και τα ρίχνουμε σε μια λεκάνη με παγωμένο νερό (για να μη μαλακώσουν παραπάνω).

Ανοίγουμε το λουκάνικο από το περίβλημά του – στα πολύ φρέσκα, δεν είναι δύσκολο.

Ζεσταίνουμε ένα βαρύ τηγάνι πάνω σε μέτρια φωτιά και ρίχνουμε το λουκάνικο γυμνό πιά, ανοίγοντάς του με ένα ξύλινο κουτάλι. Πέντε έξι λεπτά είναι αρκετά μέχρι να πάρει χρώμα.

Το αρωματίζουμε με το σκόρδο, φέρνουμε μια βόλτα, ρίχνουμε τα τοματάκια και το καλοστιμμένο σπανάκι. Δυο τρία λεπτά ακόμη και αποσύρουμε. Εκτός φωτιάς προσθέτουμε το κατίκι και ανακατεύουμε και πάλι καλά.  Η γέμιση πρέπει να ναι ζουμερή!

Με ένα κουτάλι γεμίζουμε ένα ένα προσεκτικά τα κοχύλια και τα τοποθετούμε το ένα δίπλα στο άλλο με το άνοιγμα προφανώς προς τα επάνω, μέσα σε σκεύος πυρίμαχο. Τα πασπαλίζουμε με την χοντροτριμμένη μοτσαρέλα.

Τα φουρνίζουμε για μισή ώρα περίπου ώσπου να λιώσει το τυρί, οι μυρωδιές να είναι γαργαλιστικές και οι αγαπημένοι μας να αδημονούν για την παρέα και το φαϊ μας.