Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Την περασμένη εβδομάδα, ένα απομεσήμερο που έβρεχε δυνατά, κατηφόριζα προς τα Εξάρχεια πεινασμένη και βρεγμένη. Και σε όλο τον δρόμο, μέχρι να φτάσω στο Warehouse, ονειρευόμουν μια παχουλή σούπα, ευχόμουν να έχει βράσει κάτι, οτιδήποτε, ο Γεωγλερής στη μαρμίτα του. Και ω τι θαύμα, μόλις έβγαλα το βρεγμένο μπουφάν και κάθισα στη θέση μου στο μπαρ μπροστά στην ανοιχτή κουζίνα, πριν καν προλάβω να ρωτήσω αν υπάρχει σούπα, ένα φλιτζάνι αχνιστό με κρουτονάκια τραγανά από δίπλα προσγειώθηκε μπροστά μου.

«Ρούφα τη σούπα σου και μετά βλέπουμε» είναι η ατάκα που μ’αρέσει να ακούω σ’αυτό το μαγαζί που, μαζί με το Σορολόπ, λίγο παρακάτω στη γωνία Εμμ. Μπενάκη και Μεταξά, με ξανάφεραν στα Εξάρχεια, μετά από πολλά χρόνια απουσίας. Και πριν προλάβω να φάω δυο κουταλιές να και ο Νικόλας που θέλει να μάθει τι θα πιω. «Δεν ξέρω» του λέω σκεπτική (πάντα έχω δυσκολίες με τις σούπες και τα κρασιά), «καλά, τότε δοκίμασε αυτό» μου απαντάει και μου προσφέρει ένα ποτήρι με λευκό κρασί που μυρίζει φίνα.

Θα μας τρελάνει ο φοιτητής (οινολογίας), σκέφτομαι, αλλά πάντα ανοιχτή σε καινούργιες ιδέες και δη νεαρών παιδιών το δοκιμάζω και πράγματι τρελαίνομαι. Γιατί αυτό το λευκό Ramos Pinto είναι ένα κρασί που κάνει αισθητή την παρουσία του στη μύτη και στο στόμα, έντονο, φρέσκο και φρουτώδες, με αρώματα εσπεριδοειδών και γλύκα αποξηραμένων φρούτων που οι παραγωτοί του (το έψαξα αμέσως μετά) το προτείνουν ως απεριτίφ ή για μετά το γεύμα, μόνο του ή με μαλακά κατσικίσια τυριά.

Σας ομολογώ, επίσης, ότι μέχρι εκείνη την ώρα ως πορτ ήξερα μόνο κόκκινα υπέροχα γλυκά κρασιά για τα οποία θα σας γράψω αναλυτικά προσεχώς αφού είχα τη χαρά να συμμετέχω σε δοκιμές και foodpairing των Ramon Pintos κατά σύμπτωση στο ίδιο μαγαζί.  

Πατατόσουπα με πάστα τρούφας, του Βασίλη Γεωγλερή

Υλικά

Κόβουμε τα λαχανικά σε μικρά κομμάτια, τα τσιγαρίζουμε σταδιακά ένα-ένα και προσθέτουμε ζεστό νερό για να μη σταματήσει ο βρασμός. Μόλις μαλακώσουν τα λιώνουμε με τη ράβδο – μπλέντερ και βάζουμε τη σούπα πάλι στη φωτιά. Προσθέτουμε την πάστα τρούφας, αλάτι, πιπέρι και καπνιστή πάπρικα, ανακατεύουμε καλά και στο τέλος ρίχνουμε το βούτυρο. Δοκιμάζουμε, διορθώνουμε τη γεύση αν χρειάζεται και σερβίρουμε με ντακάκια, αρωματισμένη αραβική πίτα ψημένη μέχρι να γίνει τραγανή ή αρωματικά κρουτόν.

* «Warehouse», Βαλτετσίου 21 και Μαυρομιχάλη

Το λένε «Αποθήκη», μάλλον γιατί έχει μια μεγάλη κάβα με κρασιά στο υπόγειο και έναν κατάλογο (που δεν έχω δει ποτέ γιατί προτιμώ να ρωτάω) με έναν σωρό ετικέτες αλλά και πολλά κρασιά σε ποτήρι. Λειτουργεί από το πρωί οπότε σερβίρει εκλεκτό specialty καφέ με απίθανο άρωμα μέχρι πολύ αργά το βράδυ, δηλαδή εδώ έρχεσαι επίσης για τη μουσική και τα κοκτέιλ του. Επίσης το πατάρι του προσφέρεται για μια παρέα 10-12 ατόμων. Το αγαπώ πολύ, είναι το γραφείο και το στέκι μου, το μαγαζί που όταν πεινάω τα μεσημέρια, όπου κι αν βρίσκομαι θέλω να διακτινιστώ εκεί για μια σούπα, ένα ωραίο φιλέτο ή απλά μερικά μεζεδάκια και ένα ελαφρύ γλυκό.

Είναι χαλαρό και τύπου ατημέλητο, φοιτητικό –τα Εξάρχεια, όπως φαντάζεσαι ότι θα 'πρεπε να είναι - αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα φροντισμένο μαγαζί που σε κάνει να νιώθεις πολύ πολύ άνετα. Και το αγαπώ ακόμη περισσότερο από τότε που διαπίστωσα ότι εδώ μέσα πραγματικά δεν επιτρέπεται το κάπνισμα, οπότε πας ακόμη και με το βρέφος στο καροτσάκι του. Για τους καπνίζοντες, βέβαια, υπάρχουν απ' έξω τραπεζάκια και σόμπες. Να τα λέμε κι αυτά.