Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Σ' ένα μεγάλο πορτοφόλι του '60, δώρο από τον παππού μου στη γιαγιά μου, βρήκα ετούτη τη συνταγή. «Μελομακάρονα για τον Νικόλα μου», ήταν ο τίτλος. Από πένα και γκρι μελάνι. Μέσα στις οξείες, δασείες και τις περισπωμένες ζωντάνευε η αγάπη της προγιαγιάς μου για τον άντρα της ζωής της. Για τη συνταγή που σφράγιζε τα πρώτα τους Χριστούγεννα μαζί. Όλες αυτές τις πληροφορίες της αναζήτησα από τον κάτοχο του πορτοφολιού που μου μίλησε για έναν μεγάλο έρωτα που οδηγό είχε τη γεύση.

Ο παππούς Νικόλας ερωτεύτηκε τη γιαγιά Μαρία σε μια κουζίνα και την αγάπησε για τα αρώματα που του έκανε δώρο κάθε που μαγείρευε. «Ετούτη η συνταγή ήταν η αγαπημένη του. Μια φορά θυμάμαι την παρακάλεσε να τα φτιάξει ντάλα καλοκαίρι, μέσα στον 15αύγουστο, γιατί τα είχε πεθυμήσει τα μελομακάρονα. Τα έπλασε κρυφά και έκλεισε όλα τα παράθυρα μη τυχόν και μυρίσει η γειτονιά Χριστούγεννα μέσα στον Αύγουστο. Τα φάγαμε όλα σε δύο μέρες. Θυμάμαι την φιλούσε κάθε που τελείωνε ένα μελομακάρονο. Ήταν η τελευταία φορά που έφαγε τα μελομακάρονά της. Τα Χριστούγεννα η προγιαγιά σου η Μαρία είχε ήδη φύγει...», μου διηγήθηκε η γιαγιά μου κλείνοντας μέσα της μια από τις σπουδαίες ιστορίες αγάπης που είχε να πει για τους γονείς της.

Την παρακάλεσα να μου δώσει τη συνταγή. Έφυγα, στον δρόμο για το σπίτι σκέφτηκα όλα τα υλικά, είχα τα περισσότερα στο ντουλάπι. Σταμάτησα να πάρω αλεύρι. Έβαλα τα κλειδιά στην πόρτα, την ποδιά στη μέση μου, Κάκια Μένδρη για μουσική και τη δύναμη της φαντασίας μου για να νιώσω μες τις γιορτές έναν μεγάλο έρωτα των προγόνων που δεν γνώρισα ποτέ.

Τα μελομακάρονα μιας παλιάς γιαγιάς

Ζύμη:

Σιρόπι:

Πώς τα έφτιαξα:

Έτσι, εκείνο το απόγευμα αναζήτησα το γυάλινο μπολ με το φαρδύ χείλος στο ντουλάπι και αποφάσισα εκεί να ζήσω τις ανύπαρκτες μνήμες μου. Ανακάτεψα το ελαιόλαδο, το κονιάκ και το ξύσμα με αργές κινήσεις. Εμπλούτιζα το βαθύ πράσινο χρώμα του ελαιόλαδου με τα αρώματα της κανέλας, του γαρίφαλου και έριχνα για «διαλυτικό» τη ζάχαρη ενώ ανακάτευα με μια ξύλινη κουτάλα απαλά.

Έστυψα τα πορτοκάλια και γέμισα μια κούπα. Την κράτησα πάνω από το μίγμα και έβαλα μια κουταλιά γεμάτη σόδα μέσα, ανακάτεψα και σε λίγο άρχισα να ακούω και να βλέπω το ηφαίστειο μιας σπουδαίας χημικής ένωσης. Η πορτοκαλάδα άφριζε, άλλαζε χρώμα και διπλασιάζονταν. Ξεχείλιζε και χύνονταν στο μίγμα. Μετά την ένωσή τους ανέβασα τα μανίκια και με το δεξί μου χέρι βούτηξα σε μια υπέροχη αρωματική υφή. Με το άλλο μου χέρι έριχνα λίγο-λίγο το αλεύρι και ζύμωνα απαλά. Η ζύμη το ήθελε το ένα κιλό, ξεγλιστρούσε από τα δάχτυλά μου αλλά ήθελε άλλο λίγο αλεύρι. Άλλη μια κούπα μου πήρε και η μάζα της έγινε αφράτη και λαμπερά μυρωδάτη.

Έβγαλα δύο ρηχά ταψιά, άπλωσα λαδόκολλες και άρχισα να σχηματίζω μικρές μπαλίτσες. Στη συνέχεια έπαιρνα κάθε μπαλίτσα, την άπλωνα στο χοντρό μέρος ενός τρίφτη και από τα πλαϊνά της την μάζευα για να ενωθεί με την άλλη πλευρά ενώ ουσιαστικά έκανε κατά μήκος ένα μικρό κενό. Αυτό ήταν το μυστικό.

Για το σωστό μέλωμα:

Σε προθερμασμένο φούρνο, 180 βαθμών για 25 λεπτά. Τα υπέροχα μπισκότα ήταν έτοιμα. Κρύωσαν τελείως και ήταν έτοιμα για μέλωμα. Πριν φτιάξω το σιρόπι έφαγα την άκρη από ένα. Ήταν τραγανά, με πλούσιο άρωμα και ευγενικά υλικά. Πλημμύρισμα χαράς.

Σε ένα μικρό κατσαρολάκι έβρασα το μέλι με το νερό και τη φλούδα. Αφαίρεσα τη φλούδα και ξεκίνησα τη διαδικασία. Με μία τρυπητή κουτάλα έπαιρνα 4 κάθε φορά, τα βουτούσα στο πορτοκαλένιο σιρόπι που σιγόβραζε, τα τοποθετούσα σε ένα μαξιλάρι από χοντροαλεσμένο καρύδι και τα σκέπαζα πάλι με τον ίδιο τρόπο. «Για να κολλήσει το καρύδι πρέπει να είναι ζεστά από το σιρόπι», ήταν η συμβουλή, την οποία ακολούθησα.

Μέχρι να τελειώσει η διαδικασία πέρασαν από το μυαλό μου δεκάδες ιστορίες αγάπης, έρωτα με διαφορετικό τέλος κάθε φορά μα με μια κοινή συνισταμένη: τη ζώνη αγνότητας μελιστάλαχτων συναισθημάτων και γεύσεων.

*Η Ολυμπιάδα-Μαρία Ολυμπίτη είναι δημοσιογράφος