Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Στην Καρδίτσα, απ' όσο θυμάμαι, οι χειμώνες ήταν κρύοι και βροχεροί. Κλίμα ηπειρωτικό! Δεκαετία του εβδομήντα. Οι ξυλόσομπες είχαν ήδη αντικατασταθεί από τις σόμπες πετρελαίου. Είχαμε μια απλή στο καθιστικό και μια πολυτελή στο σαλόνι, αλλά αυτή η δεύτερη άναβε μόνο όταν δεχόμαστε κόσμο στις ονομαστικές εορτές και πανηγύρεις. Η άλλη, η απλή, από πάνω είχε χώρο για να ψήνεις κάστανα, να βράζεις το τσάι, άντε και για ένα κατσαρολάκι. Τζάκι δεν υπήρχε καθότι το σπίτι ήταν αστικό και έπρεπε να ξορκιστεί κάθε υποψία χωριάτικης καταγωγής. Στο καθιστικό αυτό γιορτάζαμε κάθε χρόνο οι τέσσερις μας την Πρωτοχρονιά, η οικογένειά μας, γονείς και δύο παιδιά. Το κύριο φαγητό ήταν η βασιλόπιτα. Αυτή είναι που νοσταλγώ. Γιατί η βασιλόπιτα ήταν φαγητό. Αλμυρή, πότε τραχανόπιτα, πότε γαλατόπιτα, με φύλλο τραγανό και μέσα της οι τύχες της νέας χρονιάς. Γιατί εμείς (και φαντάζομαι όλοι στην περιοχή) δεν βάζαμε μόνο ένα ξερό φλουρί αλλά κάναμε σχεδόν αναδιανομή ολόκληρης της περιουσίας!

Όταν η μάνα μου ετοίμαζε την πίτα έβαζε κρυφά, για να μη δουν τα παιδιά πού ακριβώς, τα σύμβολα της τύχης του νέου χρόνου. Ένα νόμισμα (μέσα σε αλουμινόχαρτο) να συμβολίζει την οικονομική τύχη και ευμάρεια. Ένα κουκούτσι ελιάς να συμβολίζει το μαγαζί μας (μπακάλικο). Ένα χαρτάκι με γραμματάκια γραμμένα πάνω του να συμβολίζει τη σχολική επιτυχία. Ένα κεραμιδάκι να συμβολίζει το σπίτι μας και τέλος ένα κλαδάκι να συμβολίζει το κτήμα μας με τα οπωροφόρα δίπλα στο ποτάμι. Με αυτό τον τρόπο κατά την κοπή της βασιλόπιτας κανένας δεν ήταν χαμένος! Όλοι κάτι κέρδιζαν. Βέβαια το περιπόθητο για μας τα παιδιά ήταν το νόμισμα (διαχρονικά μια εικοσάρα, ένα πενηνταράκι ή μια δραχμή), που συνοδευόταν και από ένα εικοσάρικο ή πενηντάρικο από το πατρικό πορτοφόλι. Όμως κανένας δεν έμενε παραπονεμένος αφού κάτι από τα υπόλοιπα θα έπεφτε στο κομμάτι του. Όσο και αν ο Χριστός και το σπίτι διεκδικούσαν το μερίδιό τους, καθώς ήταν τα πρώτα δυο κομμάτια που κοβόντουσαν και όλοι οι υπόλοιποι βρίσκαμε κάτι στο κομμάτι μας.

Όλη αυτή τη δεκαετία της αθωότητας, από τη χούντα στη μεταπολίτευση, από τα σχολικά θρανία στο πανεπιστήμιο, τα κέρδισα όλα στο κομμάτι μου! Άλλες φορές το σπίτι ή το μαγαζί, άλλες τα λεφτά ή τα γράμματα ή το κτήμα και ξανά από την αρχή. Σήμερα στην Τσαγκαράδα, μια βροχερή ημέρα, νοσταλγώ την τραχανόπιτα, αλλά μάλλον στην πραγματικότητα νοσταλγώ την αίσθηση του να είσαι παιδί και να έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου.

Εύχομαι σε όλους καλή και δημιουργική η νέα χρονιά.
Η συνταγή της τραχανόπιτας, όπως την κατέγραψα από τηλεφώνου, είναι:

Υλικά

Παρασκευή

Απλώνουμε 4 φύλλα στο ταψί μας λαδώνοντας απλόχερα το καθένα. Μεταξύ τρίτου και τέταρτου φύλλου και κοντά στις πλευρές του ταψιού βάζουμε το φλουρί και τις άλλες τύχες. Τα κομμάτια του φύλλου που περισσεύουν τα αφήνουμε ανοικτά έξω από το ταψί.

Σε μια κατσαρόλα βράζουμε τον τραχανά με γάλα και αλατοπίπερο (οι δόσεις είναι αναλογικές με το ταψί μας και τα άτομα). Όταν χυλώσει τον ρίχνουμε στο ταψί μας πάνω από τα φύλλα. Προσθέτουμε το τυρί τριμμένο σε μικρά κομματάκια και το απλώνουμε σε όλο μείγμα.

Σκεπάζουμε με τις άκρες των φύλλων που περισσεύουν και βάζουμε πάνω τους ένα ή δυο ακόμη φύλλα. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο για μισή τουλάχιστον ώρα.