Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Η ύπαρξή της στην άκρη της αυλής (μη φανταστείς μεγαλεία, μια σταλιά, σαν μεγάλο δωμάτιο είναι, το καλοκαιρινό μας) βάρυνε στην απόφαση του πατέρα μου να αγοράσει το σπίτι. Και με τα λεμόνια της, τι δεν γινόταν μετά. Λεμονάδες, λικέρ, σιρόπια, μαρμελάδες, παγάκια, γλυκά του κουταλιού, κέικ και αυγολέμονα. Και βέβαια γέμιζε και γεμίζει απαραιτήτως η σακούλα - δώρο της επίσκεψης. Πας-έρχεσαι με μια σακούλα λεμόνια σ'αυτό το σπίτι, χρόνια τώρα. 

Ενα παιδικό δράμα παιζόταν επίσης κάθε τόσο, με τη γιαγιά μου να μας στάζει σταγόνες λεμονιού σε μάτια, μύτες, αυτιά και στο λαιμό για γαργάρες. Και το αηδέστερο, το χειρότερό μου σας λέω,  ήταν χυμός λεμονιού ανακατεμένος με τούρκικο καφέ ωμό (τότε ακόμη τούρκικο τον λέγαμε, όχι ελληνικό), που έτσι και το 'πινες σου έκοβε τη διάρροια μαχαίρι. Ηταν το υπερφάρμακό της κι εμείς δεν μπορούσαμε να της αντισταθούμε, γιατί κατά τα άλλα πιο καλή γιαγιά στον κόσμο όλο δεν υπήρχε.

Δυο-τρεις φορές δόθηκε η ευκαιρία αντιπαροχής. Στην οικογενειακή σύσκεψη συμμετείχαμε κι εμείς, θυμάμαι τον αδερφό μου με τα μαγουλάκια του ακουμπισμένα στις μικρές παλάμες να κοιτάζει τον πατέρα σοβαρός. Κι εκείνος να ρωτάει “Τι λέτε να κάνουμε; Μας δίνουν ένα τεσσάρι στην πρόσοψη στον πέμπτο, δύο τριάρια και κάτι γκαρσονιέρες”. Σιωπή. Και μετά: “Θα φύγουμε από δω και θάρθει μια μπουλντόζα να γκρεμίσει το σπίτι μας. Θα σπάσει και τη λεμονιά. Οχι, δεν το δίνω”. 

Έβγαινε κατόπιν να καπνίσει ένα τσιγάρο στην αυλή για να μη δούμε τη συγκίνησή του. Κάπως έτσι η λεμονιά απέκτησε υπόσταση στενού συγγενούς. Λες και το κατάλαβε, λοιπόν, ότι την σώσαμε αρνούμενοι να αλλάξουμε σπίτι και ζωή και άρχισε να μας ανταμείβει πλουσιοπάροχα με τους καρπούς της. Δίφορη και τρίφορη, δεκαετίες τώρα είναι φορτωμένη συνεχώς και ομορφαίνει την αυλή και τη ζωή μας με τα δώρα της. 

Μια φορά μας έσωσε κυριολεκτικά. Ο πατέρας είχε πεθάνει, κάποιος μηχανικός ζήταγε πάλι φορτικά το σπίτι για αντιπαροχή. Μέχρι να τελειώσει η οικοδομή η μάνα μου θά 'πρεπε να μετακομίσει σε κάποιο στενάχωρο διαμερισματάκι. Βγήκε τότε στην αυλή, κάθησε σε μια καρέκλα σαν φρουρός μπροστά στη λεμονιά που ήταν κατάφορτη , όπως τώρα καλή ώρα, έριξε μια τρυφερή ματιά στη λεμονιά και μια κοφτερή στον εργολάβο και του λέει: “Αποκλείεται να αφήσω μπουλντόζα να την ρίξει κάτω όσο ζω”. Ευτυχώς. Αμέσως μετά άρχισε η κρίση. Το σπίτι θα είχε χαθεί κι εκείνη θά 'ταν τώρα στριμωγμένη σε καμιά άχαρη γκαρσονιέρα. Διαμερίσματα δεν έχουμε, λοιπόν, έχουμε όμως λεμόνια. Πολλά. 

Λικέρ λεμόνι

Είναι και ορεκτικό και χωνευτικό, πίνεται μόνο του σε θερμοκρασία δωματίου ή ελαφρώς δροσερό, αρωματίζει κέικ, κρέμες, παγωτά και άλλα γλυκά, ακόμη και στο τσάι μου ρίχνω μερικές σταγόνες, ακόμη και σε βινεγκρέτ το έχω δοκιμάσει και είναι υπέροχο.

Υλικά

Εκτέλεση:

Πλένουμε καλά τα λεμόνια και τα στεγνώνουμε. Με ένα πολύ κοφτερό εργαλείο αφαιρούμε προσεκτικά την κίτρινη φλούδα*. Βάζουμε τις φλούδες μαζί με τη βότκα σε γυάλινο βάζο, το σφραγίζουμε και το αφήνουμε σε σκοτεινό χώρο τουλάχιστον 45 ημέρες. Τις πρώτες 10 ημέρες ανακινούμε κάθε τόσο το βάζο.

Βράζουμε το νερό με τη ζάχαρη ώσπου να διαλυθεί εντελώς και για 5 λεπτά από τη στιγμή που θα πάρει βράση το κατεβάζουμε από τη φωτιά και αφήνουμε να κρυώσει εντελώς.

Εντωμεταξύ φιλτράρουμε 4 φορές το λικέρ περνώντας το από χάρτινο φίλτρο του καφέ με καινούργιο φίλτρο κάθε φορά. Αυτή η διαδικασία είναι εντελώς απαραίτητη για να πάρουμε ένα εντελώς διαφανές λικέρ με λαμπερό χρώμα. Προσθέτουμε το κρύο σιρόπι στο φιλτραρισμένο αλκοόλ, ανακατεύουμε καλά, σφραγίζουμε και αφήνουμε να μείνει άλλες 45 ημέρες** πριν το σερβίρουμε.

Τιπς:

*Τα λεμόνια πρέπει να είναι χοντρόφλουδα και με λεία επιφάνεια γιατί τότε βγαίνει πιο εύκολα το κίτρινο μέρος που χρειαζόμαστε. Αν πάρουμε έστω και λίγο από το λευκό μέρος της φλούδας, το λικέρ θα πικρίσει. Πρέπει, λοιπόν, να το αφαιρέσουμε πολύ προσεκτικά.

**Οσο περισσότερο μένει το λικέρ σφραγισμένο, τόσο περισσότερο βελούδινη γίνεται η γεύση και το άρωμά του.

***Με τον ίδιο τρόπο ετοιμάζουμε λικέρ και με άλλα εσπεριδοειδή ή με μια ποικιλία από φλούδες.