Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Ένα βράδυ ο Νασρεντίν Χότζας, γυρίζοντας στο σπίτι του, αντάμωσε στον δρόμο πέντε - έξι μαθητές του, τους καλησπέρισε και τους είπε :
- Ελάτε βρε παιδιά απόψε να σας κάνω το δείπνο. Ελάτε και ό,τι βρεθεί, βρε παιδιά! Οι μαθητές πρόθυμοι δέχτηκαν με ευχαριστίες την πρόσκληση και ακολούθησαν τον Χότζα στο σπίτι του.

Όταν φθάσανε, ο Χότζας μπήκε στο χαρέμι του και είπε στη γυναίκα του:
- Γυναίκα, έχω απόψε μουσαφιρέους στο σπίτι. Φέρε μου μια σουπιέρα με σούπα να φάμε.
- Μου έστειλες τίποτα να μαγειρέψω και μου λες κιόλας να σου δώσω σούπα; Τι μου ζητάς να κάνω τώρα; Απάντησε η γυναίκα.
- Τουλάχιστον δώσε μου ξερή τη σουπιέρα και θα τα καταφέρω εγώ, κάτι θα βρω, είπε ο Χότζας.
Και παίρνοντας τη σουπιέρα, γύρισε στον οντά του, όπου ήσαν καθισμένοι οι προσκεκλημένοι του, και την έβαλε μπρος τους, λέγοντάς τους:
- Ορίστε, κύριοι, φάτε και ευφρανθείτε με τα καλά που σας φέρνω, μια φορά που ήρθατε στο αρχοντικό μου.
Οι μαθητές γύρισαν και κοίταξαν ο ένας τον άλλον με έκπληξη. Τότε ο Χότζας τους είπε :
- Καταλαβαίνω την έκπληξή σας, μα να με συμπαθάτε. Αν είχα βούτυρο και ρύζι, τα μάτια μου να βγουν αν δεν σας έφερνα τη σουπιέρα γεμάτη αχνιστή σούπα. Άλλωστε εγώ σας προειδοποίησα, «ό,τι βρεθεί». Βρέθηκε η σουπιέρα!

Η φιλοξενία είναι που μετράει, θα πουν πολλοί, η καλή καρδιά. Και ίσως έχουν δίκιο. Σε όλους έχει συμβεί, αυθόρμητα να καλέσουμε στο σπίτι δυο - τρεις φίλους αλλά  να κομπιάζουμε γιατί δεν έχουμε κάτι της προκοπής να τους φιλέψουμε. Πολλοί έχουν το χάρισμα από το τίποτα, από ένα μισοάδειο ψυγείο και μια ανασκαφή στα ντουλάπια της κουζίνας, να φτιάξουν πραγματικό δείπνο - όχι σαν του Χότζα! Αυτή την αξιοσύνη των παλιών νοικοκυρών την ξαναβρίσκουμε όταν οι ανάγκες των καιρών μας μαθαίνουν να τα βγάζουμε πέρα αλλιώς. Θα μάθουμε  να φτιάχνουμε κάτι από νερό και αλεύρι. Με το τίποτα, λοιπόν, και επειδή μέρες απόκριας που έρχονται χωρίς ξαφνικά καλέσματα, μουσαφιρέους αλλά και τηγανόψωμα δεν γίνεται, ακούστε με και κάντε ό,τι παραλλαγή θέλετε. Για τη βασική ζύμη θέλουμε:

Το νερό το βάζουμε στο τέλος, όσο πάρει... μέχρι να γίνει μαλακιά η ζύμη και να μη κολλάει. Την αφήνουμε λίγο να σταθεί και, αν θέλουμε, ετοιμάζουμε γέμιση, διάφορα τυράκια, μαλακά και σκληρά, λιωμένα με το πιρούνι ή τριμμένα στο χοντρό τρίφτη. Μυρωδικά, μαϊντανό, άνηθο, φρέσκο ή ξερό δυόσμο και ίσως φρέσκο κρεμμυδάκι.

Πλάθουμε μπαλάκια σαν μικρά μανταρίνια και ανοίγουμε με τα δάχτυλα στον πάγκο της κουζίνας. Συνεχίζουμε στη χούφτα μας, προσθέτουμε στη μέση ό,τι γέμιση μας αρέσει, κλείνουμε την μπαλίτσα και την πατάμε προσεκτικά να μην πάρει αέρα μέσα. Αν τα τυριά μας είναι σκληρά, μπορούμε να τα ανακατέψουμε με τη ζύμη και απευθείας να περάσουμε τα πιττάκια στο τηγάνι με αραβοσιτέλαιο ή ελαιόλαδο ανάλογα με τα γούστα.

Η άλλη εναλλακτική είναι να απλώσουμε το ζυμάρι, να το κάνουμε λεπτό, όσο σχεδόν ένα μικρό τηγάνι μας, και με τη βοήθεια ενός πιρουνιού να το τηγανίσουμε σε μπόλικο λάδι πατώντας το απαλά, για να μη βγάλει μεγάλες φουσκάλες. Σε αυτή την εκδοχή ταιριάζει το πετιμέζι, το μέλι, οι ξηροί καρποί η κανέλλα και η φαντασία σας. 

Καλή Αποκριά! Μια ιδέα είναι να ντυθείτε Χότζας, η οικογένειά  του, οι καλεσμένοι του και να το γλεντήσετε με φανταστικές τηγανίτες.

[H Άννα Γαλανού είναι εθνολόγος]

Δείτε περισσότερα άρθρα της Άννας Γαλανού