Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Καλημέρα σας; Καλησπέρα σας;

Δεν ξέρω τι ώρα είναι αυτή τη στιγμή για σας. Πάντως εγώ σας γράφω πρωί πρωί, καθισμένη στο τραπέζι της μικρής κουζίνας μου. Ναι, καλά το καταλάβατε, για το bostanistas γράφω πάντα στην κουζίνα ενώ στο μάτι μπορεί κάτι να βράζει σε χαμηλή φωτιά, για όλα τα άλλα κείμενα κάθομαι στο γραφείο μου. Τέλος πάντων, η σκέψη μου είναι ακόμη στο ωραίο τοπίο της Εύβοιας, εκεί που βρέθηκα το μεσημέρι της Κυριακής μαζί με τη Γεωργία Παπανδρέου, φίλη και συνάδελφο από το cookbook. Έχετε δει γκοτζιμπεριές; Εμείς εκεί τις είδαμε για πρώτη φορά και τώρα περιμένουμε ανυπόμονα να δοκιμάσουμε τα φρέσκα γκότζι μπέρι που θα βγουν σε μερικούς μήνες. Εν τω μεταξύ σκέφτομαι αυτή την ωραία σαλάτα με ιταλικά ραδίκια, μανούρι στο τεφάλ, καραμελωμένη κάπαρη και ντομάτα λιαστή και φρέσκια, που δοκιμάσαμε στο κτήμα Αρότρια*.

Υλικά

Εκτέλεση

Βράζουμε τα ραδίκια και, αν είναι πολύ πικρά, τα σουρώνουμε και τα ξαναβράζουμε άλλη μια φορά με φρέσκο νερό.

Κόβουμε το μανούρι σε ροδέλες και κατόπιν στα τέσσερα και περνάμε τα κομμάτια από το τεφάλ μέχρι να ροδίσουν ελαφρά.

Ρίχνουμε στο τηγάνι λίγο μέλι και, μόλις ζεσταθεί, προσθέτουμε την κάπαρη και την αφήνουμε να καραμελώσει ελάχιστα.

Κόβουμε φρέσκια και λιαστή ντομάτα σε κυβάκια και ετοιμάζουμε μια βινεγκρέτ χτυπώντας σε ένα βαζάκι ελαιόλαδο, χυμό εσπεριδοειδών (λάιμ και γκρέιπφρουτ) και μηλόξυδο σε ίσα μέρη. Προσθέτουμε επίσης λίγο αλάτι και φρεσκοτριμμένο πιπέρι.

Σε πιατέλα σερβίρουμε τα χόρτα, από πάνω το μανούρι, την κάπαρη και τη ντομάτα και περιχύνουμε με τη βινεγκρέτ.

Τιπ:

Το καλοκαίρι αυτή η σαλάτα μπορεί να γίνει με βλήτα, μου λέει η Βίκυ. Και επειδή εσπεριδοειδή δεν υπάρχουν αντικαθιστούμε τη βινεγκρέτ με λίγο λευκό βαλσαμικό ξύδι και ελαιόλαδο.

*Κυριακάτικη βόλτα στην Αρότρια

Ολα ξεκίνησαν από μια φωτογραφία και μια λεζάντα στο facebook: «Ποιος έθαψε αυτές τις πατάτες στο μποστάνι μου;», έγραψε προ ημερών η Στου (όνομα Στουκάνο επίθετο Κλόζερ κι ό,τι κατάλαβες κατάλαβες μάι φρεντ, εγώ πάντως το ρεπορτάζ το έκανα και μπορώ να σου απαντήσω αν με ρωτήσεις από πού βγαίνει αυτό το όνομα). Έτσι άρχισε ένας διάλογος μεταξύ μας. «Αν σε ενοχλούν, να πεταχτώ να τις πάρω» της λέω. «Δεν είναι ενοχλητικές τελικά, αποδεικνύονται εξαιρετικά καλοαναθρεμμένες αλλά δεν έχουν αντίρρηση να έρθουν σε σένα μερικές» μου απαντάει, οπότε ξεκινάμε με τη Γεωργία να τσεκάρουμε αυτές τις ωραίες μικρές πατάτες και ό,τι άλλο φυτρώνει σ’αυτό το κτήμα που λέγεται Αρότρια.

Είναι καταπληκτικό. Μια "μη απόφαση" οδήγησε πριν από μερικούς μήνες δυο κοπέλες αστές και διανοούμενες μακριά από την Αθήνα. Εντάξει όχι και πολύ μακριά. Πράγμα πρακτικό, γιατί δεν απομονώθηκαν εντελώς από τους δικούς τους και μια ζωή που τους είναι οικεία, από την άλλη πήραν τις αποστάσεις τους από αυτή τη ζωή που μας πνίγει πια όλους, καθώς γίνεται κάθε μέρα και πιο δύσκολη. Η Ερέτρια, που κάποτε λεγόταν Αρότρια (το ξέρατε;), είναι δίπλα στη Χαλκίδα και η Χαλκίδα από την πρωτεύουσα τρία τσιγάρα δρόμος, όπως θα λέγαμε τότε που καπνίζαμε αλλά πλέον το έχουμε κόψει και πολύ καλά κάναμε. Η Μαργαρίτα, Μαρίτα για τους φίλους της, είναι σπουδαία μεταφράστρια, η Βίκυ/Στου μαγείρισσα, που γράφει επίσης ωραία κείμενα στο αγαπημένο μου dimartblog.com.

Ελάχιστα πράγματα ήξερα γι'αυτές πριν να τις επισκεφτώ– και οι δύο είναι πολύ low profile τύποι, πιο low δεν έχω συναντήσει-, με γοητεύουν, όμως, οι υπέροχες μεταφράσεις της Μαργαρίτας Ζαχαριάδη (είναι βραβευμένη μεταφράςτρια λογοτεχνίας, σας λέω πρόχειρα δυο τίτλους που μου έρχονται στο μυαλό, «Ομαδικό πορτρέτο με μια κυρία» και η «Πόρτα στη σκάλα» και το δικό της βιβλίο "Το παρόν είναι προϊόν μυθοπλασίας"), η αλανιάρα κότα του γείτονα, ο γλάρος, ο αγρότης και οι λοιποί ήρωες – γείτονες της Βίκυς/Στου, η Αμπι, ο Ντόγκο και ο Σπύρος και τα γατόνια Πέπε και Λάρα η σιαμέζα που όταν τη γνώρισα από κοντά νόμισα ότι ήταν η Τσιτσίκα μου κι ας έχει πεθάνει πριν από 17 χρόνια. Τέλος πάντων, είναι ωραίο να συνδέεις πράγματα και οι δρόμοι της ζωής σου να σε οδηγούν μέσα από συζητήσεις σε μέρη –στη Σκόπελο εν προκειμένω - που έχεις φτιάξει ωραίες αναμνήσεις.  

Σε μια κρίσιμη, λοιπόν, καμπή της ζωής τους και της ζωής του οικογενειακού κτήματος, που έπρεπε να ληφθεί η απόφαση αν θα κρατηθεί ή θα πουληθεί, η Μαρίτα και η Βίκυ βρέθηκαν εκεί με τους υπολογιστές, τα ζώα και τα βιβλία τους και χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουν έγιναν αγρότισσες. Φρόντισαν τις ελιές (50 ρίζες), που υπήρχαν από παλιά αλλά ήταν παρατημένες και έβγαλαν το λάδι τους, όργωσαν το έδαφος, έφτιαξαν ένα μποστάνι και άρχισαν να φυτεύουν διάφορα θέλοντας κατ’αρχάς να δουν τι ευδοκιμεί καλύτερα σ’αυτά τα χώματα.  Και τελικά διαπίστωσαν ότι όλα γίνονται και είναι πολύ νόστιμα. Οι καλλιέργειές τους είναι βιολογικές (εννοείται), φροντίζουν εξάλλου να διαλέγουν πολύ καλές ποικιλίες, για παράδειγμα αυτές οι καταπληκτικές πατατούλες που βλέπετε είναι από τον περιζήτητο σπόρο της Νάξου.

Δοκιμαστικά φύτεψαν επίσης 100 δενδρίλλια γκότζι μπέρι και περιμένουν τώρα την πρώτη παραγωγή. Στόχος τους είναι να το πουλάνε κυρίως φρέσκο τον καρπό, σας θυμίζω το γκότζι μπέρι είναι super food με καταπληκτικές ιδιότητες. Κι αν όλα πάνε καλά θα επεκτείνουν την καλλιέργειά του. Ταυτόχρονα συνεχίζουν τις δουλειές που ξέρουν να κάνουν. Η Μαρίτα ασχολείται με το θεωρητικό κομμάτι, μαθαίνει εντατικά την τέχνη του αγρότη και μοιράζεται τις πληροφορίες με τη Βίκυ, η Βίκυ πειραματίζεται στην κουζίνα της φτιάχνοντας ελιές και τουρσάκια και εκπληκτικά πατέ λαχανικών και ελιάς, που σκοπεύει στη συνέχεια να τυποποιήσει. Με την ευκαιρία θα σας αποκαλύψω ένα δικό μου μυστικό. Το πατέ ελιάς δεν είναι κάτι που μου αρέσει, αναγκαστικά το βάζω στο στόμα μου για τις ανάγκες της δουλειάς. Αυτό που δοκίμασα όμως στο τραπέζι των κοριτσιών με καταγοήτευσε, άδειασα όλο το μπολάκι μόνη μου, εξίσου πολύ με ενθουσίασε και μια μους με πιπεριές Φλωρίνης, σε δύο εκδοχές, η μια πολύ και η άλλη λιγότερο πικάντικη. Για το υπέροχο τουρσί λάχανο με τζίντζερ δεν σας λέω τίποτα αυτή τη στιγμή, έχω τη συνταγή, έπεται άλλη ανάρτηση. Δοκιμάστε όμως να φτιάξετε αυτή την εξαιρετική σαλάτα που φάγαμε χθες. Η ιδέα είναι θαυμάσια. Όλα τα υλικά ταιριάζουν και ισορροπούν εξαιρετικά μεταξύ τους.

Φεύγοντας από την Αρότρια, πήραμε τα δώρα μας, κουκιά, μαρούλια, πατατούλες. Και πολύ συγκίνηση. Είναι τυχερές αυτές οι κοπέλες που μπορούν να ζουν κοντά στη φύση και να δημιουργούν. Κι εμείς επίσης τυχερές που τις γνωρίσαμε. Χάρη στο Facebook

Γεια σας τώρα, Πρέπει να σκεφτώ τι θα τα κάνω τα κουκιά.