Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Φέτος η άνοιξη ήρθε λίγο περίεργα. Δεν μπήκε κανονικά και επίσημα, από την πόρτα, αλλά σιγά-σιγά, από τις χαραμάδες των παραθυριών που προσπαθούσαν να κρατήσουν έξω την υγρασία. Τα χρώματα στο χαλί της φύσης χάσανε την σειρά τους, μπρερδευτήκανε ίσως στη νέα διάσταση του χρόνου, της ταραγμένης μας καθημερινής πραγματικότητας, χάσανε τη σειρά και τον προσανατολισμό τους, τα κόκκινα πριν τα λευκά και τα κίτρινα μαζί με τα μωβ, τα ροζ παντού. Όταν πηγαίνεις κοντά στην φύση, σου μιλάει κι αυτή τους προβληματισμούς της, σου μουρμουράει.     

Προχτές, εγκαταλείποντας το οροπέδιο της Τρίπολης, κοντά στα Αγιοργείτικα, σταματήσαμε για μια ανάσα στα ορεινά χωράφια. Η φίλη μου η Μαρία διέκρινε, οδηγώντας μάλιστα, τις πικρούνες στους τράφους. Είναι γεμάτο πικρουνιές, μου φώναξε με λαχτάρα, να σταματήσουμε; Η πικρούνα είναι δυσεύρετη και πολύτιμη στον κάμπο, γιατί έχει ξεβγεί τελείως αυτή την εποχή, δίνοντας όλη της τη δύναμη στην υπέροχη κατακίτρινη ανθοφορία των πάντων. Εδώ, στα ψηλά, δεν έχουν ακόμα ανθίσει.

Το περιβόητο βλαστάρι είναι εξαιρετικό χορταρικό. Δεν έχει γευστικά καμία σχέση με τις γλυκούνες και τις βρούβες, που με αφήνουν αδιάφορη. Η σχεδόν υποδόρια πίκρα κάνει τη διαφορά, μια ανεπαίσθητα ανάλαφρη αίσθηση, γλυκιάς μελωμένης πικρής χαράς στον ουρανίσκο. Περίεργο ακούγεται αλλά είναι πραγματικά η γλυκύτερη βουτυρένια πίκρα που μπορεί να αφήσει χορταρικό! Στο σπίτι μας, μαζεύαμε μόνο τον λεπτό μίσχο με το μπουμπουκάκι πριν ανθίσει, κλειστό ακόμα. Ένα μικροκαμωμένο, ευαίσθητο κλαράκι, χωρίς καθόλου φύλλα, που μαραίνεται εύκολα και πρέπει να μαγειρευτεί αμέσως. Χρειάζεται χρόνος για να μαζευτούν τρεις χούφτες αλλά φτάνουν για μια μαγεριά. Ψάχνοντας για βλαστάρια στο πουθενά, με κανένα αυτοκίνητο να μας προσπερνάει από μακριά, αφεθήκαμε στην μουρμούρα του πράσινου, στις μέλισσες που τρυγάνε τα κίτρινα.

Έχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη, κατηφορίσαμε από τον κολοσούρτη, τον παλιό δρόμο, και αντικρίζοντας σε κάθε στροφή το Ναύπλιο από μακριά, σμίξαμε τη θάλασσα με το βουνό. Πικρούνες και ψάρια, λοιπόν, θα είναι το μεσημεριανό για σήμερα.

Υπάρχουν δύο εκδοχές μαγειρέματος της πικρούνας:
Η απλή, ελαφρύ βράσιμο και τσιγάρισμα από πάνω με καυτό λάδι από το μπρίκι. Λίγο αλατάκι και λευκό πιπέρι, αν σας αρέσει. Σε καμιά περίπτωση λεμόνι, θα τα διαλύσει όλα με την οξύτητά του. Εδώ και στο ψάρι μου δεν δέχομαι λεμόνι. Τα μπαρμπούνια από τη λαϊκή, που συνόδευσαν τις πικρούνες, ήταν τεράστια (5 ένα κιλό) και αυγωμένα, λαχταριστά. Τα τηγάνισα προσεκτικά, αφού τα αλάτισα καλά, όχι στο βούτυρο, όπως έκανε η γιαγιά μου σε ειδικές περιπτώσεις, αλλά δε λαδάκι του Θεού. Ο τέλειος συνδυασμός, που προέκυψε μετά από μια τυχαία απρογραμμάτιστη βόλτα.

Η άλλη εκδοχή, μετά το βράσιμο, είναι η ετοιμασία μιας ωραίας ομελέτας με λαδάκι.

Στη δική μου λαϊκή, πάντως, βρήκα να πωλούν πικρούνες αλλά και βλαστάρια γλυκούνες, άγρια σπαράγγια και χαμομήλι! Αν τις βρείτε, δοκιμάστε τες. Καλή άνοιξη.

* Η Άννα Γαλανού είναι εθνολόγος

Περισσότερα άρθρα της Άννας Γαλανού