Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Πολλές φορές έχω τη διάθεση, σχεδόν ανάγκη, να φάω κάτι πικάντικο, καυτερό, γουστόζικο, με σκαμπρόζικο ταμπεραμέντο και έξτρα γευστικό. Δεν χρειάζεται κάτι πολύπλοκο. Το μικρό μπακάλικο της γειτονιάς μου φέρνει ένα εξαιρετικό ψωμί από τη Νέα Κίο, που βρίσκεται αντικριστά στην πόλη του Ναυπλίου. Ακόμα ζεστό, το μεγάλο καρβέλι τρώγεται με βουλιμία, πριν φτάσει στον προορισμό του έχει μένει μισερό από τις τσιμπιές. Σε ό,τι περισσέψει, σ' αυτήν την απλή γευστική ισορροπία του σταρένιου ψωμιού πρέπει να ταιριάξω κάτι. Πράσινες πιπεριές κέρατα, που λίγο παίρνουν προς το κόκκινο στις άκρες όταν παραωριμάζουν. Αν θέλετε και καμιά κόκκινη για εφέ, ακόμα καλύτερα. Οι δικές μου είναι από το παζάρι, ντόπιες και φρεσκοκομμένες. Τη διαφορά στον σκαμπρόζικο, ιταλικής επιρροής μεζέ μου θα κάνουν οι αντσούγιες, η συμπύκνωση του θαλασσινού αέρα που εξατμίζεται μαζί με το φρέσκο σκόρδο στο τηγάνι και την πράσινη πιπεράδα.

Πλένω, καθαρίζω, σκουπίζω και κόβω σε μεγάλα κομμάτια τις πιπεριές. Έχω ψιλοκόψει το κρεμμύδι και το μαραίνω στο τηγάνι μέχρι να χρυσίσει. Προσθέτω τις πιπεριές και, σε δυνατή φωτιά, πρώτα τους δίνω λίγο χρώμα και μετά τις αφήνω λίγο να μαλακώσουν με κλεισμένο το καπάκι στον ατμό τους.

Ανοίγω λίγο χώρο στη μέση του τηγανιού και λιώνω τις αντζούγιες στο λάδι με ένα ξύλινο κουτάλι. Προσθέτω το σκόρδο ψιλοκομμένο, το ξύδι και τέλος το πετιμέζι. Δοκιμάζω για το αλάτι στο τέλος, μετά από την προσθήκης της αντζούγιας.

Αν θέλετε, μπορείτε εδώ να προσθέσετε και κάπαρη και τέλος λίγο μαϊντανό. Το μαύρο πιπέρι, όμως, μην το ξεχάσετε. Θα πρέπει να έχει δημιουργηθεί ένα ωραίο σιρόπι και να έχει αγκαλιάσει τις πιπεριές. Αν σας φαίνεται στεγνό, προσέξτε την ένταση της φωτιάς και προσθέστε λιγάκι νερό, ίσα-ίσα.

Τέλεια πάνω στο φρέσκο ή σε καψαλισμένο ψωμί, η πεπερονάτα τρώγεται χλιαρή ή και κρύα. Συνοδεύεται με ένα αρωματικό λευκό κρασί ένα ασύρτικο, μια μαλβασία, ένα μοσχοφίλερο...

* Η Άννα Γαλανού είναι εθνολόγος

Περισσότερα άρθρα της Άννας Γαλανού