Η «πάστα φρόλα» έγινε «φλώρα» με μαρμελάδα δαμάσκηνο

του Νίκου Μορόπουλου 10 Ιουλίου 2016 • Συνταγές • γλυκά, επιδόρπιο, pasta frola, πάστα φλώρα, ζύμη, μαρμελάδα, μαρμελάδα δαμάσκηνο, σπιτική πάστα φλώρα, εύκολη πάστα φλώρα, εύκολη συνταγή, σπιτικό γλυκό

Η πάστα φλώρα ήταν το αγαπημένο μου γλυκό, όταν ήμουν στην παιδική ηλικία. Η μητέρα μου είχε τη μαγική ικανότητα, καθώς μου μιλούσε για τον Όμηρο και τον Ι.Θ. Κακριδή, να φτιάχνει μια νόστιμη ζύμη (που την έτρωγα και ωμή) και να φουρνίζει πάστα φλώρα στο πιτς φυτίλι. Εδώ και δυο μέρες με ακολουθούσε η εικόνα αυτή, εγώ καθισμένος στον πάγκο της κουζίνας και τη μητέρα μου να φτιάχνει πάστα φλώρα. Σήμερα, λοιπόν, έφτιαξα μια πάστα φλώρα, γλυκό αλλά και απολαυστικό ενθύμιο.

Λίγα λόγια για την προέλευση του ονόματος. Προέρχεται από την ιταλική pasta frolla (πάστα φρόλα) που στα ιταλικά σημαίνει «τραγανή ζύμη» (κρύο βούτυρο, ζάχαρη, αυγά, αλεύρι) και αποτελεί τη βάση σε πολλά γλυκά. Η γαλλική pâte brisée (πατ μπριζέ), που σημαίνει «θρυμματισμένη ζύμη» είναι συγγενική, αλλά όχι ίδια, αφού δεν έχει ούτε αυγά ούτε ζάχαρη, μόνο βούτυρο και αλεύρι και χρησιμοποιείται στα αλμυρά.

Το κρύο βούτυρο δημιουργεί θύλακες αέρα με το ψήσιμο κι έτσι η ζύμη είναι τραγανή και θρυμματίζεται εύκολα. Με έναν απλό αναγραμματισμό, λοιπόν, η φρόλα έγινε φλώρα και ιδού το ελληνικό όνομα!

Μετά τη ζύμη, το βασικό συστατικό είναι η μαρμελάδα. Στο ράφι περιμένει η υπέροχη μαρμελάδα δαμάσκηνο από τη δαμασκηνιά του κήπου. Τι άλλο να ζητήσω από τη ζωή;

Δυο λόγια για τη ζύμη. Όσο πιο πολύ το βούτυρο, τόσο πιο τραγανή γίνεται. Χρειάζεται, λοιπόν, κάποιος πειραματισμός για να βρει κανείς ποιες αναλογίες υλικών του πάνε καλύτερα. Εμένα μου πάει 1 βούτυρο 3 αλεύρι, με δύο αυγά και ούτε μισό φλυτζάνι ζάχαρη. Μην ξεχνάμε ότι η μαρμελάδα έχει αρκετή ζάχαρη, δεν χρειάζεται να είναι πολύ γλυκιά η ζύμη.

Τέλος, το πάχος της ζύμης είναι επίσης θέμα προσωπικής επιλογής. Εγώ την θέλω παχουλή, για να αντιπαλεύει τη μαρμελάδα. Και μην ξεχνάμε το βασικότερο όλων. Όσο καλύτερο το αλεύρι, τόσο καλύτερη η ζύμη. Ψήσιμο στους 180 βαθμούς για 40 περίπου λεπτά και μετά ανάπαυση.

Στην περίπτωσή μου, ήταν τόση η λαχτάρα μου να γευθώ το δημιούργημα, που την έκοψα ζεστή και χάλασα το οπτικό μέρος. Η γεύση της όμως με αποζημίωσε με το παραπάνω. Για να είμαι πιο ακριβής, πρόκειται για την ισορροπία και την αντίθεση των στοιχείων. Το γλυκύ με το ξινό του δαμάσκηνου, το παχύρρευστο της μαρμελάδας με το τραγανό της ζύμης.

*Ο Νίκος Μορόπουλος είναι ο δημιουργός του blog ΕΥΩΧΙΑ