Ένα πιάτο-ταξίδι: γάμπαρες Αμβρακικού με ρύζι
Σήμερα ταξιδεύουμε στον Αμβρακικό για γάμπαρες. Έτσι τις λένε τις γαρίδες τους οι ντόπιοι: «γάμπαρες». Κι επειδή πρόκειται για εκλεκτό μεζέ, θα τον σεβαστούμε δεόντως. Δηλαδή θα αποφύγουμε τα πολλά μπαχαρικά και θα εστιάσουμε στην απόλαυση της αυθεντικής γεύσης της γάμπαρης.
Καθαρίζουμε τη γάμπαρη και αφαιρούμε το εντεράκι.
Βάζουμε όλα τα κελύφη και τα κεφάλια σε νερό με λίγο αλάτι, πιπέρι, δύο ξερά κρεμμύδια, δενδρολίβανο και φρέσκια ρίγανη μέχρις ότου μαλακώσουν αρκετά και φτιάξουν ένα εύγεστο αλλά διακριτικό ζωμό.
Σουρώνουμε τον ζωμό σε μια νέα κατσαρόλα και προσθέτουμε ρύζι καρολίνα, που προηγούμενα έχει πλυθεί με κρύο νερό. Αφήνουμε να μαγειρευτεί σε μέτρια φωτιά για 15 περίπου λεπτά, βγάζουμε από τη φωτιά, προσθέτουμε ολίγο ελαιόλαδο και αφήνουμε να ηρεμήσει. Το ρύζι μετά από 20 περίπου λεπτά θα πρέπει να είναι σπυρωτό και χωρίς υγρά.
Σε ένα τηγάνι με βαθύ πάτο προσθέτουμε αρκετό βούτυρο και, αφού ζεσταθεί λίγο, πέντε έξι φύλλα από πλατύφυλλο βασιλικό. Πριν αλλάξει πολύ το χρώμα του ο βασιλικός, προσθέτουμε τις καθαρισμένες γάμπαρες, λίγο αλάτι και πιπέρι και σωτάρουμε για δύο αακριβώς λεπτά.
Αφαιρούμε από τη φωτιά και αφήνουμε να ηρεμήσουν για 5 λεπτά.
Σερβίρουμε πρώτα το ρύζι σε εξάγωνο τσέρκι, προσθέτουμε γάμπαρες και φύλλα βασιλικού, μαζί με την υπέροχη αρωματική σάλτσα βουτύρου.
Απολαμβάνουμε με ένα λευκό χαρμάνι μαλαγουζιάς – ροδίτη.
Το πιάτο είναι μια πανδαισία γεύσεων και υφών. Η γάμπαρη μυρίζει θάλασσα, η σάρκα της είναι σφιχτή και ζουμερή, το ρύζι αποδίδει όλα τα αρώματα από τα κεφάλια και είναι σπυρωτό, λουσμένο με τη σάλτσα βουτύρου που αποθεώνει το βασιλικό. Κάπου εδώ, σε αντίστοιχες στιγμές, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ανέκραζαν: «Κάτθανε Διαγόρα, ου γαρ ες Όλυμπον αναβήση».
*Ο Νίκος Μορόπουλος είναι ο δημιουργός του blog ΕΥΩΧΙΑ
Σεβίτσε με γαρίδες από τους δρόμους του Περού
Γαρίδες στο γκριλ: μεζές στα γρήγορα
Γαρίδες τεμπούρα, του Ahmed Ahmed