«Καλή χρονιά» με κάτασπρα αμυγδαλωτά

της Γεωργίας Κουτσούκου 7 Ιανουαρίου 2017 • Συνταγές • αμυγδαλωτά, αμυγδαλόψιχα, ανθόνερο, γλυκά, επιδόρπιο, σπιτικά αμυγδαλωτά, εύκολη συνταγή

Οι καλικάντζαροι είναι κοντοί, μαυριδεροί με κόκκινα μάτια, τράγινα πόδια με χέρια τριχωτά σαν της μαϊμούς, σκανταλιάρηδες σαν έφηβοι που μεθάνε για πρώτη φορά. Πολύ τρομακτικά όντα, μπορούν να μείνουν πάνω στη Γη μόνο κατά το 12ήμερο των εορτών που διανύουμε και βγαίνουν μόνο τη νύχτα για να μας τρομάξουν και να μας μαγαρίσουν τα γλυκά, μια και με το πρώτο φως της ημέρας και το λάλημα του πετεινού τρέχουν να κρυφτούν για να μην τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.

Είναι άκακοι στην ουσία και πολύ ανόητοι στην κυριολεξία, εφόσον φοβούνται το φως και δουλεύουν ακατάπαυστα για να κόψουν το δέντρο πάνω στο οποίο στηρίζεται η Γη. Τίποτα δεν καταφέρνουν. Ούτε το δέντρο κόβεται, ούτε κακό μας κάνουν. Είναι οι φόβοι μας που μας φοβούνται πιο πολύ από εμάς τους ίδιους.

Πειραχτήρια που φοβούνται τα κάλαντα και τους κρότους του τρίγωνου. Γλυκατζήδες που δεν μπορούν να απολαύσουν τα γλυκά, γιατί τους παίρνουν όλοι στο κυνήγι. Άγρια δαιμόνια που φοβούνται την Αγιαστούρα του παπά, αν κάνεις και σηκώσεις χέρι να τους ρίξεις Αγιασμό, εξαφανίστηκαν.

Τον φόβο σου, αν τον ξεγελάσεις, θα τον δεις με άλλα μάτια. Σου το λέω. Έτσι και τον καλικάντζαρο ακόμα και τον διάσημο αρχηγό τους, τον Μαντρακούκο, που και περίεργος είναι και «μπιτ για μπιτ κουτός». Τον μπερδεύουν οι άνθρωποι βάζοντάς του ένα κόσκινο στην καμινάδα. Μόλις το δει, στέκεται κι αρχίζει να μετράει τις τρύπες του ένα δύο, ένα δύο, ένα δύο, παρακάτω δεν ξέρει να μετρήσει, γιατί μπερδεύεται. Έτσι περνάει η ώρα, ξημερώνει και σαν λαλήσει ο πρώτος πετεινός πρέπει να εξαφανιστεί.

Εκεί που σε έχει κυριαρχήσει ο φόβος και σε κρατάει ξάγρυπνο να στριφογυρίζεις όλη νύχτα, σήκω και βάλ' του τις φωνές και προπάντων μην τον αφήσεις να πειράξει τη γλύκα της ζωής σου. Δεν μπορεί. Με το ξημέρωμα θα φύγει τρομαγμένος, μη μασάς. Σήκω και φάε ένα αμυγδαλωτό που σε κερνάω σήμερα και φώναξε δυνατά, να ακουστείς παντού διώχνοντάς τον μακριά... «Καλή Χρονιά!»

Αμυγδαλωτά

1 κιλό αμυγδαλόψιχα τριμμένη
3-4 σταγόνες εσάνς πικραμύγδαλο ή λικέρ αμαρέτο
6 ασπράδια αυγών
300 γρ. ζάχαρη (αυστηρά)
35 γρ. κορν φλάουρ (για να μην υγροποιηθούν από τον καιρό και πανιάσουν τα αμυγδαλωτά)
35 γρ. ανθόνερο
ανθόνερο και ζάχαρη άχνη για το τύλιγμα

Εκτέλεση:

Αναμειγνύω την αμυγδαλόσκονη με τη ζάχαρη, ώστε να ομογενοποιηθούν πολύ καλά. Προσθέτω το κορν φλάουρ, το ανθόνερο, τις σταγόνες πικραμύγδαλο (εσάνς) και ανακατεύω καλά. Χτυπάω ελαφρώς τα ασπράδια και τα προσθέτω και αυτά. Αρχίζω και ζυμώνω με τα χέρια μου, όχι πολύ δυνατά όπως το ψωμί, αλλά αρκετά ώστε να γίνει μια ωραία ζύμη όχι πολύ σφιχτή. Αφήνω τη ζύμη να «ξεκουραστεί» για 2-3 ώρες στο ψυγείο.

Με ένα κουτάλι παίρνω μπάλες ζύμης, στο μέγεθος ενός καρυδιού και τις πλάθω σε σχήμα αχλαδιού ή όπως η φαντασία μου εκείνη τη στιγμή προστάζει. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να βρέχω τα χέρια μου με ανθόνερο πλάθοντας τα αμυγδαλωτά, ώστε να μην κολλάει η ζύμη στα χέρια μου αλλά και να παίρνουν άρωμα. Τοποθετώ τα αμυγδαλωτά σε ταψί με αντικολλητικό χαρτί.

Ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο στους 150 βαθμούς, όχι σε αέρα, ώστε να ροδίσουν ελαφρά. Τα ξεκολλάω προσεκτικά από το χαρτί και τα αφήνω να κρυώσουν. Τα βρέχω ελαφρώς με ανθόνερο και τα βουτάω στην άχνη ζάχαρη. Τα διατηρώ σε κουτί που κλείνει καλά, γιατί ξεραίνονται εύκολα.

Τα αμυγδαλωτά είναι κατά κύριο λόγο καλοκαιρινό γλυκό, όμως τα προτείνω ως μια πολύ ωραία λύση για το κλείσιμο του γαστριμαργικού Δωδεκαήμερου.