Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

«Άνοιξε το παράθυρο να μπει,
δροσιά να μπει του Μάη,
εμείς γι’ αλλού κινήσαμε, γι’ αλλού,
κι αλλού η ζωή μας πάει»

Άνοιξε το παράθυρο (1974) – Στίχοι: Ερρίκος Θαλασσινός

Σήμερα το μαγείρεμα πήγε όπως τα έγραψε ο Ερρίκος Θαλασσινός στο τραγούδι του Γιώργου Χατζηνάσιου, που τόσο όμορφα τραγούδησε ο Αντώνης Καλογιάννης. Ξεκίνησα να φτιάξω μια απλή ψαρόσουπα, με το ψάρι που δεν ήξευρα μέχρι προχθές, τον «Σαραβά».

Στην πορεία το μαγείρεμα με οδήγησε από μόνο του σε ένα πιο σύνθετο πιάτο, αφού έφτιαξα ψαροκεφτέδες με τον «Σαραβά» και προσέθεσα και ολίγον αλίπαστο σκουμπρί δικής μου παρασκευής. Το όνομα του πιάτου βέβαια είναι ολίγον κουρελού, αφού προσπαθεί να είναι περιγραφικό. Θα προτιμούσα κάτι σαν «Saravas two ways with a touch of mackerel», όμως ο σαραβάς δεν είναι γνωστό ψάρι, ή μάλλον είναι παντελώς άγνωστο, οπότε παραμένω στο μακρυνάρι το περιγραφικό, εκτός εάν η καταπληκτική Κική και ο θαυματοποιός Δημήτρης προτείνουν κάτι άλλο.

Η παρασκευή της σούπας είναι απλή. Βράζω τα λαχανικά, καρότα, σέλινο, πατάτες, κρεμμύδια και μετά προσθέτω τα ψάρια μέχρις ότου αποκολληθεί η σάρκα από το κεντρικό κόκκαλο. Σουρώνω και περνάω τα βρασμένα λαχανικά από τον αναμεικτήρα. Ρίχνω τον λαχανικο-πολτό στον ζωμό και αφήνω να βράσει σιγά σιγά, για να φύγουν τα πολλά υγρά. Την βγάζω από την φωτιά όταν πάρει το βαθύ πορτοκαλί χρώμα που μου αρέσει.

Στο μεταξύ έχω βάλει χωριστά την σάρκα από τα ψάρια. Με αυτήν θα φτιάξω τους ψαροκεφτέδες. Η βάση για τους κεφτέδες είναι ψιλοκομμένο πράσο, στο οποίο προσθέτω μαϊντανό και κόλιανδρο, δύο αυγά και ολίγο λευκό αλεύρι ίσα-ίσα για να δέσει το μίγμα και να μπορεί να τηγανισθεί. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι να μείνει το μίγμα μια ώρα στο ψυγείο για να «δέσει».

Τηγάνισμα σε ελαιόλαδο, σε αντικολλητικό τηγάνι, φωτιά 6/10 και πολλή υπομονή, αφού οι κεφτέδες θέλουν πολλές φορές γύρισμα.

Το ολόφρεσκο σκουμπρί παρέμεινε σε υδατικό διάλυμα άλατος για 24 ώρες. Το φιλετάρισα και το σερβίρισα με ελαιόλαδο.

Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ενδιαφέρον. Από πλευράς γεύσεων, η σούπα αγκάλιασε και τον κεφτέ αλλά και το αλίπαστο. Στον τομέα της υφής το πιάτο είχε επίσης ευρύτητα, αφού ο κεφτές είναι τραγανός και ζουμερός, η σούπα υγρή και το αλίπαστο λιώνει στο στόμα, όχι όμως χωρίς αντίσταση.

Ένα σαρντονέ από μεσογειακό αμπελώνα είναι ό,τι πρέπει για να συνοδέψει το πιάτο.

*Ο Νίκος Μορόπουλος είναι δημιουργός του μπλογκ ΕΥΩΧΙΑ