Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

«Τον πιάσανε στα πράσα». Έκφραση που σημαίνει την επ' αυτοφώρω σύλληψη ανθρώπου τελούντος εγκληματική -ή έστω παραβατική- πράξη.

Η θέα των πράσων στο τελάρο του μανάβη με μαγνήτισε. Εμένα «με πιάσανε τα πράσα» από το χέρι και μου είπαν: «κάνε μας πρασόπιτα». Λίγο παρακάτω, ολόφρεσκα κρεμμύδια τροφαντά και λαχταριστά μου τραγούδησαν «κάνε μας κρεμμυδόπιτα». Έτσι λοιπόν κι εγώ, τρικλίζοντας από τις παρακλήσεις των πράσων και των κρεμμυδιών έφτασα στην οικία του σπιτιού μου και ανέκραξα: «Θα κάνω κρεμμυδο-πρασό-πιτα!».

Όπως αποδεικνύεται από κλινικές και μη μελέτες, η κραυγή εκλύει τεράστια ποσά ενέργειας και χαλαρώνει και ηρεμεί τον κραυγάζοντα. Έτσι κι εγώ, με το που ανέκραξα χαλάρωσα. Κι έπιασα δουλειά. Καθώς έκοβα σε ροδέλες τα τροφαντά κρεμμύδια και τα μεστά πράσα, το μυαλό μου γύρναγε γύρω από τον φρέσκο κόλιανδρο, μαϊντανό και μάραθο, που μου κάνανε σινιάλο από το μποστάνι.

Κι έτσι το χαρμάνι με τα κρεμμύδια και τα πράσα έγινε αρωματικό. Απέμενε η προσθήκη λευκού τυριού. Η λύση είχε δοθεί από προχθές, όταν αγόρασα αιγοπρόβειο τυρί από τον Λακαφώση.

Το υδαρό μίγμα ολοκληρώθηκε με την προσθήκη τραχανά για να μαζέψει (να απορροφήσει για να είμαι ορθός) τα μπόσικα και να μην έχομε σούπα στο ταψί. Τούτων όλων περατωθέντων, έβαλα την κατσαρόλα με το μίγμα στην άκρη για να κρυώσει και ζήτησα από την εξαιρετική φίλη, που μέχρι τότε παρακολουθούσε, να φτιάξει ζύμη με νερό και λάδι. Όπερ και εγένετο.

Προτιμώ τα μπαστούνια για το φορμάρισμα της πίτας. Ψήνονται γρηγορότερα και καλύτερα. Κι έτσι σε 25 λεπτά είχα τα αρωματικά μπαστούνια με κρεμμυδο-πρασο-γέμιση έτοιμα για βρώση.

Η πιο απολαυστική στιγμή της όλης διαδικασίας ήταν όταν έβαλα το πρώτο μπαστούνι στην τάβλα για να την κόψω. Καθώς το μαχαίρι διαπερνούσε το τραγανό φύλλο και βυθιζόταν στην πολύχρωμη γέμιση, η κουζίνα γέμισε με οσμές υπέροχες, που με μετέφεραν σε άλλον κόσμο. Όπως λέει και το τραγούδι που τραγουδούσε η μεγάλη Βίκυ Μοσχολιού, «εδώ είναι ο Παράδεισος».

Βέβαια, παραδίπλα είναι η κόλαση, όμως τελικά αυτό είναι που σε κάνει να ενδίδεις στις γαστρονομικές απολαύσεις. Τα έχουν (σχεδόν) όλα και συμφέρουν. Συνόδεψα με ένα λευκό του Κυρ Γιάννη, και είπα και ένα τραγουδάκι ευχαριστίας στα πράσα και τα κρεμμύδια, που μου έκαναν ένα τόσο υπέροχο δώρο.

*Ο Νίκος Μορόπουλος γράφει και συντηρεί το μπλογκ panathinaeos.