Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Πιο απλό δεν υπάρχει από το να απλώσεις λίγη μαρμελάδα σε δυο ψημένες φέτες ψωμιού. Το θέμα, όμως, δεν είναι εκεί αλλά στην ιδέα για το γλυκό που μου κατέβηκε με την πρώτη μπουκιά και την πρώτη γουλιά καφέ. Λύνοντας Sudoku

Να σας πω όμως και μια καλημέρα ή μια καλησπέρα, φίλες και φίλοι μου. Και ότι αυτό που βλέπετε δεν είναι απλά ένα τοστ. Είναι η φωτογραφία ενός υπέροχου τοστ με μαρμελάδα βύσσινο. Το πρωινό μου, δηλαδή, που εδώ και ένα-δυο μήνες είναι σταθερά το ίδιο: με ψωμί του τοστ (του Τσάνου γιατί έχει σώμα και μ’ αρέσει και το βρίσκω στο σούπερ μάρκετ) και μαρμελάδα Spin Span, που δεν την ήξερα και ενθουσιάστηκα όταν μου την έφερε μια φίλη μου, η Μυρτώ, για να τη δοκιμάσω. «Τι δεν την ξέρεις;», και άλλα τέτοια, ειπώθηκαν τότε.

Ξέρετε ότι φτιάχνω μαρμελάδες με πάθος και τις προτιμώ με το φρούτο χοντροκομμένο, όχι πουρέ παρόλες τις δοκιμές που κάνω έτσι κι αλλιώς. Και τη γεύση τους τη θέλω καθαρή, τόσο που πια δεν βάζω καν βανίλια (παλιά συνήθεια που μου κληροδότησε η μαμά μου και την έκοψα μαζί με άλλες). Έτσι ακριβώς είναι και οι συγκεκριμένες μαρμελάδες της βιομηχανίας από τη Λάρισα. Πυκνές, με μπόλικο χοντροκομμένο φρούτο.

Δεν σας κρύβω μάλιστα ότι κάπου (βαθιά μέσα μου) νευρίασα κιόλας γιατί το βερίκοκό τους είναι καλύτερο από το δικό μου (στο βερίκοκό μου ορκιζόμουν αλλά δεν θα ξαναπώ κουβέντα. Προφανώς βρίσκουν καλύτερο φρούτο, οπότε υποκλίνομαι ενώ φαντάζομαι πώς θα είναι σε μια πάστα φλόρα). Τέλος πάντων ξαναγυρνάω στο μπρέκφαστ.

Τρώω τοστάκι τραγανό (προσοχή να μην καεί, μας λένε οι επιστήμονες, να διαβάζουμε και τις ετικέτες, και τους ακούμε ευλαβικά) με μια λεπτή στρώση μαρμελάδας ανάμεσα στις φέτες. Και πίνω σκέτο καφέ διπλό ελληνικό, που η νέα τρέλα μου είναι να τον περνάω από χάρτινο φίλτρο οπότε είναι σαν γερμανικός, δηλαδή πιο δυνατός από τον γαλλικό, με γεύση ελληνική.

Παρένθεση: Αν δεν σας αρέσει ο ελληνικός καφές ή αν σας αρέσει πάρα πολύ και τύχει να περάσετε από Αγίου Μελετίου και Αχαρνών, κάντε τον κόπο να μπείτε στο καφεκοπτείο του κυρίου Μαυρίδη και δοκιμάστε το χαρμάνι του. Δεν μιλάω άλλο.

Ενώ λοιπόν πίνω καφέ, μασουλάω γλυκόξινο και αρωματικό τοστάκι και λύνω Sudoku, συνήθεια υπέροχη πριν κοιμηθώ το βράδυ και μόλις ξυπνήσω το πρωί, ενίοτε και στο λεωφορείο ή στο μετρό αν καταφέρω να καθίσω, που με βοηθάει να χαλαρώνω και να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη, ενώ λοιπόν βάζω αριθμούς από το 1 έως το 9 στα νταμάκια, νάτη μου έρχεται η ωραία ιδέα για το γλυκό που θέλω να φτιάξω για τη γιορτή της φίλης μου. Θα ψήσω, λοιπόν, μια βάση σαν φωλιά από κανταΐφι, θα τη γεμίσω με κρέμα (με γιαούρτι, τυρί κρέμα, λίγη σαντιγί και 1-2 κουταλιές μαρμελάδα βύσσινο), θα της βάλω και μια στρώση μαρμελάδα από πάνω. Τέλειο;

Το κανταΐφι είναι το καινούργιο «κοσκινάκι» μου. Γιατί είναι τραγανό όταν ψηθεί μόνο του και γίνεται ωραία βάση με λιγότερες θερμίδες από την κλασική με τριμμένο μπισκότο (ή μελομακάρονο-κόλαση) και βούτυρο. Και το γλυκό μου δεν θα το πω τσιζκέικ, παρόλο που μοιάζει. Γιατί δεν είναι. Θα το πω «φωλιά (ή φωλίτσες αν το κάνω σε φορμάκια για καπκέικς) από κανταΐφι με κρέμα και μαρμελάδα βύσσινο». Εντάξει;

Σας έδωσα πολλά στοιχεία για να κάνετε τα πειράματά σας, αν πάλι θέλετε περισσότερες λεπτομέρειες, περιμένετε λιγάκι. Θα φτιάξω το γλυκάκι, θα το φωτογραφίσω και θάναι όλο δικό σας από βδομάδα.

ΥΓ: Σας έκανε εντύπωση το κουταλάκι με το γλυκό; Ε, ναι λοιπόν, για μετά την τελευταία γουλιά του καφέ, το φυλάω στο πιατάκι