Κεφάλι συναγρίδας βραστό με λαχανικά

του Νίκου Μορόπουλου 28 Ιουλίου 2018 • Μαγειρικές ιστορίες • ψάρι, κεφάλι ψαριού, συναγρίδα

Το κεφάλι του ψαριού είναι ένας μεζές περιωπής. Σε πρόσφατη επίσκεψη μου σε παραλιακό εστιατόριο που σερβίρει ψαράκια, διερωτήθηκα γιατί δεν υπάρχει ένα πιάτο που αποτελείται από τα κεφάλια μπαρμπουνιών και μόνο, τηγανισμένα σε αγνό παρθένο ελαιόλαδο.

Δεν είναι κάτι παράλογο, αν σκεφθεί κανείς ότι τόσοι και τόσοι προικισμένοι σεφ σερβίρουν τα φιλετάκια από τα μπαρμπούνια. Σημειωτέον ότι το πιάτο αυτό θα είναι μόνο για μερακλήδες, με ρήτρα ότι δεν θα μείνει λέπι στο πιάτο, ούτε κόκκαλο.

Οι παραβάτες θα πληρώνουν τριπλή τιμή και θα αποκλείονται στο μέλλον από την παραγγελία του πιάτου. Οι ρέκτες θα λαμβάνουν μπόνους. Ούτε ένα μπαρμπουνοκέφαλο δεν πρέπει να μένει αφάγωτο! Καθ’ ολοκληρίαν!

Όμως σήμερα δεν είναι το θέμα μου τα μπαρμπούνια, αλλά οι συναγρίδες, και δη οι μεγάλες. Έτσι προμηθεύτηκα ένα κεφάλι 2 κιλά, και το έκανα βραστό.

Η παρασκευή είναι απλή.

Σε μια μεγάλη κατσαρόλα (που θα πρέπει να χωράει την κεφαλή) βράζω καρότα, κολοκύθια, κρεμμύδια, μια κόκκινη πιπεριά και μια ντομάτα με άφθονο σέλινο.

Τα βγάζω και αφήνω στην κατσαρόλα τον ζωμό στον οποίο εμβαπτίζω την ψαροκεφαλή. Τα δύο κιλά θέλουν 40 λεπτά, σε μέτρια φωτιά. Αφαιρώ από την κατσαρόλα και αφήνω να ηρεμήσει για 15 λεπτά.

Σερβίρω με λάδι, λεμόνι, αλάτι και τα λαχανικά.

Δεν θέλει τίποτε άλλο.

Υ.Γ. Και μόνο η αίσθηση του κολλώδους στα χέρια από το καθάρισμα, αρκεί για την ικανοποίηση του ρέκτη! Για να μην ξεχνάμε ότι η απόλαυση της τροφής περιλαμβάνει ΟΛΕΣ τις αισθήσεις, ΚΑΙ την Αφή!!!!

Υπαγόρευσε ο Samuel de Champlain, στην ile de Ré, τον Ιούλιο του 1635.