Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα η προγιαγιά μου από την Πόλη ερχόταν απαρεγκλίτως κάθε καλοκαίρι στα Λουτρά Υπάτης για το spa της. Ήξερε τι έκανε αφού οι θεραπευτικές ιδιότητες των ιαματικών πηγών είχαν επισημανθεί πολύ νωρίς, μάλιστα, τα νερά της πηγής των Λουτρών Υπάτης ήταν φημισμένα από την αρχαιότητα. Διαβάζω στην σχετική ιστοσελίδα ότι άρχισαν να αναβλύζουν κατά πάσα πιθανότητα το έτος 427 π.Χ. μετά από μεγάλη σεισμική δόνηση, η οποία, όπως αναφέρει ο Στράβων, επέφερε μεγάλες καταστροφές σε ολόκληρη την Στερεά Ελλάδα και την Εύβοια.

Η αρχαιότητα της πηγής της Υπάτης αποδεικνύεται και από άλλα στοιχεία, που μαρτυρούν ότι η πηγή ήταν αφιερωμένη στην θεά της ομορφιάς, Αφροδίτη. Βαθιά μέσα στη δεξαμενή της πηγής σώζονταν πέτρες τοποθετημένες κλιμακωτά, πράγμα που δείχνει ότι στο σημείο εκείνο υπήρχε σκάλα, για να κατεβαίνουν οι λουόμενοι. Και σε μια από τις πέτρες ήταν γραμμένο το όνομα Αφροδίτη. Έχουν, επίσης, βρεθεί μαρμάρινες πλάκες με χαραγμένα αρχαία γράμματα. Μια από αυτές έγραφε: «ΛΗΘΗΝ Τ΄ΟΠΙΣΘΕΝ ΟΣ ΙΘΙ ΕΛΕΥΣΕΤΑΙ», δηλαδή «όποιος έρθει εδώ, ξεχνάει».

Στο οικογενειακό μας τελετουργικό των διακοπών (των νεότερων γενεών) επισκέψεις σε υδροθεραπευτήρια δεν συμπεριλαμβάνονται πια, σκέπτομαι, όμως, σοβαρά να τις προσθέσω από τη στιγμή που είδα την μοντέρνα μεγάλη πισίνα των Λουτρών της Υπάτης. Παρόλα αυτά, κατά την επιστροφή μας από το Μεγάλο Χωριό, κάνουμε οπωσδήποτε μια παράκαμψη για φαγητό στην «Λούτσα», μια ωραία ταβέρνα-ψησταριά (κρυφό μυστικό των κατοίκων και των φίλων της περιοχής), που βρίσκεται σε απόσταση 2,5 χλμ από την ρομαντική λουτρόπολη στο δρόμο για το χωριό Λαδικού και τη Μονή Αγάθωνος.

Από την πλατεία στο κέντρο της Υπάτης ακολουθείς  την κομψή ροζ ταμπελίτσα «η Λούτσα, cook and grill» και βρίσκεσαι σε μια ταβέρνα μέσα σε αμπέλια και λιβάδια που δοξάζει ακομπλεξάριστα το καλό ελληνικό φαγητό. Και να σας πω την αλήθεια, ότι  στην καρδιά της Ρούμελης, στην πατρίδα μου, υπήρχε μια αυλή όπου μια μέρα θα απολάμβανα τοπικές νοστιμιές ακούγοντας από το βάθος χαμηλόφωνα Τσικ Κορέα και Φλόρα Πουρίμ, δεν μπορούσα να το φανταστώ... Μας προέτρεψαν, όμως, φίλοι καλοφαγάδες και κάθε φορά που κάνουμε στάση για φαγητό στη «Λούτσα» τους ευγνωμονώ.

Μισό αιώνα ζωής συμπληρώνει φέτος η ωραία ταβέρνα της Μαρίας και του Κώστα Κορέντζελου, όμως ένας αέρας ανανέωσης πνέει τα τελευταία χρόνια, χάρη στην κόρη τους Σπυριδούλα, που βοηθάει τους γονείς της κάθε Σαββατοκύριακο. Λατρεύουμε τη φιλόξενη διάθεση της οικογένειας, την αίσθηση ότι σε έχουν καλέσει για φαγητό στην αυλή ενός ήρεμου εξοχικού σπιτιού, τα πολύχρωμα πιάτα, τα σπιτικά τραπεζομάντηλα, τα τραπεζάκια κάτω από τα δέντρα, την υπέροχη μουσική (vocal jazz) που ακούγεται τόσο όσο από τα ηχεία και που όλα αυτά μαζί δημιουργούν μια μοναδική ατμόσφαιρα, ικανή να σε χαλαρώσει.

Στον κατάλογο υπάρχουν τα κλασικά: ντόπια φέτα και χωριάτικη σαλάτα με ζαρζαβατικά από το μποστάνι τους, ελιές, δικές τους επίσης, λαχανοντολμάδες το χειμώνα και κολοκυθοανθοί το καλοκαίρι γεμιστοί με ρύζι και κιμά, πίτες, ζυγούρι λεμονάτο και μοσχαράκι κοκκινιστό, αλλά και αρνάκι μπούτι στη λαδόκολλα και κότσι χοιρινό με μέλι και πορτοκάλι (κρυφακούγοντας τους θαμώνες του διπλανού τραπεζιού πήρε το αυτί μου ότι η συνταγή είναι της Σπυριδούλας). Φυσικά από μια ψησταριά δεν θα μπορούσαν τα φαγητά της ώρας από τα οποία ξεχώρισα το μπιφτέκι βακιστό, μια νοστιμιά του πατριώτη μου κυρίου Κώστα Κορέντζελου από τη Δάφνη Ευρυτανίας. Και επειδή μάλλον δεν ξέρετε τι θα πει βακιστό, ενημερώνω ότι πρόκειται για κιμά από κρέας ψιλοκομμένο στο χέρι με μαχαίρι όπως το έκαναν παλιά, όταν δεν είχαν μηχανές.

Αυτή το φορά δοκίμασα τα εξαιρετικά σουτζουκάκια της κυρίας Μαρίας και πήρα αμέσως τη συνταγή. Τα φτιάχνει με κιμά ανάμεικτο άπαχο μοσχαρίσιο μαζί με λίγο χοιρινό, στον οποίο προσθέτει τριμμένη φρυγανιά, σκόρδο, κρεμμύδι, αλατοπίπερο και ελάχιστο κίμινο. Λίγο κίμινο βάζει και στη σάλτσα ντομάτα (από δικές της ντομάτες μου διευκρίνισε). Τα πλάθει, τα σοτάρει για λίγο στο τηγάνι  και τα ρίχνει να βράσουν μαζί με τη σάλτσα ντομάτα στην κατσαρόλα.

Φεύγοντας πήρα, φυσικά και μια μερίδα κολοκυθοανθούς για το μεσημεριανό μου στο γραφείο. Και την ανάμνηση ενός εστιατορίου που είναι πραγματικός προορισμός στη μέση του πουθενά, όπως θα έλεγε ένας  περαστικός.