Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Αν κάποιος μου πει ότι έχω ξαναγράψει για την χοιρινή κοιλιά, θα έχει δίκιο. Ούτε μία, ούτε δύο ούτε τρεις φορές όμως φτάνουν για να αναδείξουν στην πληρότητα της αυτή τη λιχουδιά.

Η χοιρινή κοιλιά είναι και για χόρταση. Για κορεσμό. Για την αίσθηση του απροχώρητου.

 Όμως σήμερα την απολαμβάνω σαν λιχουδιά, σαν κάτι υπερπολύτιμο, υπεργευστικό, κάτι που σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα για μερικές στιγμές, να κλείνεις τα μάτια, και να απολαμβάνεις την αρμονία των γεύσεων που αναπτύσσεται στην στοματική σου κοιλότητα.

Πρώτιστη προϋπόθεση για την απόλαυση είναι η ποιότητα του σφάγιου.

Δεύτερη είναι να μην έχουν αφαιρεθεί το δέρμα και τα κόκκαλα. Η λιχουδιά απαιτεί πετσούλα και δη τραγανή. 

Τρίτη είναι η εμβάπτιση σε ελαφρύ διάλυμα άλατος για τουλάχιστον 6 ώρες ώστε να νοστιμήσει ακόμη περισσότερο και να μαλακώσει.

Τέταρτη είναι το σωστό ψήσιμο. Για ένα κομμάτι 1 κιλού, το πρόγραμμα ψησίματος είναι το ακόλουθο:

•             10 λεπτά 250 βαθμοί

•             10 λεπτά 200 βαθμοί

•             10 λεπτά 150 βαθμοί

•             10 λεπτά 100 βαθμοί

Προσθέτω  καρυκεύματα κατά περίπτωση, όπως π.χ. γαρύφαλλο.

Απαραίτητη μετά το ψήσιμο η ανάπαυση. Τουλάχιστον μια ώρα.

Τις πατάτες τις ψήνω στο λίπος που αφήνει στο ταψί η κοιλιά, με αλατοπίπερο και δενδρολίβανο.

Σερβίρω πατάτες φούρνου, και μια τζούρα από μαρμελάδα πορτοκάλι, που πηγαίνει εξαιρετικά. Και συνοδεύω με κόκκινο κρασί.

*Έγραψεν ο  Απολλόδωρος στο Κυπαρίσσι Λακωνίας, την 1η  Δεκεμβρίου 2019.

Ο Νίκος Μορόπουλος διατηρεί το ελληνοαγγλικό blog Panathinaeos