Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

«Πίτσα έφτιαξες; Τι ωραία, κι έχω μια πείνα…», αναφώνησε (σαρκαστικά, όπως το συνηθίζει) το μαμακάκι, μόλις βγήκε το ταψί από τον φούρνο. «Ναι, πίτσα ρουμελιώτικη με συνταγή γκρεκάνικη» της απάντησα στο ίδιο ύφος, αλλά μια αγωνία την είχα για το παρασκεύασμά μου, που είχε μεν την όψη τη σωστή και τέλεια μυρωδιά, αλλά δεν ήμουν καθόλου σίγουρη για τα υπόλοιπα (υφή, γεύση και αν ψήθηκε όπως έπρεπε).

Θα σας τα πω όμως όλα από την αρχή. Με τη μανούλα μου είμαστε αποκλεισμένες στο Δερβένι, και σίγουρα τυχερές, αφού εγώ  δουλεύω online, ο κόσμος που κυκλοφορεί τον χειμώνα εδώ πέρα είναι ελάχιστος, έχουμε υπέροχους γείτονες και αγαπημένους φίλους, άσχετο αν ακόμη και με αυτούς πλέον μόνο στα social media, στο Skype και στο Viber συναντιόμαστε.

Ο κορονοϊός, όμως, σημαίνει τρελό φόρτο εργασίας (φροντίδα μαμάς, που μέχρι πρότινος έμενε στο σπίτι της, οικιακά και έξτρα απολυμάνσεις, πολύ διάβασμα και γράψιμο για το Protagon), και μια καλή καθημερινή ρουτίνα δεν έχω ακόμη καταφέρει να εφαρμόσω.

Απελπισμένη σήμερα το πρωί γιατί δεν είχα προβλέψει τίποτα για φαγητό, προέκυψε και κάτι έκτακτο στη δουλειά που με ανάγκασε να αρχίσω το γράψιμο πολύ νωρίτερα,  κρυφοκοιτάζω κάποια στιγμή στο Facebook, μπας και συνέβη κάτι, και ω τι θαύμα πέφτω στην ανάρτηση της αγαπημένης μου Καλλιόπης Πατέρα, και μέσω αυτής στη συνταγή για αλευρόπιτα της Μαρίνας Μπέσκα, όσες και όσοι έχουν πάρε-δώσε με την Κέρκυρα σίγουρα θα την ξέρετε από το «Ταβερνάκι της Μαρίνας».

Κάνω κλικ στο προφίλ της Μαρίνας και πέφτω στην εξής ανάρτηση του project MedTaste (αλλά καλύτερα ας το πούμε progetto, αφού μιλάμε για ελληνοϊταλικές γαστρονομικές ανταλλαγές):

«Αυτές τις μέρες, ο καθένας είναι στο σπίτι του αλλά… το σπίτι μας είναι η #Μεσόγειος! Αυτή η συνταγή ήταν έτοιμη να μαγειρευτεί από τη σεφ Μαρίνα Μπέσκα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού στη Magna Grecia, στη στάση στην Ιόνια Καλαβρία, στο Mulinum, τόπο-σύμβολο της νεανικής επιχειρηματικότητας, της παράδοσης και της καινοτομίας. Θα σας πάμε στον κόσμο του MedTaste μέσω ενός ταξιδιού φτιαγμένου από εικόνες, συνταγές, ιστορίες και μικρά μυστικά, μεταξύ #Ιταλίας και #Ελλάδας, ανακαλύπτοντας τις γεύσεις που μας ενώνουν».

Και ακολουθεί η συνταγή

Αλευρόπιτα

Υλικά

Βουτυρώνουμε το ταψάκι (ή το λαδώνουμε με λίγο ελαιόλαδο) και το βάζουμε στο φούρνο να κάψει.

Σε ένα μπολ ανακατεύουμε αλεύρι, αυγά, γάλα.

Ρίχνουμε τριμμένη φέτα 

Βγάζουμε το ταψάκι από το φούρνο και ρίχνουμε τον χυλό.

Προσθέτουμε από πάνω λίγη φέτα τριμμένη και λίγο βούτυρο.

Ψήνουμε στον (προθερμασμένο) φούρνο για περίπου 25 λεπτά στους 200 βαθμούς μέχρι να ροδίσει (αναλόγως τον φούρνο)

Καλή σας όρεξη!

Σημειώσεις

Τέλειο; Ναι θα πείτε, φυσικά, και πανεύκολο αλλά εγώ κόμπλαρα όπως συνήθως όταν διαβάζω τη λέξη κούπα σε συνταγή γιατί οι περισσότερες θέλουν ακρίβεια και ακρίβεια μπορεί να έχεις με υγρά σε κούπες αλλά οπωσδήποτε όχι με αλεύρι. Στέλνω απεγνωσμένο sos, έρχεται πάραυτα η απάντηση της Μαρίνας (γίναμε και φίλες αμέσως εννοείται), ότι μπορώ να χρησιμοποιήσω τη δική μου κούπα τσαγιού, μου στέλνει και φωτογραφία mag.

Μπαίνει από κάτω γεμάτη κατανόηση η αγαπημένη μου Καλλιόπη, και συμπληρώνει ότι οι ποσότητες αντιστοιχούν σε 130 – 150 γρ αλεύρι, 200 γρ γάλα, 2 αβγά και τυρί με το μάτι, όποιο και όσο κάνεις κέφι, και ταψάκι 28x20 (είπε και κάτι για 25x15, αν έχετε κάνει) .

Καθησυχασμένη μετά από τη σωτήρια λύση που μου πρόσφεραν οι φίλες μου, νέα και παλιά, συνέχισα το γράψιμο μέχρι που μας έκοψε η πείνα και έτρεξα στην κουζίνα για την αλευρόπιτα, έχοντάς τη διαφημίσει δεόντως στην άνω των 90, και λίαν απαιτητική στο φαγητό μανούλα μου, που έχει υπάρξει εξαιρετική μαγείρισσα με κορυφαίες της επιτυχίες τις πίτες κάθε είδους, της ζυμαρόπιτας συμπεριλαμβανομένης, όπως λέμε την αλευρόπιτα με καλαμποκάλευρο στο χωριό μας, το Μεγάλο Χωριό Ευρυτανίας.

Σύμφωνα με τον νόμο του Μέρφι, πάνω που αρχίζω να μετράω αγχωμένη, αρχίζει και το τηλέφωνο να χτυπάει σαν βομβαρδιστικό, ο αδελφός μου από τη Ρόδο (δεν το χάνεις αυτό το τηλεφώνημα), η Στέλλα από το γραφείο (ούτε αυτό με την καμία), ο γείτονας που ανησύχησε γιατί πέρασαν 24 ώρες χωρίς να με δει (είναι πολύ γλυκό πάντα το ενδιαφέρον του για μας, απαραίτητο εξάλλου να απαντήσεις σε ένα τέτοιο τηλεφώνημα γιατί μπορεί να έχει κάτι σημαντικό να σου μηνύσει, μέρες που είναι).

Και πάνω εκεί χάνω τη μπάλα. Εχω την υποψία ότι έβαλα 140 γρ αλεύρι και 300 γρ γάλα αντί για 200. Δεν αγχώνομαι. Σαν Ρουμελιώτισσα έχω στο μυαλό μου τη συνταγή του «περίπου», που λέει ότι ο χυλός πρέπει να είναι σαν ψιλοπυκνό γιαούρτι, προσθέτω λοιπόν με το μάτι, πλέον,  ακόμα λίγο αλεύρι, μια στάλα μπούκοβο και φρεσκοτριμμένο μαύρο πιπέρι, τρίμα φέτα, λίγη γραβιέρα κομμένη σε φλούδες με το μαχαίρι γιατί μέσα στον κακό χαμό εξαφανίστηκε και ο τρίφτης του τυριού.

Ξέρω επίσης ότι μια τέτοια πίτα χωρίς φύλλο πρέπει να είναι λεπτή, το πολύ ένα δάχτυλο (όχι εργατικού χεριού, εντάξει; Εκείνο πρέπει να είναι μισό…). Διάλεξα, πάντα με το μάτι και ένα στρογγυλό ταψάκι, που δεν ξέρω τη διάμετρό του, αλλά θα το μετρήσω μόλις βρω τη μεζούρα και θα σας πω με ακρίβεια.

Το λάδωσα, ελαφρά, λάδωσα και το λαδόχαρτο με το οποίο σκέπασα το ταψάκι (εμμονή αυτή εδώ και χρόνια), και το έβαλα στον φούρνο να ζεσταθεί καλά. Εριξα τον χυλό, φούρνισα και σε 25 λεπτά (σε 30 για την ακρίβεια, αφού προηγήθηκε και φωτογράφιση) τρώγαμε με συνοδεία μαρουλοσαλάτας και φράουλες για επιδόρπιο που πρόλαβα ενδιαμέσως να πλύνω με ξυδόνερο (για απολύμανση).

Σας  ευχαριστώ Μαρίνα και Καλλιόπη, με σώσατε σήμερα.

Και για σας που διαβάζετε τη συνταγή, το δίδαγμα είναι ότι για ένα τέτοιο φαγητό δεν χρειάζεται να αγχώνεστε, γίνεται και στο περίπου με το μάτι. 

Αύριο 25η Μαρτίου (αν δεν προκύψει βέβαια πάλι κάτι επείγον) θα «ξεσκονίσω» τις εύκολες συνταγές μου και θα επανέλθω.