Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Χτες έφτασε άλλο ένα ηδονικό πεσκέσι από τον κήπο της φίλη μου της Μαρίας της Προδρομίδη, απέναντι: άγρια αγκιναράκια, ξέρετε αυτά με τα αγκάθια. Καλομαθημένη εγώ δεν τα είχα φτιάξει ποτέ, αν και μου έχει τύχει να ρουφάω τους χυμούς των φρέσκων φύλλων τους σε κρητική αυλή με τσικουδιά στο άλλο χέρι.

Δεν είμαι τεμπέλα, ανυπόμονη είμαι. Δεν μπορούσα να καθαρίσω τις αγκινάρες μία-μία. Με το ψαλίδι του κήπου έκοψα τα αγκάθια και δεν τις τύλιξα μία-μία σε αλουμινόχαρτο, όπως μου πρότεινε ο Παπικινός. (Τι τις κάνουν στη Μήλο; Τις σερβίρουν με αλιάδα ή τις βουτάνε σε αλατόνερο… αφού τις ψήσουν σε ξυλόφουρνο όπως τις πατάτες). Τις έβαλα σε ταψάκι αφού τις αλάτισα (μάλλον δεν είναι απαραίτητο γιατί ούτε που το κατάλαβαν) και τις λάδωσα και έκλεισα καλά το ταψί με αλουμινόχαρτο από πάνω.

Μετά από μια ώρα οι αγκιναρούλες μου ήταν πεντανόστιμες, με μια γεύση γήινη και βαθιά σαν του κάστανου, αλλά θέλανε κάτι δυνατό να κοντράρει τη γεύση τους. Το βρήκα με τον Δεβετζόγλου στην άλλη άκρη της γραμμής, που εκείνη την ώρα μαγείρευε μπρόκολο και κουνουπίδι για να έχει σαλάτα τις επόμενες ημέρες. Εκείνος μου πρότεινε να κάνω μια βινεγκρέτ με μουστάρδα κι εγώ έβγαλα αμέσως την πικάντικη μουστάρδα Παπαδημητρίου από το ψυγείο, αντί για ξύδι προτίμησα το λεμόνι και πρόσθεσα φρέσκο σκορδάκι λιωμένο. Καταλάβατε τώρα: όλα αυτά γινόντουσαν με την ταμπλέτα ανοιχτή στο Skype… ναι ναι πώς αλλιώς να μιλήσεις με τους αγαπημένους σου αυτό τον καιρό.

Κάπως έτσι ξεκίνησε λίγο αργότερα η κουβέντα και με την Κατερίνα. Είπαμε για τη Λουίζ που λατρεύει τις αγκινάρες και τις τρώει νερόβραστες. Στην Κοπεγχάγη κάνουν 5 ευρώ η μία, ούτε τσιπούρα να ήταν δηλαδή, δεν είναι κάτι που μπορείς να φας τακτικά. Είναι τυχερή όμως η γλυκιά μας Δανέζα γιατί οι ξαδέρφες στην Ασκρη, όταν μαζεύουν άγρια αγκιναράκια από τον κήπο τους, βάζουν μερικά στην κατάψυξη για χάρη της.

Γιατί σας τα λέω τώρα όλα αυτά; Μα γιατί αυτές τις μέρες του εγκλεισμού (που θα κρατήσουν πολύ ακόμη, φοβάμαι, με όλους αυτούς που έχουν ξεχυθεί απερίσκεπτα στους δρόμους) πιο πολύ από όλα μου λείπουν οι πραγματικές συναντήσεις, οι πραγματικές αγκαλιές και τα πραγματικά φιλιά. Και το μαγείρεμα με τα χρώματα, τις γεύσεις και τα αρώματά του μπορεί να ανακαλέσει πολύ δυνατές αναμνήσεις, να φέρει τους αγαπημένους σου, ζωντανά μπροστά σου. Τόσο απλά.

ΥΓ. Α ναι και τις υπόλοιπες θα τις κάνω ομελέτα, αφού καθαρίσω τις καρδιές τους (καθαρίζονται πανεύκολα όταν είναι ψημένες), και τις αλευρώσω ελαφρά...

Μεζές με άγρια αγκιναράκια

Υλικά

Για τη σάλτσα

Εκτέλεση

Αφήνουμε για λίγη ώρα τις αγκινάρες σε μια λεκάνη με νερό και ξύδι γιατί είναι γεμάτες μαμούνια (οι ψαλίδες τις λατρεύουν). Τις ξεπλένουμε και τις αραδιάζουμε σε ένα ταψάκι καλυμμένο με λαδόχαρτο. Τις λαδώνουμε και τις αλατίζουμε. Σκεπάζουμε το ταψάκι με αλουμινόχαρτο και το στρίβουμε γύρω-γύρω να κλείσει καλά. Ψήνουμε για περίπου μία ώρα σε μέτριο προς δυνατό φούρνο.

Εν τω μεταξύ ετοιμάζουμε τη σάλτσα. Δεν έδωσα ποσότητες για να βάλετε εδώ το δικό σας γούστο, εγώ σε ένα μπολάκι έβαλα 1 φλιτζανάκι ελαιόλαδο, χυμό μισού λεμονιού, 2 σκελίδες φρέσκο σκόρδο που τις έλιωσα, αλάτι, λίγο  φρεσκοτριμμένο πιπέρι και 1 κ.τ.γλ πικάντικη μουστάρδα. Χτυπάτε τα υλικά με το πιρούνι ή σε ένα γυάλινο βαζάκι, να αναμειχθούν καλά και σερβίρουμε με τα αγκιναράκια.

Βγάζουμε φύλλο-φύλο, το βουτάμε στη σάλτσα κρατώντας το από την άκρη που είχε το αγκάθι, και το ρουφάμε… Η καρδιά καθαρίζεται τώρα πολύ εύκολα από το χνούδι. Τη ρίχνουμε στη σάλτσα, είναι η απόλαυση της τελευταίας μπουκιάς.