Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Ένας εργένης μαγειρεύει για τρεις κυρίως λόγους:
Για να προστατεύει τον εαυτό του και την αξιοπρέπειά  του από την γευστική και αισθητική προσβολή που συνιστά η τηλεφωνική προσφυγή στον «Μερακλή» ψητοπώλη της γειτονιάς του.
Για να εντυπωσιάσει μια φρέσκια γνωριμία και να μεταφέρει το παιχνίδι «εντός έδρας». Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. «Θα μπορούσα αν ήθελες να μαγειρέψω κάτι εγώ και να φάμε στο σπίτι μου». Αν αρνηθεί, τότε σίγουρα δε σε γουστάρει. Αν δεχτεί, δεν είναι και σίγουρο ότι την τρελαίνεις.

Όταν ωριμάσεις με τα χρόνια έχει μάθεις ν’ αγαπάς, να εκτιμάς και να απολαμβάνεις το καλό φαγητό. Είναι ο τρίτος λόγος, λίγο αιτία και λίγο αποτέλεσμα της περιπέτειας των μαγειρικών σου.

Η καθημερινή μαγειρική ενός εργένη, όπως η αφεντιά μου, χαρακτηρίζεται από απουσία σταθερών κανόνων, τον διαρκή πειραματισμό και την συστηματική δυσπιστία, μέχρι χλευασμού, στα ιερά κείμενα των μεγάλων δασκάλων. Δεν θυμάμαι να έχω μαγειρέψει δυο φορές ένα φαγητό με τον ίδιο  ακριβώς τρόπο. Πότε μου λείπουν υλικά, πότε μου μπαίνουν ιδέες. Για παράδειγμα στο πέστο έχω χρησιμοποιήσει κατά καιρούς όλους τους ξηρούς καρπούς, εκτός από κουκουνάρι. Τέλος πάντων.

Το κρύο με έκανε λιμπιστώ μια ζεστή κοτόσουπα. Την φαντάστηκα βελουτέ, χωρίς ρύζι, αλλά οπωσδήποτε με ένα πλούσιο αυγολέμονο. Σας τηn γράφω χύμα, όπως μου βγήκε και την έκανα, όχι με βάση συγκεκριμένη συνταγή αλλά τη γευστική επιθυμία της στιγμής, τα υλικά που διέθετα και ένα μίγμα εμπειριών και υποθέσεων.

Έβγαλα το μισό ξεπετσιασμένο κοτόπουλο που πάντα έχει στην κατάψυξη του ο εργένης σε συσκευασία κενού. Το έβαλα να ξεπαγώνει στα μικροκύματα ενώ καθάριζα 2 πατάτες, 2 καρότα, 2 κρεμμύδια και ένα μήλο στάρκιν. Τα τεμάχισα και τα έβαλα να βράσουν. Έβαλα και το κοτόπουλο να βράζει σε ξεχωριστή κατσαρόλα.
Έβγαλα τα βρασμένα λαχανικά και φρούτο σε ένα πιάτο με την τρυπητή κουτάλα. Παρακολουθούσα το κοτόπουλο δοκιμάζοντας με το πιρούνι και ξαφρίζοντας μια-δυο φορές. Μόλις μαλάκωσε το στήθος του το έβγαλα σε μια πιατέλα. «Χτύπησα» με το χέρι μερικά αλατοπιπερωμένα κομματάκια κοτόπουλου όσο ήταν ζεστό.
Ε ναι. Έτσι το γουστάρω. Μετά δε λέει και πολλά και στο φινάλε, ποιος θα μου κάνει παρατήρηση;

Έλιωσα τα λαχανικά στο μούλτι σε δύο δόσεις βάζοντας και λίγο ζωμό. Τα έριξα στην κατσαρόλα και ανακάτεψα μέχρι να σιγουρευτώ ότι είχα πετύχει το ιξώδες που προσδοκούσα. Δοκίμασα. Γλυκιά αμυλώδης γεύση. Κρίμα που δεν είχα καμιά σελινόριζα στο ψυγείο. Ε, ναι. Αμέσως σκέφτομαι την επόμενη βερσιόν.

Χτύπησε το κουδούνι. Ήταν ο Κωνσταντίνος από τον τρίτο που εγκατέλειψε την οικογενειακή γαλήνη για να τα πούμε και να δοκιμάσουμε τη σούπα. Μ’ αρέσει να μοιράζομαι τις μαγειρικές μου. Του έβαλα ένα σφηνάκι παριανή σούμα και σε ένα μεγάλο σφαιρικό ποτήρι Αγιωργίτικο για μένα.

Η ώρα του αυγολέμονου. Δυο αυγά, δυο λεμόνια. Όλη η υπόθεση είναι να μη σου κόψει όταν επιχειρείς τη θερμοκρασιακή εξισορρόπηση με τη σούπα. Ήτοι: μέτριες θερμοκρασίες.  Το πέτυχα! Ανακάτεψα. Το αυγολέμονο λείανε το πορώδες βελουτέ των λαχανικών. Χρώμα: υποκίτρινο, ώχρα. Μυρωδιά θαλπωρής. Δοκίμασα. Η απαλή σπιρτάδα του αυγολέμονου έδινε ζωντάνια στην αμυλώδη γλυκύτητα. Ήταν αυτό που είχα φανταστεί.

Σέρβιρα σε μπολ αφού έβαλα λίγο αλάτι με βότανα και πιπέρι από μύλο. Πίναμε από τα μπολ χωρίς κουτάλι σύμφωνα με την πρόταση του Κωνσταντίνου.
Ρε συ, είσαι άπαιχτος!
Ας μην υπερβάλλουμε. Έχω ζήσει επώδυνα μαγειρικά ναυάγια. 

[Δείτε το προφίλ του Θανάση Σκόκου στο protagon.gr]