Ο κουμπάρος με τον ψεκαστήρα
Τι θα γίνει ρε κουμπάρε με τον ψεκαστήρα; Για εργαλείο δουλειάς τον έχεις ή έπαθε μετάλλαξη κι έγινε προέκταση του χεριού σου; Στον μικρό αναφέρομαι τώρα, αυτόν που φορτώνεσαι στην πλάτη και κάνεις τους πρόχειρους ψεκασμούς, τις μικροεπεμβάσεις. Τι διάολο, κάποτε οι καμπούρηδες ντρεπόντουσαν και κρύβανε την καμπούρα τους, τώρα εσύ πώς νιώθεις τόσο περήφανος μ’ αυτό τον μπόγο πίσω σου; Κι αυτό το χέρι που ανεβοκατεβάζει με μανία τον μοχλό, ήθελα να ‘ξερα δεν παθαίνει τενοντίτιδα; Αφού από το πρωί ως το βράδυ κάνει συνέχεια αυτή την κίνηση. Πάνω-κάτω, πάνω-κάτω.
Αμ τον μεγάλο ψεκαστήρα; Είτε στο χωράφι πας, είτε στο καφενείο, είτε σε γάμο, είτε σε κηδεία, στην καρότσα του τρακτέρ κουβαλάς γεμάτο το πελώριο βυτίο. Με τα λάστιχα δεμένα γύρω του σα μακαρονάδα τυλιχτή γύρω από γιουβαρλάκι. Τι το θέλεις το γεμάτο βυτίο κουμπάρε από το πρωί ως το βράδυ; Τι σου χρειάζεται; Τι βίτσιο είναι αυτό να βγάζεις κάθε μέρα βόλτα 500 κιλά δηλητήριο; Τώρα θα μου πεις ότι πότε το δηλητήριο είναι πράσινο, πότε κόκκινο, πότε πορτοκαλί και πότε τιρκουάζ. Δεν αντιλέγω αλλά ο πατέρας μου ο συγχωρεμένος έλεγε «δείξε μου τη γκόμενα σου, να σου πω ποιος είσαι».
Γιατί κουμπάρε ψεκάζεις συνέχεια; Μπορείς να μου εξηγήσεις; Επτά φορές ψέκασες τις ελιές σου φέτος κι άλλες τρεις φορές τα χόρτα από κάτω τους. Με τέτοιο λουτρό, τι θα βγάλει το κακόμοιρο το δέντρο; Λάδι ή φυτοφάρμακο; Ψεκάζεις το αμπέλι σου, τα ζιζάνια στο χωράφι σου, τα χόρτα στην αυλή σου, την κληματαριά πάνω απ’ το κεφάλι σου. Ψεκάζεις για το δάκο, για τον περονόσπορο, για τη μελίγκρα, για την ακρίδα. Ψεκάζεις τα κηπευτικά σου κάθε τρεις μέρες και τα δέντρα με τα φρούτα σου κάθε δυο βδομάδες. Μόνο τον νεροχύτη σου δεν ψεκάζεις για να αντικαταστήσεις το πλύσιμο των πιάτων σου.
Κι αν κανένας χριστιανός σε ρωτήσει πότε θα κόψεις και θα καταναλώσεις αυτά που ψεκάζεις, του απαντάς συνέχεια «είναι φάρμακο πέντε ημερών, μετά εξαφανίζεται εντελώς». Έχεις δει εσύ ρε κουμπάρε δηλητήριο που μέσα σε πέντε μέρες μετατρέπεται σε θεία μετάληψη; Διότι εγώ δεν έχω δει. Το ΝΤΙ-ΤΙ-ΤΙ έχει απαγορευτεί εδώ και εικοσιπέντε χρόνια κι ακόμα το ανιχνεύουν στο έδαφος, το ξέρεις; Ψύχωση έχεις πάθει άνθρωπέ μου. Όποτε βγαίνεις απ’ το σπίτι σου είσαι φορτωμένος με τον μικρό ψεκαστήρα και όποτε φρενάρεις με το τρακτέρ είναι για να ψεκάσεις κάτι που σου ξέφυγε την προηγούμενη φορά.
Εκατό μπουκαλάκια έχεις στο σπίτι σου, αθεόφοβε. Γυάλινα, πλαστικά, τσίγκινα, στρογγυλά, τετράγωνα, μικρά, μεγάλα, άσπρα, μαύρα και κόκκινα. Με υγρά, σκόνες, παστίλιες, κόκκους και κύβους. Τα μισά γράφουν με κόκκινα γράμματα «προσοχή» και τ’ άλλα μισά έχουν ασπρόμαυρη νεκροκεφαλή. Ακουμπισμένα πάνω στο τραπέζι τα ‘χεις, χύμα και μισάνοικτα. Ούτε σε ντουλάπι δεν τα βάζεις. Κι όλα τα ξέρεις, κι όλα τα χρησιμοποιείς, κι όλα τα δοκιμάζεις, κι όλα τα συστήνεις.
Κι αφού τα’ αδειάσεις τα πετάς στην άκρη του χωραφιού ή τα κρεμάς πάνω στα δέντρα σαν Χριστουγεννιάτικα στολίδια.
Κουμπάρε μου, εσύ δεν είσαι αγρότης. Εγκληματίας είσαι. Έπρεπε να σ’ έχουνε χώσει μέσα, όχι να κυκλοφορείς ελεύθερος στα χωράφια. Και μη μου λες εμένα ότι προσπαθείς να βγάλεις παραγωγή για να θρέψεις τα παιδιά σου, διότι έτσι δεν τα θρέφεις αλλά τα σκοτώνεις τα παιδιά σου.
Και τα δικά μου βέβαια.