Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Όποιος τολμήσει να πει ότι δεν έχει περάσει νύχτες και νυχτιές τρώγοντας μόνο ξηροκάρπια (είτε μέσα στην παραζάλη της βαβούρας είτε σε άγριες μοναξιές) ψεύδεται αγρίως. Για να αποφύγουμε λοιπόν την μονοτονία της πεπατημένης, ιδού δυο-τρεις κινήσεις για να τα μετατρέψουμε σε πιάτο άξιο της συλλογής μας. Κανονικά (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) προορίζεται για να συνοδεύσει το απεριτίφ πριν από το τραπέζι που θα ζεστάνει το σώμα και θα αρχίσει να λύνει τη γλώσσα και τη σκέψη.
Αλλά ποιος δεν το προεκτείνει παραπέρα;

Μέχρι να βγάλει ο ένας ποτήρια, πάγους και τα μπουκάλια ο άλλος ετοιμάζει τα μύγδαλα. Για τόσο ελάχιστο χρόνο μιλάμε. Αλλά και μόνος – μόνος (γιατ' είμαι ο δολοφόνος) πάλι γίνεται.

Καλύτερα το τηγάνι να 'ναι βαρύ. Βάζω το λάδι να ζεσταθεί καλά και ρίχνω τα αμύγδαλα. Πόσο; Τόσο ώστε να αρχίσουν να αλλάζουν χρώμα, να σκουραίνουν. Τραβάω απ΄τη φωτιά κι τότε προσθέτω όλα τα υπόλοιπα  – σκόρδο, δεντρολίβανο αλάτι και πάπρικα. Στην περίπτωση πάπρικας τα γούστα της γλώσσας μου είναι το κριτήριο – όσο αντέχω.

Η ζέστη του σκεύους είναι αρκετή για να ψήσει το σκόρδο και όχι να το μαυρίσει (ώστε να πικράνει το όλον), να αναμείξει τα αρώματα, να κριτσανίσει το αλάτι γύρω από τα μύγδαλα. Δεν ξέρω κανέναν ποτέ που να άντεξε να μη τα καταβροχθίσει ζεστά.
Αν είστε τόσοι συνετοί και εγκρατείς, τότε μπορείτε κάλλιστα να τα διατηρείτε σε γυάλινο αεροστεγές βάζο.