H σταγόνα στα χείλη της
Ξέρω ότι μαγειρεύει καλά. Όμως απ’ τα χέρια της φαγητό δεν έχω δοκιμάσει. Έχω πιει μαζί της καφέδες, κρασιά σε ταβέρνες, ποτά σε μπαράκια, έχω φάει σούπες και επιδόρπια σ’ εστιατόρια, όμως φαγάκι σερβιρισμένο απ’ αυτήν δεν αξιώθηκα. Έτσι τα ‘χει φέρει η ζωή. Να τα λέμε τακτικά, μα πάντα με πολύ κόσμο. Σχεδόν κάθε μέρα, πλην ανάμεσα σε πλήθος. Και οι κουβέντες που ανταλλάζουμε, του πλήθους και της μεγάλης παρέας κουβέντες. Η οικονομική δυσπραγία και οι δυσκολίες της αγοράς και οι ακάλυπτες επιταγές και η αναισχυντία των αρχόντων και η αθλιότητα της τηλεόρασης και οι δυσκολίες των παιδιών μας και όλα τα γνωστά χρήσιμα και τετριμμένα.
Μόνο καμιά φορά, άμα το φέρει η κουβέντα στον περίγυρο, πετά μια κουβέντα περί μαγειρικής.
Ποτέ δεν ξεκινά αυτή μια τέτοια συζήτηση, έχει άλλα στο μυαλό της. Αλλά όταν η παρέα σιχαθεί τα της κρίσης και καταπιαστεί με τα φαγητά, τις μαγειρικές, τις συνταγές και τις γεύσεις, αυτή έχει πάντα να πει ένα αλλόκοτο μυστικό γι’ αυτά. Δε λέει πολλά, δεν διηγείται, δεν κομπάζει, απλώς λέει κάτι εν είδει σχολίου ή παρατήρησης.
Τότε καρφώνω τα μάτια μου πάνω της, γιατί καταλαβαίνω ότι ξέρει. Τέχνη μυστική δική της κατέχει, που δεν την αναλώνει σε περιττές κουβέντες. Και τότε ονειρεύομαι να με καλούσε -λέει- σπίτι της και να σταθώ στην άκρη της κουζίνας της όσο αυτή θα στριφογυρίζει ανάμεσα στους πάγκους της.
Κι αυτή να μην το ξέρει αλλά εγώ να την δω πίσω απ’ την πλάτη της, καθώς θα βάλει το δάκτυλο της μέσα στο κουτάλι με τη σάλτσα κι έπειτα θα το φέρει αργά-αργά ηδονικά ως τα χείλη της, για να δοκιμάσει με την άκρη της γλώσσας της.