Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Όχι δεν αλλαξοπίστησα, εγώ που μια ζωή περιφρονώ και χλευάζω τη σημερινή λεγόμενη γιορτή. Άλλαξα απλώς το όνομα και αμέσως μεταβλήθηκε και η οπτική. Στο bostanistas γιορτάζουμε θριαμβευτικά την ημέρα των εραστών, σήμερα.
Κι αυτομάτως εγείρεται το ερώτημα: τι τρώνε οι εραστές μετά το αιφνιδιαστικό, παράφορο, λαχανιασμένο σμίξιμό τους;  Δεν έχει στρωμένα τραπέζια, ούτε στρείδια να αναδεύονται, στην πραγματικότητα έχει τα λιγοστά του ψυγείου, μέσα στη σκοτεινή κουζίνα.
«This is the best spaghetti carbonara I”ve ever had”* είπε. Τα σεντόνια άχνιζαν ακόμη, άχνιζε και η σουπιέρα δίπλα του. Εκεί μέσα ήταν τα σπαγγέτι, πάνω στο κρεβάτι την έφαγαν, ανακαθισμένοι στα μαξιλάρια. Ενα μπουκάλι λευκό κρασί (1 δαχτυλάκι του είχε μπει και στο πιάτο), δυο πηρούνια, αυτό αρκούσε.

Σπαγγέτι καρμπονάρα

(από το βιβλίο της Macha Meril, Joyeuses Pates)

Η μόνη ίσως μέριμνά σας στον χρόνο ‘πριν’ είναι να 'χετε κόψει σε μικρά κυβάκια το μπέικον.
Αλλιώς πρόκειται για ένα πιάτο που γίνεται ακόμη και με μάτια ρεμβάζοντα, μισόκλειστα, ξυπόλητος (η), χωρίς ποδιά κουζίνας.

Ροδίζετε στο ελάχιστον λάδι τα κοματάκια το μπέικον μέχρι να κριτσανίσουν και τα σβήνετε με λίγες σταγόνες κρασιού για να ξεκολλήσουν οι καραμελλίτσες απ’ τον πάτο του σκεύους.

Βάζετε λοιπόν τα μακαρόνια να βράσουν ως συνήθως, σε μπόλικο αλατισμενό νερό. Μέσα στη μεγάλη σουπιέρα όπου θα ξαπλώσουν τα σπαγγέτι γίνονται τα εξής: ανακατεύετε με ένα ξύλινο κουτάλι τους κρόκους, την παρμεζάνα, το βούτυρο (μαλακό), μια κουταλίτσα λάδι και αν την θέλετε, την κρέμα.
(Ας μη μπούμε τώρα σε συζητήσεις, όχι, δεν χρειάζεται κρέμα η αυθεντική καρμπονάρα αλλά τόσοι πολλοί την έχουν ταυτίσει με κρέμα που ας μην τους αποκολλήσουμε βιαίως από τις εντυπώσεις τους. Εμείς προτείνουμε ίσα ένα κουταλάκι- τι ψυχή έχει;)

Πιπερώνουμε το μίγμα και προσθέτουμε ανακατεύοντας μαλακά, μια κουταλιά (με την κουτάλα της σούπας μετρώντας) από το νερό στο οποίο βράζουν τα μακαρόνια. Το επιθυμητό είναι να προκύψει μια σάλτσα βελούδινη και γεμάτη και να αποφύγουμε παντελώς τον κίνδυνο να ψηθεί και να "σπάσει" το αυγό τη στιγμή που θα ανταμώσει με το καυτό ζυμαρικό. Σας εγγυώμαι την απόλυτη επιτυχία.

Μόλις βράσουν τα σπαγγέτι, σουρώνουμε (κρατάμε καλού-κακού λίγο από το νερό τους στην άκρη) και τα ρίχνουμε λίγα λίγα στο μπολ ανακατεύοντας τάχιστα αλλά και μαλακά. Ρίχνουμε και τα κρακελαστικά λαρδονάκια (αν δεν κάνουμε δίαιτα ρίχνουμε και το λαδάκι από το τηγάνι τους). Ανακατεύουμε κι αν δούμε ότι την θέλουμε λίγο πιο ζουμερή, προσθέτουμε πάλι λίγο από το νερό των μακαρονιών. Τελευταίο, ράθυμο ανακάτωμα, μαϊντανό κομμένα τα φυλλαράκια και ολοταχώς (στο κρεβάτι ή στο τραπέζι ή όπου άλλού, ξανά). 

Η καρμπονάρα είναι απολύτως σαν τους εραστές: ανυπόμονη. Άρα, τρώγεται αμέσως, δεν περιμένει.

*Ποιος το 'πε; Ο Τζακ Νίκολσον στο Heartburn.