Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Παρατηρώ στα καφάσια του μανάβη τους λωτούς. Ντόπιοι είναι, από τη Σπάρτη, τον Πόρο και την Φθιώτιδα. Μου φαίνονται όμορφοι στην όψη, ολοφάνερα ζουμεροί, λίγο παράξενοι και απόμακροι για τα μεσογειακά δεδομένα μας. Αν και τα λωτόδεντρα αποτελούν ελληνικό εδώδιμο είδος από αρχαιοτάτων χρόνων, οι καρποί τους γέρνουν ελαφρώς προς τους τροπικούς, αλληθωρίζουν προς ένα νοτιότερο απ’ τον δικό μας νότο.

Η βόρεια μεσογειακή φύση, με φωτεινές εξαιρέσεις το καρπούζι και το πεπόνι, αρέσκεται να περιστέλλει τον όγκο των φρούτων που κατασκευάζει και να τα εμποτίζει με περιορισμένες ποσότητες σακχάρου. Ακόμα και το νοστιμότερο των βόρειο-μεσογειακών φρούτων, μοιάζει στυφό και ανεπαρκές μπροστά στην έκρηξη γλυκύτητας που συνοδεύει το δάγκωμα ενός τροπικού καρπού.

Ο κάτοικος των συνόρων του ισημερινού, θα στραβομουτσουνιάσει παρατηρώντας την εσωστρέφεια και τη συστολή ενός μικρού βερίκοκου, ενός μήλου, ακόμα και ενός σύκου ή σταφυλιού.
Παρά τα μυστηριώδη σχήματα τους και την επίμονη εσωτερική τους σκληρότητα, κανένα απ’ αυτά δεν είναι ικανό να ανταγωνιστεί την ξέχειλη γλύκα ενός λωτού, ενός μάγκο, ενός χουρμά ή ενός ανανά.

Η γευστική απάντηση ημών των βορειότερων είναι αναμενόμενη. Ο λωτός αποδεικνύεται πολύ γλυκερός για τον ουρανίσκο μας που έχει μάθει σε αριστοκρατικά είδη σακχάρων, πολύ μαλακός για τις συνήθειες των σιαγόνων μας που έχουν συνηθίσει να αναμετρώνται με περήφανα και όχι παραδομένα φρούτα. Αν και η περιέργεια θα μας ωθήσει να δοκιμάσουμε και να εκφραστούμε θετικά στην εξωτική γεύση του, δύσκολα θα αποφασίσουμε να φάμε ποσότητες αντίστοιχες των πορτοκαλιών ή των μανταρινιών που καταναλώνουμε στην καθημερινότητα μας.

Δεν ξέρω γιατί μ’ έπιασε σήμερα αυτό το αντι-λωτικό παραλήρημα. Ίσως διότι ψάχνω ματαίως εκείνο το ομηρικό κύμα αδιαφορίας και μακαριότητας που χαρακτηρίζει τους λωτοφάγους, δίχως να μπορώ να το βρω. Πολύ περισσότερο διότι με σοκάρει η ιδέα πως η απόλυτη παράδοση στο εφήμερο, η άνευ όρων απόρριψη των αναμνήσεων και των υποχρεώσεων που υποχρεωτικά συνοδεύουν κάθε είδους νόστο, μπορεί να έχουν στρογγυλοκαθίσει μέσα σ’ ένα θλιβερό καφάσι του μανάβη της γειτονιάς μου.