Στα όρθια
Εκείνο το μεσημέρι ήμουν αποφασισμένος να μαγειρέψω. Κι έτσι αποφασιστικά, μπήκα στο παντοπωλείο της γειτονιάς, στη γωνία, δυο δρόμους κάτω απ’ το σπίτι μου. Ο ιδιοκτήτης, γύρω στα πενήντα και μονίμως αγέλαστος κι ανέκφραστος, καθόταν στη φθαρμένη καρέκλα του δαγκώνοντας με μανία μια οδοντογλυφίδα. «Σήμερα θα μαγειρέψω φασολάκια» του απευθύνθηκα.
«Δεν ξέρω να μαγειρεύω αλλά αν πετύχουν, θα σου φέρω και σένα». Προχώρησα βιαστικά στο τέλος του διαδρόμου -είκοσι τετραγωνικά θα 'ταν όλο κι όλο το μαγαζί- αφού εισέπραξα ένα νεύμα αδιαφορίας ως απάντησή του. «Πού θα βρω πράσινα φασολάκια» φώναξα, με ένταση στη φωνή μου, κάνοντας άθελά μου την ερώτηση να ακουστεί ως απαίτηση. «Μπροστά σου είναι» ψιθύρισε με δυσκολία και σηκώθηκε για να φτάσει στο ράφι με τα αλκοολούχα ποτά.
Φασολάκια-Λάδι-Κρεμμύδι-Καρότο-Ντομάτα-Πατάτες, είχα γράψει στο ημερολόγιο του τηλεφώνου μου. Ανάμεσά τους, σημειώσεις με κωδικούς της κλίμακας Pantone, μια υπενθύμιση για την παρουσίαση στις έξι, το link μιας μεταφράστριας κι ένα τηλέφωνο της εταιρείας, για τη μεταφορά του καναπέ. Στο τέλος της λίστας, με κεφαλαία γράμματα, η λέξη "ΚΡΑΣΙ".
Η προετοιμασία ενός φαγητού, είναι ό,τι και τα προσχέδια μιας παρουσίασης. Τα υλικά, η κατσαρόλα, οι κουτάλες, τα πιάτα, είναι αντίστοιχα, τα σκίτσα, οι λέξεις, οι γραμμές, οι διορθώσεις. Ωστόσο, μερικές φορές, μια καλή ιδέα υλοποιείται εύκολα, γρήγορα κι απλά. Κι ίσως, κι ένα καλό φαγητό, κάπως έτσι να ’ναι.
«Κι όμως, αγόρασα μόλις φασολάκια. Την ευχή σου για το αποτέλεσμα» έγραψα στην Κατερίνα, μόλις έφτασα στο σπίτι. «Τέλεια! Καλή επιτυχία. Περιμένω ενημέρωση...» μου απάντησε.
Κάπου ανάμεσα σε χάρακες, εκτυπώσεις, σπάγγους και κοπίδια, μισή ώρα αργότερα, πήρε τη θέση του, ισάξια, ένα ζεστό πιάτο πράσινα φασολάκια. Κι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, με το άλλοθι της "επιβράβευσης" για την προσπάθεια. Η πρώτη -και μεγάλη- πιρουνιά έφτασε με λαιμαργία στο στόμα που, την ίδια στιγμή, αναγκάστηκε να αρθρώσει ένα μπερδεμένο «παρακαλώ;» στο χτύπημα του τηλεφώνου. Δυο σταγόνες κόκκινης σάλτσας πάνω στην εκτύπωση του λογοτύπου, δίπλα στο πιάτο, δώσανε την οπτική μιας νέας χρωματικής παλέτας. Μερικές διορθώσεις στην τυπογραφία, μερικές γουλιές κόκκινο και μια ματιά στο ρολόι, που μετρούσε απειλητικά αντίστροφα για τις έξι. Ένα άδειο πιάτο, μια γεμάτη οθόνη, με "ανοιχτά παράθυρα", επτά εκτυπώσεις, με το "βάρος" της παρουσίασης.
Κι όμως. Όλα γίναν σωστά κι ας γίναν στα γρήγορα. Τόσο τα προκαταρκτικά, όσο και τα κυρίως. Κι όλα, στα όρθια.
Φασολάκια γιαχνί απ' το μποστάνι μου