Ο κρεμαστός κήπος της φύσης
Ακόμα και για την Κέρκυρα ο φετινός χειμώνας είναι πολύ βροχερός. Η γη έχει ποτίσει και ξεχειλίζει. Όμως και οι κορμοί των δέντρων έχουν απορροφήσει τόσο νερό που έχουν καλυφθεί, ιδίως στην σκιερή πλευρά, από ένα καταπράσινο χνούδι, μια ταπετσαρία από βρύα ή «όμηρο» όπως λέγεται εδώ στο νησί.
Ένα δέντρο όμως, που χάρις στην κατασκευή του σχηματίζει ινώδεις θήκες γύρω γύρω στον κορμό με τους κουτσουρεμένους "μίσχους' των κομμένων φύλλων, τώρα με τις πολλές βροχές δημιουργεί φυσικές γλάστρες γεμάτες τύρφη, όπου όποιος σπόρος πέσει, φερμένος από πουλί ή άνεμο, βρίσκει εύφορο έδαφος που είναι υγρό αλλά και στραγγιστικό. Μιλάω βέβαια για τον φοίνικα, που δεν περιορίζεται στα βρύα αλλά σχηματίζει έναν φυσικό κάθετο κήπο με κάθε λογής φυτά, άγρια και ήμερα.
Τρία είδη φτέρες μέτρησα το πρωί και πολλούς άγριους μενεξέδες. Για κάποιο λόγο, ενώ στην γύρω φύση υπερτερεί το μενεξεδί χρώμα, οι αυτοφυείς μενεξέδες στους τρείς μας φοίνικες είναι μόνο λευκοί. Πολλά από τα φυτάκια αυτά, όχι οι φτέρες ούτε τα βρύα βέβαια, επιζούν σε καλή κατάσταση όλο το καλοκαίρι.
Τους κολονάτους κρεμαστούς κήπους μου τους αγαπώ και τους καμαρώνω, μόνο που με μεγάλη μου λύπη αναγκάζομαι να αφαιρέσω κάθε χρόνο πολλά από τα φυτά που μεγαλώνουν εκεί. Ο λόγος; Πρόκειται για δέντρα, που αν τα άφηνα να μεγαλώσουν λίγο… θα δημιουργούσαν τεράστια πρακτικά και αισθητικά προβλήματα! Συγκεκριμένα: Από κάθε φοίνικα ξεριζώνω κάθε χρόνο καμμιά εικοσπενταριά δεντράκια μεγέθους έως είκοσι πόντων. Τα πιο κοινά από αυτά είναι οι συκιές, οι ελιές, τα κυπαρίσσια και οι τοπικές δρύες, τα «δεντρούλια» κερκυραϊστί.
Αυτά τα τελευταία με βάζουν σε πολύ μεγάλη απορία γιατί δεν μπορώ να φανταστώ ούτε πουλί (μέσω κουτσουλιάς) ούτε άνεμο να εναποθέτει κοτζάμ βελανίδι μέσα στη σχισμή…
Έχεις φοίνικα; Καλό κουράγιο!