Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Comfort food: φαγητό που προσφέρει παρηγοριά, σε κάνει να αισθάνεσαι καλά. Σχετίζεται με τις μνήμες της παιδικής ηλικίας και την κουζίνα του πατρικού σπιτιού και συνήθως έχει υψηλή περιεκτικότητα σε ζάχαρη ή υδατάνθρακες ή λίπος.

Το λεξικό της Οξφόρδης δίνει τον ορισμό. Που δεν χρειαζόταν, εδώ που τα λέμε- ποιος δεν έχει νιώσει την κατευναστική επίδραση που μπορούν να έχουν τα μακαρόνια με κιμά πασπαλισμένα με άφθονο τυρί, κατά προτίμηση κεφαλοτύρι και όχι παρμεζάνα, ακόμη και μετά από έναν χωρισμό.
Ή μια πλούσια κοτόσουπα, μετά από μια αρρώστια. Ή οι κρατσανιστές πατάτες τηγανητές που βουτούν στον κρόκο του αυγού, μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά. Ή ένα κοτόπουλο στο φούρνο με πατάτες οποτεδήποτε η θλίψη πάει να χτυπήσει κόκκινο.

Οι επιστήμονες το ψάχνουν και το αναλύουν συνεχώς. Πρόσφατα σε μια μελέτη, στο Πανεπιστήμιο του Μπάφαλο, βρήκαν ότι οι μοναχικοί άνθρωποι όταν έτρωγαν το κατά δήλωση τους comfort food, ένιωθαν λιγότερη θλίψη και μοναξιά. Άλλοι παρατήρησαν ότι στην Αμερική, μετά την 11η Σεπτεμβρίου, τα φαγητά που θύμιζαν παιδική ηλικία- macaroni and cheese (κάτι σαν παστίτσιο χωρίς τον κιμά) και τηγανητό κοτόπουλο- ήταν οι απόλυτοι νικητές σε κουζίνες σπιτιών και εστιατορίων. Και κάποιοι άλλοι, από το πανεπιστήμιο Cornell, εντόπισαν και τις διαφορές στις επιλογές ανδρών και γυναικών.  Για τους πρώτους, λέει η μελέτη, το comfort food δεν μπορεί παρά να είναι ένα πιάτο που κάθεσαι στο τραπέζι να το φας, σούπα ή ζυμαρικά ας πούμε. Για τις γυναίκες πάλι, το comfort food έχει την μορφή ενός σνακ- παγωτό και σοκολάτα είναι πρώτα στις προτιμήσεις τους. Στην πραγματικότητα πάντως το comfort food είναι κατ' αρχήν διαφορετικό για κάθε λαό και στην συνέχεια διαφορετικό για κάθε άνθρωπο.

Για μένα σε καμία περίπτωση δεν είναι σνακ. Είναι ο συνδυασμός δυο διαφορετικών συνταγών με κοτόπουλο που έφτιαχνε συχνά η μητέρα μου όταν ήμουν μικρή: Ένα κοτόπουλο που ψηνόταν κλεισμένο αεροστεγώς με ελάχιστα υγρά αλλά με άπειρες σκελίδες σκόρδου και ένα κοτόπουλο στο φούρνο με πατάτες γεμισμένο με φέτα. Προτιμώ κάτι κοτοπουλάκια μινιόν γι’αυτή την απλούστατη συνταγή αλλά μια χαρά γίνεται και μ' ένα μεγάλο τροφαντό κοτόπουλο. Τα υλικά είναι στο περίπου- δεν πρόκειται να επηρεαστεί το αποτέλεσμα με κάτι παραπάνω ή κάτι παρακάτω.

Το ψητό κοτόπουλο της θαλπωρής (ή κοτόπουλο με σκόρδα γεμιστό με φέτα)
Για 4 άτομα κανονικά ή για 2 πολύ θλιμμένα

Πλένω καλά τα κοτοπουλάκια και τα αλατοπιπερώνω προσεκτικά γιατί θα μπει και η αλμυρή φέτα.
Σε ένα μπολ λιώνω με πιρούνι την φέτα μαζί με τις λιωμένες σκελίδες σκόρδο και λίγο δενδρολίβανο και με αυτό το μίγμα γεμίζω τις κοιλιές των κοτόπουλων. Κλείνω όπως μπορώ με οδοντογλυφίδες.
Βάζω τα κοτοπουλάκια σε γάστρα ή σε άλλο σκεύος με καπάκι και σκορπίζω γύρω-γύρω τις σκελίδες του σκόρδου με τις φλούδες τους. Σε ένα μπολάκι ανακατεύω το λάδι, το λεμόνι, τη μουστάρδα και το υπόλοιπο ψιλοκομμένο δενδρολίβανο και περιχύνω κοτόπουλα και σκόρδα. Κλείνω τη γάστρα με το καπάκι και τη βάζω σε προθερμασμένο φούρνο στους 190°C. Το αφήνω χωρίς να ασχοληθώ για μία ώρα, το ξεσκεπάζω και το αφήνω άλλη μισή ώρα να ξεροψηθεί- εννοείται ότι προσέχω να μην παραξεραθεί.

Το σερβίρω με τις σκελίδες (πατάω λίγο τις φλούδες για να βγει ενας υπέροχος πουρές σκόρδου) και συνοδεύω με τις πατάτες της Αναστασίας. Και ξέρω ότι ακόμη και αν δεν κατάφερα ν’ αλλάξω τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, τουλάχιστον το προσπάθησα!