Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Πολλά από τα πρώτα λουλούδια της άνοιξης έχουν ένα ελάττωμα: είναι μικροσκοπικά. Τα βλέπεις αφ' υψηλού ως χρωματιστά σημεία ή από μακριά ως χαλί ή δεν τα βλέπεις καθόλου, γιατί χάνονται μέσα στο πράσινο που έχει αρχίσει να φουντώνει. Τα χρώματα τους είναι παστέλ, που κι αυτά δε φαντάζουν. Το ζωηρό κατακόκκινο της παπαρούνας έρχεται αργότερα.

Για να τα δει από κοντά και να τα καμαρώσει, κάποιος που έχει φτάσει σε ώριμο ύψος και έχει πάψει προ πολλού να κυλιέται στο γρασίδι, θα πρέπει να γονατίσει, αν θέλει δε να τα μυρίσει θα χρειαστεί να κάνει μια αρκετά άγαρμπη μετάνοια με την πρύμη στον αέρα. Και ακόμα κι αν βάλει στη μπάντα την ντροπή και τα καταφέρει... πόση ώρα μπορεί να κρατήσει αυτήν την πόζα;

Για να τα χαιρόμαστε μέσα στο σπίτι όμως η κλίμακα των βάζων και των επίπλων δεν βοηθάει.
Τα λιλιπούτεια λουλουδάκια εξαφανίζονται. Η λύση είναι τα σφηνάκια ή τα παράταιρα ποτηράκια του λικέρ της γιαγιάς. Τέτοια εποχή σχεδόν καθημερινά φτιάχνω μικροσκοπικά μπουκετάκια, ομογενή ή ανάμικτα, που τοποθετώ σε τραπεζάκια στα μέρη του σπιτιού όπου περνάμε περισσότερο καιρό καθιστοί. Εκεί, κοντά στο επίπεδο τον ματιών, τα χαζεύουμε, τα εξετάζουμε, τα περιεργαζόμαστε και τα θαυμάζουμε κάθε φορά που θα τα ακουμπήσει η ματιά μας, είτε αφηρημένα είτε επιτακτικά.

Αυτή τη στιγμή έχω στο γραφείο μου και το καθιστικό αγριομενεξέδες μωβ και άσπρους, αγριονεραγκούλες, άγριες μαργαρίτες και άλυσσον, σταφυλάκια, ανεμώνες, κρόκους, μικροσκοπικές μολόχες και άγριες καλέντουλες.