Η μακαρονάδα της Πέμπτης: για ατσίκνιστους
Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ ξενέρωτη ή πνεύμα αντιλογίας οφείλω να ομολογήσω ότι δεν τσικνίζω. Ποτέ, ουδέποτε. Και μόνο επί τω ακούσματι δε της λέξης τσίκνας, αποσύρομαι. Δεν φαντάζομαι τραγανά κοψίδια αλλά μυρωδιά στο πουκάμισό μου.
Εκτός αυτού και οι μη κρεατοφάγοι έχουν ψυχή, και σήμερα. Κι έχω στους φίλους μου μπόλικους με αποστροφή προς τη σαρκοφαγία. Είναι αυτοί που το Πάσχα τους μαζεύω στο τραπέζι μου για την καλύτερη χορτοφαγική μαγειρίτσα (και τη μόνη που εγώ, παρότι κρεατοφάγος, μπορώ να φάω) και είναι αυτοί που απόψε θα περάσουν από την κουζίνα μου.
Τι ακριβώς θέλουμε; ένα πιάτο ζυμαρικών με ένταση και τσαχπινιά. Παιγνιώδες στο μάτι, παιγνιώδες στο πιρούνι, παιγνιώδες στον ουρανίσκο.
Να λοιπόν τι ανακάλυψα:
Μακαρονάδα που πετάει σπίθες
- 1/3 φλιτζ. απ’ το καλύτερο ελαιόλαδο που μπορούμε να βρούμε
- 1 κεφάλι σκόρδο (6-7 σκελίδες ψιλοκομμένες)
- ½ κουτάλι της σούπας μπούκοβο
- 2-3 χούφτες μικρά ντοματάκια τσέρρι
- αλάτι
- 1 πακέτο ορεκιέτες
- ¾ φλιτζ. τριμμένη παρμεζάνα
- 1 ματσάκι ρόκα
- ξύσμα από 1 λεμόνι
- μαύρο φρεσκοτριμμένο πιπέρι
Όση ώρα βράζουν οι ορεκιέτες στο αλατισμένο νερό τους, κατά τα συνήθη (μεγάλη κατσαρόλα, ανοιχτό το καπάκι, 7 λεπτά) φροντίζω την ουσία του πράγματος:
Να κάψει το λάδι σε βαθύ, βαρύ τηγάνι: ρίχνω το ψιλοκομμένο σκόρδο και τη στιγμή που θα αρχίσει να παίρνει χρώμα ρίχνω τα ντοματάκια κομμένα στη μέση. Δεν αργώ ούτε δευτερόλεπτο γιατί το καμένο σκόρδο όπως και το καμμένο κρεμύδι είναι ικανά να καταστρέψουν και το καλύτερο πιάτο.
Τα ντοματίνια τσιτσιρίζουν, λάδι και σκόρδο εισχωρούν παντού κι ή όρεξη του μάγειρα ανεβαίνει.
Τα καυτερά εσχάτως μ’ αρέσουν, γι' αυτό θα βάλω και το μπούκοβο. Αλατίζω και τ' αφήνω σε χαμηλή τώρα φωτιά για κανένα πεντάλεπτο.
Σουρώνω τις ορεκιέτες, κρατάω όμως ένα φλιτζάνι από το νερό όπου έβρασαν. Ρίχνω τις ορεκιέτες στο βαθύ μου τηγάνι, να ανταμώσουν με τα αρωματισμένα τσουρουφλισμένα ντοματίνια. Ανακατεύω και ρίχνω λίγω από τον ζωμό που έχω φυλάξει κατά μέρος, να μελώσει...
Την παρμεζάνα δεν την κρατάω για το πασπάλισμα στο πιάτο. Την ρίχνω μέσα στο τηγάνι με το φαγητό μου για να αναμειχθεί και να ζεσταθεί, απελευθερώνοντας άρωμα και νοστιμιά. Ξύσμα λεμονιού στη συνέχεια και τελειώσαμε;
Όχι βέβαια! Τα μεταφέρω στη σουπιέρα των μακαρονιών κι από πάνω δίνω την τελειωτική στροφή στην σπιρτάδα κόβοντας με το χέρι τη ρόκα και στεφανώνοντας τον λοφίσκο.
Για τους πολύ "σωστούς": μια κλωστίτσα φρέσκο λαδάκι από πάνω. Η τελειότητα είναι το επιθυμητό, πάντα.
Πιπέρι στο τραπέζι, κατά βούληση του καθενός.
[συνταγή και φωτό από lemonfirebrigade.com]
H μακαρονάδα της Πέμπτης: για τους ξενιτεμένους