Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Οι άντρες νιώθουν πάντα ικανοί όταν καταβάλλουν προσπάθεια για να πραγματοποιήσουν μια επιθυμία τους. Ακόμα κι όταν δεν τα καταφέρνουν, εκτιμούν την κατάσταση πάντα ως επιτυχή... και νιώθουν και περήφανοι γι’ αυτήν! Ο λόγος για το κακό που μας πιάνει εμάς τους άντρες κάθε Τσικνοπέμπτη... Είναι η παράστασή μας!

Συνήθως επιχειρούμε με τα καλύτερα ρούχα, καθαρά και φρεσκοσιδερωμένα. Προσερχόμαστε, για να αναλάβουμε τον θεόσταλτο ρόλο μας, με βραδύ βηματισμό προς τον βωμό αλλά στη μέση του κήπου σταματάμε σε σημείο που είμαστε σίγουροι ότι μας κοιτούν όλοι. Ακίνητοι, σοβαροί με τα πόδια ελαφρώς ανοικτά σε στιβαρή στάση με ύφος πολύπειρου ψήστη με προϋπηρεσία σε Grelha argentina. Τότε ανοίγουμε τα χέρια σε στάση "ο Χριστός ξανασταυρώνεται" περιμένοντας με μπλαζέ ύφος την συζηγοσυντροφομητέρα να μας φέρει την ποδιά. Μόλις μας την φορέσει με ύφος απόκοσμο της δίνουμε να καταλάβει με σαφήνεια... ότι ευτυχώς που την έφερε γιατί αν λερωθούμε ΑΥΤΗ θα τα πλύνει.

Συνεχίζουμε με νεύμα δίνοντας την εντολή να προσέλθουν οι σάρκες, λαμβάνοντας αμέσως ανά χείρας τα όπλα μας: στο αριστερό χέρι την τσιμπίδα στο δεξί την πιρούνα. Αν, παρεμπιπτόντως, ανακαλύψουμε ότι τα κάρβουνα είναι ακόμη στην σακούλα, αρχίζουμε και φωνάζουμε με στεντόρεια φωνή προς πάσα κατεύθυνση «ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΝΑΨΕ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ;».

Έτσι προκαλούμε αμέσως την προσοχή όλων, για να προσέξουν και ταυτοχρόνως να μαθαίνουν και αυτοί με τι μαεστρία και με τι πείρα την ανάβουμε. Αφού χρησιμοποιήσουμε πέντε κυριακάτικα φύλλα, τρεις μπουκάλες οινόπνευμα και έναν πυροσβεστήρα, η πόρνη κάποια στιγμή ανάβει.

Και τότε το ιερό μυστήριο της αποτεφρώσεως αρχίζει. Με ελαφρά πηδηματάκια σαν ροκ πιανίστας ανασηκώνουμε το πακέτο με την πιρούνα, το κολλημένο κρέας και τις σχάρες. Τινάζουμε το χέρι με επιδεξιότητα και χάρη λες και μας δάγκωσαν σαράντα σμέρνες.

Μας παίρνει λίγα δευτερόλεπτα να καταλάβουμε ότι αυτή η gourmet μυρωδιά από καμένες τρίχες και ασπριδερό δέρμα προέρχεται από το σώμα μας. Τότε όλος ο μηχανισμός που συντηρεί την περηφάνια μας μπαίνει σε λειτουργία και ένα poker face κάνει την εμφάνιση του. Το μόνο στοιχείο που μας προδίδει είναι η κουλαμάρα. Άχρηστοι πλέον κατά το ήμισυ διευθύνουμε με την μπαγκέτα στο ένα χέρι... χωρίς καν να ακουμπάμε στο podium! Τα πράγματα αρχίζουν να σοβαρεύουν όταν (το... σπίτι του!) το λουκάνικο κάνει τσα και μας ρίχνει μια καυτή φτυσιά στο μάτι.

Εμείς όμως απτόητοι αρχίζουμε να μεταλλάσσουμε σιγά-σιγά το poker face σε ύφος επιθεωρητού Columbo σε επικίνδυνη αποστολή. Κουλοί και με ένα μάτι συνεχίζουμε. Προσπαθούμε να ξεκολλήσουμε τις σόλες timberland από τις σχάρες όπου τώρα έχουν πάρει ήδη χρώμα μαύρο με λευκές αποχρώσεις στις απολήξεις. Τότε ο Columbo μέσα μας αγριεύει, ουρλιάζοντας δεξιά και αριστερά σαν να φωνάζει ασθενοφόρο: «ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΙΑΤΕΛΕΣ; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΙΑΤΕΛΕΣ;»

Όταν επιτέλους φθάνουν, τότε με μεγάλη ανακούφιση ανακράζουμε: 
«ΟΟΟΟΡΙΣΤΕ ΑΡΓΗΣΑΤΕ ΝΑ ΦΕΡΕΤΕ ΤΙΣ ΠΙΑΤΕΛΕΣ ΚΑΙ ΚΑΗΚΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑΑΑΑΑ», πετώντας επάνω στα αποκαΐδια την τσιμπίδα την πιρούνα και την ποδιά.

Με αργά βήματα αποχωρούμε ως ένδοξοι στρατηγοί. Το καθήκον μας το κάναμε, τώρα αν χάσαμε τον πόλεμο, τον χάσαμε από κακή τροφοδοσία...

Και του χρόνου...