Τα νέα Ελαιόπουλα, τα παρατημένα
Σάββατο, προχθές, από τις 8:30 το πρωί- αντί για τις 10- άρχισαν να φτάνουν οι πρώτοι που είχαν δηλώσει συμμετοχή στο σεμινάριο για το ελαιόλαδο, μιάμιση ώρα νωρίτερα. Ο ένας από τη Ρόδο, ο άλλος από την Καβάλα, Άρτα, Σκόπελο, Ηράκλειο, Αστακός, Βόλος. Σταματάω. Οι μισοί ίσως από μακριά, πολύ μακριά.
«Νας σας απασχολήσω για δύο λεπτά; Όπως σας είπα και στο τηλέφωνο, ήρθα με το πρωινό από τη Ρόδο και ήρθα και λίγο νωρίτερα εδώ».
«Μπορείτε να κατεβείτε και στη Ρόδο, να μαζέψουμε τα νέα παιδιά να τους μιλήσετε για το λάδι;»
«Δεν έχουν κανέναν, κάπου να πάνε και να τους πουν πώς θα κάνουν καλό λάδι, πώς θα φτιάξουν τα δέντρα και την παραγωγή τους, πώς θα το προωθήσουν...καταλαβαίνετε.»
Ναι, η ίδια συζήτηση έγινε πριν μέρες με τον Κώστα από τον Βόλο, τον Περικλή από τον Αστακό, την Μαρία από, από... από παντού.
Αισθάνονται τελείως ξεκρέμαστα αυτά τα παιδιά. Σε ποιον να απευθυνθούν; Με πνίγει η δική μου φυσική αδυναμία να τους δώσω ένα παραπάνω χέρι βοήθειας, πού να πρωτοπάς, σε ποιον;
Με πνίγει πιο πολύ, με εξοργίζει, η αδιαφορία των χαρτογιακάδων της Αθήνας για το "χρυσάφι" τους, που το 'χουμε θαμμένο στη γη όπως το χρυσάφι της Χαλκιδικής. Εκεί όμως θέλουμε τεράστιες μπουλντόζες και φορτηγά, μηχανήματα μαμούθ, τεχνικούς από τη Νότια Αφρική, που αφού θα καταστρέψουν σε μεγάλο βαθμό το παρθένο τοπίο, υπόσχονται ότι θα αρχίσουν να γίνονται... πλούσιοι με το υπέδαφός μας, χιλιόμετρα κάτω στις στοές. Και ο Κώστας, ο Περικλής, η Μαρία βλέπουν και ξέρουν ότι έχουν το πολυδιαφημισμένο από τους αθηναϊκούς χαρτογιακάδες λάδι τους, το χρυσάφι τους, εδώ μπροστά τους, μέσα στα χέρια τους, πάνω στην ηλιόλουστη ελληνική γη, την απαξιωμένη, αλλά δεν υπάρχει κανείς να τους πει πώς να το κάνουν καλύτερο, να μη τους το χαλάσουν στο ελαιοτριβείο, να το κάνουν ένα ανταγωνιστικό, ποιοτικό προϊόν.
Εἰδατε προχθές στην τηλεόραση κάποια από αυτά τα χιλιάδες νέα "Ελαιόπουλα", που είναι έτοιμα να απογειωθούν αλλά δεν είναι καινοτόμοι επιχειρηματίες των νέων τεχνολογιών να παρακολουθούν τον Πρωθυπουργό να κάνει και σε αυτούς ένα "κοινωνικό συμβόλαιο"; Είδατε; Αυτά τα Ελαιόπουλα δεν φοράνε κοστούμια με γραβάτες σε μπλε αποχρώσεις, δεν είναι στυλιζαρισμένα και δεν θα τους δώσουν κανένα κτίριο στο κέντρο της Αθήνας να τους μαζέψουν για εκπαίδευση. Δεν τους αναγνωρίζει η τηλεόραση, ούτε οι "πολιτισμένοι" δημοσιογράφοι, που Πέμπτη βράδυ κάνουνε ΝΕΤ στα ελληνικά, τα «λάδια που μας τα παίρνουν χύμα οι Ιταλοί» (τι παλιάνθρωποι και αυτοί, να μας αγοράζουν τα χύμα φορτία των 100.000 τόνων που μας περισσεύουν κάθε χρόνο, τι παλιοχαρακτήρες!). Όλα αυτά δεν είναι αδικία; Αλλά ποιος νοιάζεται για αυτά τα νεαρά παιδιά, τα "Ελαιόπουλα" όπως τα λέω;
Θέλω σήμερα να σας μεταφέρω την αγωνία που συναντἀω σε πρόσωπα που λάμπουν από τη λαχτάρα της γνώσης, που έρχονται από τα χαράματα στην Αθήνα για να ακούσουν έναν ερασιτέχνη σαν εμένα να τους λέει επί 5-6 ώρες πράγματα που θα έπρεπε κάποιοι άλλοι να τα έχουν σπουδάσει για να τους τα πούνε. Μα και όταν πάω εκεί επί τόπου, δεν είναι μόνο νέα παιδιά, είναι και μεγάλης ηλικίας αγρότες, παραγωγοί, άντρες και γυναίκες. Γιατί αυτή η τρομακτική εγκατάλειψη του τομέα του ελαιόλαδου; Οταν άλλοτε θέλαμε σαν Πολιτεία (και πάλι ανάθεμά την) να φροντίσουμε το γάλα και τα τυριά, φτιάξαμε σχολές στα Γιάννενα, για τα ψάρια στο Μεσολλόγι, για τα κρασιά στα Τ.Ε.Ι. της Αθήνας και αλλού- για το ελαιόλαδο τι κάναμε;
Είχα μια ελπίδα με το σχέδιο Αθηνά μπας και γίνει το θαύμα και φτιάξουμε και κάτι νέο αντί μόνο γκρεμίσματα, αλλά πού... εκεί, στο γκρέμισμα είμαστε πρώτοι, καινοτόμοι, σκαπανείς!
Δε θα έπρεπε με 130.000.000 ελαιόδεντρα και 300.000 τόνους ελαιόλαδο, τρίτοι στον κόσμο, να έχουμε έστω μια σχολή ΤΕΙ με έναν τίτλο σπουδών κάπως σαν "Τεχνικός Ελαιοκομίας και Ελαιοτεχνίας";
Να ξέρουν καλά, επιστημονικά, την ελιά και το ελαιόλαδο από το χωράφι μέχρι το ελαιοτριβείο, όλο αυτό τον τεράστιο παραγωγικό κύκλο, μέχρι να μπορέσει να βρει μια θέση όμορφα συσκευασμένο σε ξένα ράφια, να φέρει και λίγο συνάλλαγμα. Ίσως βέβαια νομίζουν (οι χαρτογιακάδες) ότι η υπόθεση "ελαιόλαδο" είναι κάτι πολύ εύκολο, όπως νόμιζαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας. Αλλά τα πράγματα κύριοι έχουν αλλάξει δραματικά τα τελευταία 20 χρόνια και έτσι Ιταλοί και Ισπανοί κατακτήσανε όλες τις αγορές και τα νέα Ελαιόπουλα τώρα τρέχουν να μάθουν δυο-τρία πράγματα, να προλάβουν το τρένο της ανάπτυξής τους, όχι αυτής που τους λέμε ότι θα έρθει από το Κατάρ και το Ντουμπάι.
Κύριοι (χαρτογιακάδες), στραβά αρμενίζετε, πολύ στραβά.
Η ιστορία με το λάδι έχει πολύ ψωμί
Ελαιόλαδο που λάμπει (και) από βραβεία