Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Δεν έχω την υπομονή να περιμένω ως την 25η του μηνός για να φτιάξω τον ταιριαστό με τη διπλή μας γιορτή μπακαλιάρο. Κι από την άλλη μεριά, Καθαρή Δευτέρα που είναι σήμερα, κι ασκούμαι απ’ το πρωί στο πρόχειρο μαγειρικό μου εργαστήριο, δεν τολμώ να συναγωνιστώ την ταραμοσαλάτα που μας τράταρε η Αναστασία, ούτε κι αυτήν που ξέρω ότι μας ετοιμάζει με περισσή φροντίδα η Ειρήνη για το μεσημεριανό της τραπέζι.

Οπότε διαλέγω να συμβάλλω κι εγώ μ' ένα από τα πιο αγαπημένα μου φαγάκια. Σαρακοστιανή, νηστήσιμη είναι η κεντρική ιδέα - ε, ας μου συγχωρεθεί η μικρή παρασπονδία με το γαλατάκι (το οποίο, πάντως, μπορεί κάλλιστα να παραλειφθεί από όσους είναι φανατικά προσηλωμένοι στην παράδοση.)

Η μπακαλιαροσαλάτα μου με ροζ αιγινήτικες γαριδούλες

Θα χρειαστούμε:

Βράζουμε πέντε περίπου λεπτά τον ξαλμυρισμένο μπακαλιάρο κομμένο σε κομμάτια. Στραγγίζουμε, στεγνώνουμε το ψάρι και αφαιρούμε την πέτσα και τα κόκκαλα. Σ’ ένα βαθύ τηγάνι όπου έχει ζεσταθεί μισό φλιτζάνι από το λάδι μας, δουλεύουμε με μια ξύλινη κουτάλα τα κομμάτια του μπακαλιάρου, ώσπου ν’ αποκτήσουμε σχεδόν μιαν αλοιφή.

Έχουμε ρίξει στο τηγάνι και τις δύο σκελίδες σκόρδου, που τις αφήσαμε με τις φλούδες τους, διότι το μύρο τους μόνο χρειαζόμαστε- δεν θα ενσωματωθούν στην αλοιφή μας και θα πρέπει με ευκολία να τις ανασύρουμε την κατάλληλη στιγμή.

Το μάτι είναι πάντα ζεστό και προς το τέλος προσθέτουμε τη γαριδόψιχα που θα πρέπει βέβαια να λιώσει κι αυτή. Περνάμε τώρα στο γουδί ή σε μια λεκανίτσα όπου θα δουλέψουμε το μείγμα μας με τον εξυπηρετικό πολτοποιητή μιας καλής κουζινομηχανής.

Τελειοποιούμε εδώ τον πουρέ του μπακαλιάρου και της γαριδόψιχας, προσθέτοντας σταδιακά το λάδι που μας μένει, εναλλάξ με το λίγο γάλα που έχουμε προβλέψει. Πιπέρι άσπρο κατά βούληση και έλεγχος αν μας χρειάζεται και λίγο αλατάκι.

Στολίζουμε τη μπακαλιαροσαλάτα μας με λίγες ακέραιες γαριδούλες και κόκκους ροζ πιπεριού. Ευωδιαστό σκορδόψωμο απαραιτήτως από δίπλα.

Υ.Γ.: Ο μεζές μου άρεσε πολύ στους καλούς φίλους με τους οποίους μοιραστήκαμε τα γενναιόδωρα κούλουμα της Ειρήνης. Η Κατερίνα ιδίως - η και επονομασθείσα για διαφόρους λόγους Φρίντα Κάλο της Αίγινας- το τίμησε περισσότερο από όλους. Και κάποια στιγμή, μετά από μια τελευταία επιδοκιμαστική μπουκιά, με ρώτησε: « Δική σου είναι η ιδέα ή την ξεσήκωσες από κάπου αλλού;» Έσπευσα ν’ απαντήσω πως η αιγινήτικη γαριδόψιχα είναι όντως δική μου προσθήκη, αλλά το φαγητό είναι της σχολής του Γαλλικού Νότου. Πουρές μπακαλιάρου- Brandade de morue, το επίσημο όνομά του. «Πώς το είπες αυτό; Ξαναπέστο να το σημειώσω». «Μπραντάντ, μ ω ρ ή!», ανέκραξε τότε η πάντα ετοιμόλογη Ειρήνη.