5 αστέρια: κυριακάτικες φροντίδες για μαθητευόμενους
Όταν σήμερα στις 5 το πρωί βγήκα στο μπαλκόνι μου με την επέτειο της 21ης Απριλίου στη σκέψη, αυτόματα θυμήθηκα την εξής απολύτως αληθινή ιστορία: την ημέρα του πραξικοπήματος το 1967, Ελληνίδα, σεβαστή και σήμερα, πολιτικός, για να καταφέρει να επιβάλλει τη φαινομενική έστω γαλήνη που μόνο η αυτοπειθαρχία δίνει, ανέθεσε στις δύο δεκάχρονες περίπου κόρες της, να τακτοποιήσουν εδικά εκείνη την ημέρα, την αποθήκη του σπιτιού. Άλλοι θα το ακούσουν και θα καγχάσουν.
Άλλοι πάλι που συμφωνούν όπως κι εγώ ότι η χειρωνακτική εργασία επιβάλλει αναγκαστικά μια πειθαρχία και περισυλλογή, θα βρουν το παράδειγμα άκρως αποτελεσματικό.
Στα δικά μας τώρα: Μπορεί τις γνώσεις και τον παράδεισο να μην τις έχουμε (αχ Καλή Δοξιάδη τι ζημιά μας εχεις κάνει), ούτε το διαρκώς περιπετειώδες, φιλέρευνο πνεύμα του Άντυ, ωστόσο κοιτάξτε γύρω και παραέξω τώρα που πια όλα εκρήγνυνται σε χρώματα και φουντωμένες φυλλωσιές και πιάστε δουλειά...
Μην αγοράζουμε λοιπόν νέα φυτά, μην τα συσωρεύουμε αν δεν πρόκειται να ασχοληθούμε μαζί τους με φροντίδα: το ωραιότερο φυτό μοιάζει μουντζούρα μέσα σε μια αφρόντιστη, λερωμένη γλάστρα. Όσο παλιές και να 'ναι (μιλάω για τις κεραμικές που όσο παλιότερες τόσο ωραιότερες) σκουπίστε, πλύντε, εξωραΐστε. Σπιτάκια των λουλουδιών σας είναι, τα αναδεικνύουν. Τα πιάτα τους, καθαρά, χωρίς μουλιασμένα υπόλοιπα και νεκρά ζουζούνια να πλέουν. Ρίξτε και μια ματιά γύρω γύρω, για τις αράχνες που τυχόν τα εχουν πλέξει και μια από κάτω, σηκώνοντας το πιάτο.
Για να φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο και όλοι να κάνουν «ααα» επί τω θεάματι της αναρριχητικής, θέλει συνεχή καλή στήριξη (που να μην φαίνεται, όχι σπάγγοι που να αιωρούνται και πλαστικά σύρματα) και μετά στερέωμα κλαράκι-κλαράκι.
Η αδυναμία μου: σβάιτς. Με λεπτότερα φύλλα απ' του κισσού ανεβαίνει απλώνεται και πάει, πάει... Ανάμεσα στα χλωρά εξερευνητικά του φυλλαράκια, θα βρίσκονται κάμποσα ξερά από πέρυσι.
Άσκηση μεγάλης ψυχωφέλειας: πρώτη δουλειά στο μπαλκόνι-αυλή-κήπο, να μαζεύουμε τα ξερά ετοιμόρροπα φύλλα στο σώμα των φυτών μας.
Δεν υπάρχει κανένα φυτό που να 'ναι άσχημο, λένε στο φυτώριο όπου πηγαίνω εγώ: κι αν ορισμένα για διάφορους λόγους δεν τα προτιμούμε αλλά τύχουν να πέσουν στα χέρια μας, τα συνδυάζουμε με διαφορετικά και το αποτέλεσμα μας αποζημιώνει: σαν τα γεράνια (βαθμός αντοχής ο υψηλότερος όλων) μαζί με τα κοντά γιούκα.
Αν είστε της άποψης Less is More ρίχτε μια ματιά: δυο χρώματα μόνο αλλά τι χρώματα! Πέρα από την τυραννική βασιλεία του γκαζόν (τόσο ξένου με τη χώρα μας), η επιλογή μοιάζει ιδεώδης για κάποιον που θέλει λίγα αλλά τα ωραιότερα.