Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Όταν η προσμονή για τον ερχομό των παιδιών είναι μεγάλη και ο χρόνος δεν περνά, πιστεύεις ότι για να τον εξευμενίσεις χρειάζεται κάτι να του προσφέρεις, μπας και φύγει πιο γρήγορα και μετριαστεί ο πόνος...

Φτιάχνεις λοιπόν μαρμελάδες εξωτικές, χυμούς περίεργους, μπισκότα παλαβά. Καλείς όλες τις μνήμες από μυρωδιές, γεύσεις και εικόνες από το παρελθόν όπως έκαναν και οι «παλιοί» για σένα, με περίσσια τρυφερότητα και αγάπη. Καλείς από την εφεδρεία να ξαναζωντανέψουν όλα τα χρηστικά αντικείμενα της κουζίνας. Μπας και συμβάλλουν με την αιώνια πείρα τους στην επιτυχία των εγχειρημάτων -σαν δικαιολογία βέβαια- αλλά η αλήθεια είναι ότι θέλεις να τα ξαναδείς παρατεταγμένα ενεργά και ζωντανά, σαν απόδειξη ότι το παρελθόν μπορεί και γυρίζει πίσω στις όμορφες στιγμές και να τις αναπαραγάγει χαμογελαστές...

Η... μικρή, λοιπόν, γεννήθηκε στην Μεγάλη Βρετανία το 1750.
Είναι η Τζιτσιμπύρα ή Τσιτσιμπύρα ή Τζιτζιμπίρα που μας κάνει να φουσκώνει το στήθος μας και το στομάχι μας σε κάθε συλλαβή και γουλιά από τζιτζιμπίρικη περηφάνια για το αναψυκτικό του τόπου μας που με τόση περιέργεια, αλληθώρισμα, κοκκίνισμα και χαμόγελο, υποδέχονται στον ουρανίσκο τους οι επισκέπτες του νησιού. Οι γιαγιάδες της ήταν κλεισμένες σε επισμαλτωμένα μπουκάλια stoneware, ταξιδεύοντας και δροσίζοντας τους στρατιώτες σε όλη τη Βρετανική Αυτοκρατορία.
Οι Βρετανοί στρατιώτες που ήθελαν μια γεύση από το σπίτι την μετέφεραν σε μακρινά μέρη όπως την Αφρική, την Καραϊβική, την Ινδία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά και τα Ιόνια νησιά.

Γι' αυτά τα μακρινά ταξίδια είχαν αναπτύξει μια νέα τεχνική επισμάλτωσης του stoneware, που προσέθετε αντοχή στις φιάλες, τις οποίες βούλωναν με ενσύρματο φελλό και βουλοκέρι για να διατηρηθεί η πίεση από το ανθρακικό. Όταν ξεμπάρκαραν στην Κέρκυρα, το 1815, κατέβηκε μαζί τους και από τότε έμεινε και πολιτογραφήθηκε Κερκυραία· ήταν τότε που το ginger έγινε πιπερόριζα. 
Όταν πέρασε από το stoneware στο γυάλινο μπουκάλι, το 1913, με το πώμα ασφαλείας πήρε και ιθαγένεια.

Ξεθύμανε το αλκοόλ που είχε μέσα της, έγινε πιο γλυκιά, έχασε το original όνομά της και από Brewed gingerbeer έγινε σκέτη τσαχπίνικη τσιτσιμπύρα. Με άλλα λόγια, έγινε μέσα της Μεσογειακή, έγινε ένα από τα πιο ωραία alcohol free αναψυκτικά, γεμάτη δυνατό αφρώδη ήλιο που ξεδιψάει.  Έχει παντού εξαδέλφες, μέχρι και στην μακρινή Κένυα και την Τανζανία. Η Coca Cola Company εκεί παράγει ακόμα ένα τοπικό εμπορικό σήμα που ονομάζεται Stoney Tangawizi (Tangawizi είναι στα Σουαχίλι το ginger). Παιδί της τζιτζιμπίρας είναι το Ginger Ale. Οι περισσότερες σύγχρονες εκδοχές του δεν περιέχουν οινόπνευμα. Η διάκριση μεταξύ ginger ale και τζιτζιμπίρας είναι η ποσότητα ginger. Στην τζιτζιμπίρα, η γεύση ginger είναι έντονη και φαίνεται και θολή. Το Ginger ale έχει μια πιο ήπια γεύση ginger και συχνά χρησιμοποιείται μέσα σε κοκτέιλ.

Η συνταγή του 1860 που έχω είναι πια «αψιά». Καλή για μετά από ένα πικάντικο γεύμα μιας και έχει πολύ λεμόνι. Έβγαλα λοιπόν τον χυμό του λεμονιού, αύξησα τη φλούδα, μείωσα τη ζάχαρη με λίγο περισσότερο ginger και όλα ήρθαν σε ισορροπία.

Συστατικά

Το ginger, αφού το συνθλίψουμε, το βάζουμε σε ένα μπολ μαζί με τη ζάχαρη, την cream of tartar και τη φλούδα από τα λεμόνια, αφού έχουμε βγάλει την άσπρη ψίχα τους. 

Βράζουμε το νερό και το ρίχνουμε πάνω στα υλικά, ανακατεύουμε καλά για να λιώσει η ζάχαρη αφήνοντας το μίγμα να κρυώσει στους 20°C πριν βάλουμε τη μαγιά.

Βάζουμε το μίγμα σε ένα μεγάλο κλειστό βάζο και το αφήνουμε για σαράντα οκτώ ώρες.

Τότε ανακατεύουμε καλά και μεταγγίζουμε μέσα σε μπουκάλια με πώμα ασφαλείας. Τα φυλάμε σε κρύο μέρος να φερμεντάρει² για μια εβδομάδα.

Οι παλιοί τις έβαζαν σε καλάθι και τις κατέβαζαν στον πυθμένα του πηγαδιού για σταθερή θερμοκρασία, για περίπου 5 μήνες μέχρι το καλοκαίρι...

¹ Cream of tartar: ξυνό ή ταρταρικό οξύ ή κρεμόριο
² «φερμεντάρει»: να αφεθεί στη ζύμωση

[Ο Περικλής Λάσκαρις ζει στην Κέρκυρα και είναι αρχιτέκτων]