Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Υπάρχουν λουλούδια δωματίου και λουλούδια τοπίου. Τα πρώτα πρέπει να τα πλησιάσεις για να τα θαυμάσεις, να τα παρατηρήσεις, να τα μυρίσεις. Τα δεύτερα επιβάλλονται στον ευρύτερο χώρο τους, κυριαρχώντας στο τοπίο και μεταμορφώνοντάς το εφήμερα σταμπάροντας για πάντα την εποχή και τον τόπο με το χρώμα και το άρωμά τους, δημιουργώντας αναμνήσεις που με τα χρόνια αποκτούν μυθική υπόσταση.

Μια απ' τις πιο έντονες ανοιξιάτικες αναμνήσεις της Αθήνας όπου μεγάλωσα είναι οι δύο τεράστιες γλυσίνες της γειτονιάς μου: η μία στον νοτιοανατολικό τοίχο της οικίας Αργυροπούλου και η άλλη στη γωνία Φωκυλίδου και Ηρακλείτου. Ανάμεσα τους ο ανοιχτός χώρος της Δεξαμενής, όπου μαζευόμασταν να παίξουμε ως παιδιά και αργότερα φέρναμε τα παιδιά μας και καθόμασταν στο καφενεδάκι να κουβεντιάσουμε. Ο χώρος αυτός κάθε τέτοια εποχή πλημμύριζε με το άρωμα της γλυσίνας και όταν υψώναμε τη ματιά μας βλέπαμε τον καταρράκτη από ανθισμένα μωβ τσαμπιά που δέσποζε προσωρινά του κόσμου μας γεμίζοντας τον με τη γλύκα και την ελπίδα της άνοιξης.

Από τότε η γλυσίνα έχει ιδιαίτερη θέση στη ζωή μου. Γι' αυτό είναι σημαδιακό το ότι όταν πριν 37 χρόνια πρωτοείδα και ερωτεύθηκα κεραυνοβόλα το κερκυραϊκό αρχοντικό που έγινε το σπίτι της καρδιάς μου, ένα μέρος του ερειπωμένου τοίχου του ήταν σκεπασμένο με γλυσίνες.
Ήταν σούρουπο και τις μύρισα πριν τις αντικρύσω. 

Μερικά χρόνια μετά έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο που δημοσιεύτηκε το 1909. Λέγεται An Artist in Corfu. Η συγγραφέας, Sophie Atkinson, φιλοξενήθηκε από την οικογένεια Δούσμανη που ζούσε τότε στο σπίτι αυτό και ζωγράφισε μια σειρά από ακουαρέλες που περιλαμβάνει στο βιβλίο. Φαίνεται ήταν τέτοια εποχή, γιατί η μία ζωγραφική δείχνει την γωνιά της αυλής με την γλυσίνα και από κάτω τις γνωστές κερκυραϊκές ίριδες (Iris germanica) σε δύο τόνους μωβ που αρχίζουν να ανθίζουν τώρα.
Η γλυσίνα αυτή σήμερα έχει έναν κορμό που συναγωνίζεται τις ελιές και της έχω χτίσει μια πέργκολα με στέρεες κολώνες από παλιά τούβλα που να αντέχουν το βάρος της. Έχω φυτέψει πολλές γλυσίνες ακόμα, αλλά αυτή παραμένει η αγαπημένη μου.

Αρκετά με τα συναισθηματικά – πάμε στα κηπουρικά. Στην Ελλάδα γνωρίζουμε κυρίως ένα είδος γλυσίνας την γιαπωνέζικη, Wisteria floribunda, στην απλή, αρχική μορφή της. Όλες οι παλιές γλυσίνες με τις οποίες μεγαλώσαμε ανήκουν στο είδος αυτό και έχουν το ίδιο μωβ ανοιχτό χρώμα. Από τη δεκαετία του ογδόντα άρχισαν να εισάγονται διάφορες καλλιεργημένες ποικιλίες (cultivars), σε λευκό ή ροζ χρώμα και διάφορους τόνους του μωβ. Είναι εξίσου όμορφες αλλά δεν έχουν την εύρωστη ζωντάνια των παλιών και δυσκολεύονται να προκόψουν. Ακόμα και όταν εγκατασταθούν καλά στη θέση τους δεν μεγαλώνουν με τον αχόρταγο ενθουσιασμό των άλλων, αλλά αργά, με μετρημένη σεμνότητα.
Στην απλή της μορφή, έτσι και πιάσει, η παλιά γλυσίνα δεν θέλει καθόλου περιποίηση. Οι ρίζες της βρίσκουν μόνες τους το νερό που χρειάζονται και τα φύλλα της εκπέμπουν υγεία χωρίς να έχουν τραφεί με κανένα χημικό.

Το μόνο που πρέπει να κάνουμε εμείς είναι να την κλαδεύουμε συνεχώς και ακατάπαυστα, σε κάθε ευκαιρία, πριν μας σηκώσει τα κεραμίδια και χωθεί στις χαραμάδες των τοίχων. Αλλιώς είναι εκεί για να την χαιρόμαστε... την ευωδιά και το χρώμα της την άνοιξη και την πράσινη φρεσκάδα της στην κάψα του καλοκαιριού. Μάλιστα, χάρις στην ιδιαιτερότητα του κλίματος εδώ στην Κέρκυρα, έχουμε την τύχη να την βλέπουμε να ανθίζει και μέσα στο καλοκαίρι με μερικά δειλά μωβ τσαμπιά ανάμεσα στα φύλλα.

Το άλλο είδος γλυσίνας, η κινέζικη Wisteria sinensis, που και αυτή εισάγεται τώρα, είναι ίσως ακόμα πιο όμορφη αλλά πολύ πιο ευαίσθητη. Αν όμως πιάσει και αρχίσει να προκόβει, το θέαμα που παρουσιάζει είναι μαγικό. Τα τσαμπιά της είναι συνήθως πιο μακριά, έως και 75 εκατοστά, και τα ανθάκια τους πιο λιγοστά και ντελικάτα και όταν τα βλέπεις στο σύνολο τους είναι σαν αιθέριοι μωβ ή άσπροι ή ροζ σταλακτίτες σε μια ομίχλη χρώματος. Στην Ιαπωνία και την Κίνα υπάρχουν βοτανικοί κήποι που ειδικεύονται στις γλυσίνες και τέτοια εποχή σχηματίζονται ουρές απ’ έξω να θαυμάσουν το θέαμα.

Εγώ έχω μία μόνο κινέζικη αλλά έκανα τη βλακεία να την φυτέψω δίπλα σε μια floribunda, έτσι ενώ πρόκοψε και είναι μια χαρά τα τσαμπιά τις χάνονται ανάμεσα στα ευτραφέστερα της άλλης... 
Τελικά, όλες είναι όμορφες και όλες μοσκοβολάνε και είναι δύσκολο να τις ξεχωρίσεις.
Αν όμως θέλετε να κάνετε τους έξυπνους στους φίλους σας, θα σας πω ένα κόλπο: στην αναρρίχηση, αν στρέφεται κατά τη φορά του ρολογιού είναι γιαπωνέζικη, αν στρέφεται αντίθετα, κινέζικη.