Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Αποφάσισα τις πρώτες μέρες του χρόνου να τις περάσω στο χωριό μου και αυτή την φορά παρέτεινα την επιστροφή μου όσο μπορούσα. Στην επαρχία η κρίση βιώνεται με έναν διαφορετικό τρόπο και αυτό μ’ αρέσει. Νομίζεις πως συμβαίνει κάπου μακριά, δεν σε αγγίζει όσο στην πρωτεύουσα. Μπορεί η αγορά να έχει προβλήματα, η ανεργία να έχει αυξηθεί, τα εμπορικά καταστήματα να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, ωστόσο οι άνθρωποι δεν έχουν πέσει σε κατάθλιψη. Δεν έχουν το άγχος των Αθηναίων...

Στην επαρχία ψάχνουν ήδη τις εναλλακτικές λύσεις για να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα κι αυτό γεννά ελπίδες. Φτιάχνουν μποστάνια, φάρμες και θερμοκήπια ακόμα και στις πόλεις για να εξυπηρετούν τις οικιακές τους ανάγκες σε όλη την διάρκεια του χρόνου. Και κλείνουν πονηρά το μάτι σε μας τους… «Αθηναίους». Ο κουμπάρος μου ο Λεωνίδας έχει φτιάξει στον κήπο του έναν μικρό παράδεισο που τον φροντίζουν μαζί με τα παιδιά του, σαν ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι το οποίο όμως παραπέμπει σε προηγούμενες γενιές που τα παιδιά παίζανε με τα «πραγματικά» ζώα στην φύση και όχι με τις εικονικές φάρμες στα σκοτεινά ιντερνέτ καφέ. Η αναδεκτή μου Κατερίνα έχει τις κούκλες της, αλλά έχει και τις κότες της να φροντίζει. «Αυτή με την γκρι ουρά είναι η Αντονέλα», μου λέει. Είναι η μόνη που γεννά αυγά και είναι η αγαπημένη της. Τις υπόλοιπες τις φωνάζει όλες, Πάτυ.

Έχει και κόκορα, τον λένε Ρούντι.

«Όνειρο μας, μου λέει ο μπαμπάς της, είναι να φτιάξουμε μια μικρή φάρμα που θα καταλήγει στην θάλασσα ώστε να είμαστε αυτάρκεις. Προς το παρόν έχει φτιάξει το κοτέτσι, τον βοτανόκηπο και το βιολογικό του μποστάνι .

«Έψαχνα καιρό να βρω παραδοσιακούς σπόρους για βιολογική καλλιέργεια», λέει και μου μιλά για την εναλλακτική κοινότητα Πελίτι στην Δράμα που ανακάλυψε στο ίντερνετ.

«Επικοινώνησα μαζί τους μέσω e-mail προκειμένου να γίνω κι εγώ μέλος των βιολογικών καλλιεργητών της κοινότητας. Πείσθηκα πως αυτό που κάνουν, το αγαπούν χωρίς να έχουν στόχο το κέρδος, αλλά την διάσωση των προϊόντων της ελληνικής γης. Σε πρώτη φάση παρήγγειλα τους σπόρους που ήθελα. Ντομάτα, άνηθο, φασόλια αναρριχόμενα και καλαμπόκι. Μου έδωσαν τις πληροφορίες για το πώς γίνεται η σπορά και η εξυπηρέτηση ήταν άμεση. Η μόνη μου επιβάρυνση ήταν τα ταχυδρομικά τέλη (1 ευρώ) και έλαβα τους σπόρους μέσω ταχυδρομείου σε μια εβδομάδα. Από την πλευρά μου προσφέρθηκα, εφόσον κάποιος παραγωγός χρειαστεί, να τους στείλω κάστανα για καλλιέργεια και καταγράφηκα ως καλλιεργητής ντόπιας ποικιλίας. Ενημερώνομαι τακτικά για τις δραστηριότητες τους και σκοπεύω να βρεθώ στην επόμενη Πανελλαδική γιορτή ανταλλαγής ντόπιων ποικιλιών σε όποια περιοχή της Ελλάδας κι αν γίνει».

Η ανταλλαγή σπόρων θαρρώ πως είναι μια καλή αρχή για να επιστρέψουμε στην καλή ζωή που χάσαμε κυνηγώντας το χρήμα!