Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Φυσικά και τα στίψαμε και φέτος πάνω από χόρτα, ψάρια και άλλα καλούδια. Το αβγολέμονο είχε επίσης την τιμητική του στο καθημερινό μας τραπέζι. Στις μαρινάτες μου - από αυτές που φιλοξενούν τις αγκινάρες μέχρις εκείνες που υποδέχονται τον γάβρο και διάφορα άλλα θαλασσινά - χυμό λεμονιού προτιμώ να χρησιμοποιώ συνήθως αντί για το επιθετικό ξίδι. Και βέβαια το ξύσμα λεμονιού δεν έλειψε από καμία σχεδόν τάρτα μας. Για τον χειμώνα η παγωμένη λεμονάδα δεν είναι ίσως το πιο ταιριαστό αναψυκτικό. Αλλά με τέτοια πληθωρική σοδειά τους μήνες που πέρασαν, δύσκολο ήταν ν’ αντισταθούμε στη φρεσκάδα και στη σπιρτάδα της ακόμα και μες στο καταχείμωνο.    

Προκλητικά βαρυφορτωμένα όντως, ιδιαίτερα φέτος - δεν ξέρω να σας πω για ποιον λόγο ακριβώς - τα δέντρα του μικρού μας κήπου αλλά κι αυτά των φίλων και γειτόνων. Κι όσο κι αν όλ’ αυτά μας εξασφάλιζαν τη ζηλευτή αυτάρκεια, ήταν κι εκείνες οι επιβλητικές λεμονιές τού τοπικού αστυνομικού τμήματος, που δίνουν σίγουρα τα πιο μυρωδάτα και ζουμερά φρούτα. Όσες φορές ο δρόμος μου περνούσε από κει, το θεωρούσα υποχρέωσή μου να κλέψω μερικές ζηλευτές οπώρες.

Με τούτα και μ’ εκείνα όμως, το ρεπερτόριό μας ως προς τη χρήση των λεμονιών εξαντλήθηκε. Κάτι καινούριο έπρεπε να σκαρφιστούμε, για να μη πάνε χαμένοι οι πληθωρικοί, τρισεύγενοι αυτοί καρποί. Βοηθούσας και της τακτικής παρουσίας στους δέκτες μας του Πύργου του Downton, λοξοκοίταξα έτσι προς Μεγάλη Βρετανία μεριά. Όποιος τώρα μου ξαναπεί πως οι Άγγλοι ή οι Σκωτσέζοι δεν ξέρουν να τρώνε, μάλλον ο ίδιος είναι αστοιχείωτος στα απολαυστικά πράγματα που μας απασχολούν εδώ.
Τα γλυκίσματα ιδίως των Βρετανών - τα λογής λογής puddings τους δηλαδή - επιμένω πως είναι ασυναγώνιστα. Με την απλότητα και τη χάρη τους εύκολα βάζουν κάτω τις πιο περίτεχνες παρασκευές από Γάλλους, Πορτογάλους αλλά κι Αυστριακούς και λάγνους Ανατολίτες. Για του λόγου το αληθές, ιδού μια πανεύκολη όσο και χαρισματική πρόταση για μία κρέμα λεμονιού:

Lemon posset με κόκκινα φρούτα εποχής
Χρειαζόμαστε (δόσεις αυστηρά καταμετρημένες για τρεις κούπες ή ποτήρια):

Αυτό είναι όλο. Εμπιστευόμαστε τη χημεία κατά την πρόσμιξη των στοιχειωδών αυτών υλικών, που θα μας δώσει την πιο μυρωδάτη, δροσερή και σφιχτοδεμένη κρέμα. Παίρνουμε πρώτα το ξύσμα από τα λεμόνια μας, πριν τα στίψουμε, για να κερδίσουμε τον πολύτιμο χυμό τους. Σε μια κατσαρολίτσα βάζουμε τη ζάχαρη μαζί με την κρέμα γάλακτος (όσο παχύτερη γίνεται, όχι light, παρακαλώ, ή άλλο ερζάτς) και τη ζάχαρη. Περιμένουμε την πρώτη βράση κι ανακατεύουμε ώσπου να διαλυθεί η ζάχαρη.

Σε πολύ σιγανή φωτιά βράζουμε το μίγμα μας τρία λεπτά. Μακριά από τη φωτιά προσθέτουμε τον χυμό των λεμονιών, χτυπώντας την κρέμα με έναν αβγοδάρτη. Σουρώνουμε σ’ ένα σφιχτοπλεγμένο σουρωτήρι, πιέζοντας με δύναμη το κατακάθι τού μίγματος ώστε να επωφεληθούμε όσο περισσότερο γίνεται από το άρωμα που χαρίζει το ξύσμα του λεμονιού. Έτοιμοι είμαστε, γεμίζουμε τρία ποτήρια που θα μπουν στο ψυγείο απαραιτήτως για 24 ώρες.

Έχουμε αφήσει ένα-δυο δάχτυλα στις κορυφές των ποτηριών μας. Ο Βρετανός αρχιμάγειρος Marcus Wareing, τις λιτές οδηγίες του οποίου ακολουθήσαμε για το posset, ετοιμάζει τώρα μια σύνθετη ζεστή κομπόστα φρούτων του δάσους για να ολοκληρώσει και να στολίσει το απέριττο γλύκισμά μας.
Δεν βλέπω γιατί να μπούμε και σ’ αυτόν τον κόπο. Πρώιμες έστω φράουλες μπορούμε να βάλουμε από πάνω, ποτισμένες ενδεχομένως με μαστίχα, λεμόνι και ζάχαρη - για να γυρίσουμε και πάλι στ’ αγαπημένα μας λημέρια.

Ε, κι όταν η κλαίουσα μουριά μου ετοιμάσει τους δικούς της τους ολόγλυκους μαυροκόκκινους καρπούς, τότε θα είναι πια το σωστό πανηγύρι. Να’ ναι βέβαια καλά και οι δίφορες Αιγινήτικες λεμονιές.