Βόλτα στους αγρούς
Τα χρώματα απλώνονται όπου κοιτάξεις... στα λιβάδια, στις πλαγιές, στους ελαιώνες, στις άκρες του δρόμου, στις ξερολιθιές ακόμα και σε χαραματιές στην άσφαλτο.
Θ’ αρχίσω από τη Λουνάρια (Lunaria annua), που τελειώνει σε λίγο. Είναι τόσο κοινή και πανταχού παρούσα εδώ στην Κέρκυρα, τέτοια εποχή, και σχεδόν άγνωστη στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας... τόσο που δεν μπόρεσα να μάθω κοινή ονομασία. Σε άρθρο εδώ, τελευταία, την είπαν άγρια λεβάντα... ίσως είναι γνωστή έτσι. Αν ξέρετε εσείς παρακαλώ να μου πείτε. Αγγλικά λέγεται Honesty και Money Plant, Γαλλικά Monnaie du Pape κι αυτό γιατί οι ξεροί σπόροι του μοιάζουν με νομίσματα. Είναι πολύ διακοσμητικοί και χρησιμοποιούνται σε βάζα με ξερές συνθέσεις. Χλωρό έχει όμορφο μπλε-μωβ χρώμα και αντέχει στο βάζο πολλές μέρες.
Άλλα, πολύ μικρότερα λουλουδάκια αλλά με πολύ έντονη παρουσία στα λιβάδια λόγω ποσότητας και πυκνότητας είναι το βαθύ ροζ άγριο γεράνι Geranium molle
και τα δύο είδη χαμηλές μαργαρίτες Bellis και Anthemis. Οι Ευφορβίες ή γαλατσίδες είναι σε πλήρη άνθηση τέτοια εποχή με το έντονο πράσινο «λαχανί» των λουλουδιών τους που σχηματίζονται από φύλλα και όχι πέταλα.
Εντυπωσιακή, γιατί δεσπόζει, είναι η Euphorbia dendroides: μικρό δέντρο με συμμετρικό τρούλο.
Δεν βρίσκεται εύκολα στη δική μας περιοχή της Κέρκυρας αλλά την αγαπώ τόσο που έφερα μία μικρή από το φυτώριο της Σπάροζας. Ευτυχώς ευδοκίμησε και τώρα πολλαπλασιάζεται μόνη της.
Στα λιβάδια, σε αντίθεση, απλώνεται η εποχική Euphorbia helioscopia.
Στις δόξες του είναι και ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και συμβολικά άνθη της ελληνικής εξοχής, ο ασφόδελος της μυθολογίας και των ποιητών. (Όλοι αποστηθίσαμε τη «Λήθη» του Λορέντζου Μαβίλη στο σχολείο.) Έχει λιτότητα, σοβαρότητα και μεγαλοπρέπεια αυτό το λουλούδι, πώς να το κάνουμε;
Δεν είναι να απορούμε γιατί ο Όμηρος το έσπειρε στην είσοδο του Άδη. Και σαν χρώμα και σαν σχήμα ταιριάζει απόλυτα στο τοπίο μας, ανάμεσα στους βράχους και τις ελιές.
Στις γύρω πλαγιές κυριαρχούν τώρα οι κίτρινοι ανθισμένοι θάμνοι, κυρίως το Medicago arborea με τα μικρά ανθάκια σαν του μπιζελιού (ανήκουν στην ίδια οικογένεια), το Ulex parviflorum, ξυλώδες με μυτερά αγκάθια, και η Φλώμη με την ασημένια φυλλωσιά, που τόσο ευαίσθητα παίνεψε η φίλη Αγλαΐα.
Δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω... όπου κοιτάξω βλέπω και κάτι που θέλω να σας δείξω:
τις μικροσκοπικές Anchusa (azurea είναι ή cretica;) στα χόρτα του αμπελιού, την Cerinthe mayor που ξετρύπωσε ανάμεσα στα σκαλοπάτια. Σιγά-σιγά άρχισαν να εμφανίζονται και οι διάφορες άγριες ορχιδέες αλλά γι αυτές θέλω να μιλήσω ειδικότερα...
Θα τα ξαναπούμε.