Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Έχω ψωνίσει από λαϊκές και λαϊκές. Η καλύτερη των λαϊκών μου είναι η εξαρχειώτικη της Καλλιδρομίου. Αν με ρωτήσεις «τι πάει να πει καλύτερη;», θα σου απαντήσω: «Σε όλα!».

Ποικιλία, μέγεθος, στιλ, πολιτικοποίηση, χάπενινγκ, παρουσίαση προϊόντων, ατάκες, πωλητές, πελάτες, ατμόσφαιρα, τιμές, επικοινωνία πελατών-πωλητών και άλλα δυσκολοπερίγραπτα. Δηλαδή, κυρία μου - που θα ’λεγε κι ο εθνικός μας Λάκης - πού αλλού θα δείτε την περσινή ταμπέλα του Μανώλη: «Ωραία σύκα. Ο Συκοφάντης»; Οι ατάκες των λαϊκών με τρελαίνουν.

Είναι νωρίς, ο κόσμος λιγοστός και ρωτάει στον απέναντι πάγκο: «Τι ώρα είπαν ότι θα περάσουν οι πελάτες, ρε Κώστα;». Πλησιάζω έναν πάγκο τίγκα στη φράουλα. Μεγάλες, βαρβάτες, λες και έχουν φάει ένεση μία-μία. «Μα καλά τι τις ταΐζεις και παχαίνουν;» λέω τη μαγκιά μου. Ψηλός, μαγκίτης, με αλογοουρά και μακριά δάχτυλα κρουπιέρη. «Ακούστε, κύριε», μου λέει μπαίνοντας κατευθείαν στο θέμα, «το μόνο σκάρτο πράγμα σ’ αυτόν τον πάγκο είμαι εγώ! Πάρτε και θα με θυμηθείτε. Θα τα πούμε το άλλο Σάββατο. Αλλά, σας παρακαλώ, δεν θέλω διαχύσεις του στυλ, Αντρέα, είσαι μεγάλος και τέτοια». Ψωνίζω ένα κιλό γιατί δεν είναι σίγουρα «βιολογικές» και αρχή μου είναι ν’ αγοράζω κυρίως concept και δευτερευόντως προϊόν.

Με τούτο και με τ’ άλλο και αφού έχω βάλει στην τσάντα τις προκηρύξεις για την κινητοποίηση των γιατρών του ΕΣΥ και την αποφυλάκιση ενός αγωνιστή, φθάνω σε έναν πάγκο με κολοκυθάκια-μωρά και ισομήκεις λαμπερούς πορτοκαλοκίτρινους ανθούς. Το θέμα μου, η γοητεία δηλαδή που μου ασκεί το φαγητό με λουλούδια, είναι βαθύ και δυσεπίλυτο με δεδομένο ότι η δυσπιστία μου στην ψυχανάλυση συναγωνίζεται εκείνην έναντι της «βιολογικής» γεωργίας. Για να μη σας κουράζω, όταν ψωνίζω κολοκυθανθούς -με τα κολοκύθια ως παρακολουθήματα- η επόμενη κίνηση είναι μια ανοιξιάτικη, αφράτη και ζουμερή ομελέτα.

Και επειδή «χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατική πρακτική»*, φιλοσοφικά -στο μαγειρικά άναρχο μυαλό μου- οι σύνθετες ομελέτες ανήκουν στην ίδια κατηγορία με την πίτσα.
Είτε ανακυκλώνεις ό,τι περίσσεψε από χθες (υπολείμματα από μπριάμ ας πούμε), είτε επιλέγεις το κύριο υλικό και το παντρεύεις με ό,τι άλλο σου βρίσκεται. Τα αυγά παίζουν τον ρόλο της ζύμης.
Σύμφωνα με αυτές τις θεωρητικές αφετηρίες, η ανοιξιάτικη ομελέτα κολοκυθανθών Καλλιδρομίου, για δύο άτομα, πραγματοποιήθηκε ως εξής:

Υλικά

Το μαγείρεμα είναι απλό:
Τηγάνι βαρύ με τεφλόν. Λίγη προσοχή στο παίξιμο με τη φωτιά σε κάθε φάση. Προτού τα κρεμμύδια γίνουν διάφανα βάζουμε τις ροδέλες των κολοκυθιών. Μετά τη ντομάτα. Τα χαϊδεύουμε με ξύλινη κουτάλα. Μετά οι κολοκυθανθοί. Βάζουμε και ένα ποτηράκι λευκό κρασί και σκεπάζουμε αφού αλατοπιπερώσουμε. Όλα αυτά σε μέτρια φωτιά. Δυναμώνουμε λίγο τη φωτιά, αλλά πάντα επαγρυπνούμε για τον ταξικό εχθρό που θέλει να κάψει τον μόχθο μας.

Ρίχνουμε τα αυγά που τα έχουμε χτυπήσει με λίγο γάλα. Από εδώ και πέρα παρακολουθούμε πότε θα έχουν εξατμιστεί τα υγρά ενώ το δημιούργημά μας θα είναι ζουμερό και αφράτο. Ε, τότε έχουμε τελειώσει! Ραντίζουμε με ξινομυζήθρα και δυόσμο. Σερβίρουμε με το τηγάνι.

Την μοιράστηκα στο μπαλκόνι με το ξαδερφάκι μου τον Θωμά και ήπιαμε δροσερή μαλαγουζιά.

*Β.Ι. Λένιν μάλλον στις «Δύο τακτικές …» αν θυμάμαι καλά.

Δείτε το προφίλ του Θανάση Σκόκου στο protagon.gr