Ο κήπος στα μέσα του Απρίλη
Είμαστε στην εποχή που όλα στον κήπο συμβαίνουν ραγδαία… δεν προλαβαίνω τα γεγονότα. Περάσαμε τα μέσα του μήνα και το ραπόρτο το προηγούμενο έχει ξεπεραστεί και πρέπει να το ενημερώσω.
Τώρα κυριαρχεί στην περιοχή γύρω απ' το σπίτι η γλυσίνα με το μεθυστικό της άρωμα.
Φέτος, ίσως λόγω της παρατεταμένης κακοκαιρίας, είχαν πρόβλημα όχι μόνο οι δικές μου αλλά και άλλων φίλων Κερκυραίων. Άργησαν να ανθίσουν και το έκαναν σταδιακά (ακόμα υπάρχουν μπουμπούκια σε μια μεριά ενώ η άλλη μαδάει) και τα φύλλα βγήκαν συγχρόνως με τα άνθη, πράγμα που διακόπτει την οπτική αγνότητα του μωβ αφρού. Δεν παραπονιέμαι... οι γλυσίνες και στα χειρότερά τους προσθέτουν ομορφιά στον κήπο.
Πολλοί μεσογειακοί θάμνοι στις «ξερικές», τις άνυδρες ζώνες του κήπου, είναι ανθισμένοι πια.
Δυο ποικιλίες Σάλβιας (φασκόμηλου), καθώς και η ντόπια Salvia fruticosa είναι γεμάτες ψηλές ταξιανθίες, μωβ και λευκές, που ταιριάζουν ιδιαίτερα με το ασημένιο φύλλωμα τους. Η μία, που αγαπώ ιδιαίτερα, κατάγεται από τα Κανάρια νησιά και την πήρα από το φυτώριο του Συλλόγου Μεσογειακής Κηπουρικής στη Σπάροζα. Ανθισμένο επίσης, πολύ αργότερα από τα συνηθισμένα μωβ, είναι ένα κατάλευκο δεντρολίβανο από την Ν. Γαλλία.
Η ιταλική Φλώμη έχει λουλούδια κίτρινα, ίδια με της ντόπιας, αλλά τα φύλλα της είναι καταπράσινα όχι ασημιά. Οι δύο μαζί κάνουν ενδιαφέρουσα αντίθεση. Δυστυχώς η λευκή που προσπάθησα να καλλιεργήσω δεν έπιασε. Το ίδιο και το υπέροχο λευκό Ισπανικό σπάρτο.
Κίτρινα επίσης είναι τα διακριτικά ανθάκια του Hypericum parnassicum με τα μικρά ασημένια φύλλα, που είχα πάρει πριν από πολλά χρόνια από το φυτώριο της Φιλοδασικής στην Καισαριανή. Οι κίστοι (λαδανιές), και οι ντόπιοι και οι εισαγωγής, τώρα αρχίζουν να ανθίζουν οπότε θα σας πω γι' αυτούς την επόμενη φορά.
Οι κάλλες, Zantedeschia aethiopica, φέγγουν λευκές στην ημίσκια κάτω από την πέργκολα. Είναι από τα λουλούδια, μαζί με τις γλυσίνες, τις πασχαλιές και τις βιόλες, που συμβολίζουν για μένα αυτή την εποχή του χρόνου, με τις λιακάδες και τη δροσιά να συνυπάρχουν και το Πάσχα νά 'ρχεται.
Οι βιόλες δεν ταιριάζουν στο χώμα μας και στην υγρασία της ατμόσφαιρας, έτσι τις μαμοθρέφω σε γλάστρες αντικαθιστώντας τις συχνά, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ Πάσχα χωρίς την ευωδιά τους.
Μιλώντας για πασχαλιές... άρχισαν κι αυτές ν’ ανθίζουν κανονικά παρόλο που ο ήπιος, παρότι βροχερός, χειμώνας ο φετινός δεν τους πήγε καθόλου και από πλευράς φύλλων υποφέρουν... πολλά ανθισμένα γυμνά κλαδιά.
Ανθισμένο και το κινέζικο γιασεμί (Jasminum polyanthum) που, παρόλο που μ’αρέσει στην όψη με τα ροζ μπουμπούκια και τα πυκνά λευκά ανθάκια, βρίσκω ότι έχει κάτι το ελαφρώς απωθητικό στο γλυκερό του άρωμα... κάτι συνθετικό σαν αποσμητικό χώρου...
Ένας βολβός που αγαπώ πολύ βρίσκεται στις δόξες του τώρα. Τον βρήκα εγκαταστημένο στον κήπο εδώ πριν 38 χρόνια και με κατέπληξε γιατί δεν το είχα ξαναδεί το λουλούδι αυτό. Το έψαξα τότε, είδα ότι λέγεται Scilla peruviana, και αποφάσισα ότι είναι κάποιο σπάνιο εξωτικό φυτό που είχε μεταφερθεί εδώ στο παρελθόν. Με τα χρόνια έχει πολλαπλασιασθεί και έχω μάθει εν τω μεταξύ ότι όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με το Περού αλλά είναι τυπικό της ανατολικής Μεσογείου...
Άρχισαν μία-μία να ανοίγουν οι ψηλές ροζ ήμερες παπαρούνες (Papaver orientale) που έσπειρα πέρσι τον Οκτώβριο στο φρεσκοσκαμμένο παρτέρι των καλοκαιρινών εποχικών. Μαζί έσπειρα και σπόρους από το ντόπιο άγριο δελφίνιο Consolida regalis. Ο συνδυασμός τους είναι καταπληκτικός. Θα ανθίσουν μαζί επί ένα μήνα και όταν μαραθούν θα πάνε για κόμποστ, δίνοντας τη θέση τους στα πολύχρωμα καλοκαιρινά.
Κάτω από τις ελιές φέγγουν οι άσπρες ίριδες. Αλλά για τις ίριδες θα σας πω άλλη φορά.